მოულოდნელად „06“ ელვის სისწრაფით შემობზრიალდა უკან, მიღმიღას სიტყვა პირზე შეაშრა. ვიფიქრე, ახლა აქ ისეთი ამბავი დატრიალდება, დედა შვილს არ აიყვანს-მეთქი. მანქანიდან  ის გამხდარი ტიპი გადმოვიდა და სუფთა ბაქოური აქცენტით დაიძახა:

-ეი, ბიჭო, ძმაო! მიღმიღა, ამხელა კაცი ხარ, ეს რა არი!? ამას რა ჰქვია, ბიჭო!? ძაღლის თავი ამოვიდა ამ შენი ცელოფნიდან, ძმაო!…

ყველა, ვინც კი კაფეს ეზოში ხეების ჩრდილებში იჯდა და ჩაის შეექცეოდა, ამ ხმაზე შეტრიალდა.

ხანოღლანმა და მიღმიღამ ერთმანეთს შეხედეს, ორივე მაგარ კაიფში იყო, უცებ მიღმიღამ გადაიხარხარა, მერე კი თვალები მოჭუტა და ბაქოელ სტუმარს ბაქოური აქცენტითვე მიუგო:

-ძმაო, შენ ამბობ, რომ კულოკიდან ძაღლის თავი ამოვიდა?! მართალა, ბიჭო?! მიდი, მუსვი! სანამ დროა, აითესე, თორემ, მაგ კულოკს ცოტაზეც თუ ამოქექავ, ძაღლის თავი კი არა, შეიძლება ძაღლის ხროვაც ამოვიდეს იქიდან!…

ბაქოელი სტუმარი ერთხანს ასე მიაჩერდა მიღმიღას, მიხვდა, მოტყუებული რომ იყო, კიდევ რაღაცის თქმა დააპირა, მაგრამ შენიშნა სპილოს ძვლიანი დანა, რომელსაც ხანოღლანი ათამაშებდა ხელში, მიხვდა, ცოტაც და დიდ ხათაბალაში გაეხვეოდა, საქმე აღარ გაირთულა და უჩუმრად გაეცალა იქაურობას.

ეს ამბავი მერე ყველას პირზე ეკერა. განსაკუთრებით კი მოზარდები და ყმაწვილები იმეორებდნენ: „მაგ კულოკს ცოტაზეც თუ ამოქექავ, ძაღლის თავი კი არა, შეიძლება ძაღლის ხროვაც ამოვიდეს იქიდან!…“

დიახ, ახლა მიღმიღაც ჩვენთან იყო და გამხდარ თითებში კრიალოსანს ათამაშებდა და ხანოღლანს რაღაცას ეჩურჩულებოდა….

დედა ათრთოლებული თითებით სახეზე მეალერსებოდა, შიგადა-შიგ კი ხელს სახეზეც გადამისვამდა ხოლმე. ყოველთვის როდესაც ხელისგულს სახეზე გადამიტარებდა, მისი თითებიდან რძის სუნი მცემდა… ამ სურნელს სიამოვნებით ვისრუტავდი, ეს ჩემი ბავშობის სუნი გახლდათ… არასოდეს დამავიწყდება, როცა პიონერი გავხდი და ყელსახვევი გამიკეთეს და შინ გახარებული დავბრუნდი. დედა ეზოში ტრიალებდა. თვალი ყელსახვევს რომ ჰკიდა, „შენ კი გენაცვალეო“, მითხრა, სველი ხელები წინსაფარზე შეიწმინდა, გულში ჩამიკრა და დააყოლა: „ყოველთვის ასეთი გახარებული მენახე, შვილო, გაიხარე და მეც გამახარე…“  მერე ხელი უბეში ჩაიყო და ტკიცინა ხუთმანეთიანი ამოიღო.  ფულს ყოველთვის უბეში, როგორც თავად იტყოდა ხოლმე, საიმედო ადგილას ინახავდა.  ფული გამომიწოდა და მითხრა: „დედა გენაცვალოს, კინოში წადი. ხვალ სკოლის ბუფეტში ლიმონათიც შეგიძლია იყიდო. რაც დაგრჩება, მაგით წიგნები შეიძინე, ვიცი გიყვარს, მოიტანე და გაკვეთილებს რომ დაისწავლი, მერე იკითხე ხოლმე…“ –ფული რომ ჩავიჯიბე, გაეცინა: „დაიცა, ახლავე ნუ გაიქცევი, ნახე რა კარგი ყურძენი დაგიკრიფე, თაფლივითაა, შეჭამე და მერე წახვალ…“ შემიძლია დავივიწყო ყველაფერი, რაც კი ცხოვრებაში მიჭამია, მაგრამ ის  თითა ყურძნის ღაჟღაჟა მტევანი არასოდეს დამავიწყდება… დედაჩემის ხელებს ახლაც ის სურნელი ჰქონდა. ჩემი მეორე ხელი კი გულსუმს ეკავა ხელში. აცრემლებულ თვალებს ისიც შიგადა-შიგ მიკოცნიდა. ეს კი უფრო მეტად მიჩუყებდა გულს… ცოტა მოშორებით ვიღაცეები შექუჩულიყვნენ, ეგენიც რაღაცას ლაპარაკკობდნენ. მათ სახეებს ვერ ვარჩევდი. მხოლოდ დედის ხმა და ამოოხვრა მესმოდა. უცნაურია, იქ შეყრილთა შორის გულაჰმედაც ამოვიცანი, რომელსაც ზედმეტსახელად ჩლაჩს ეძახდნენ. ნეტავ, ეგ რამ მოიყვანა აქ?

ჩვენი თუთის ხის ქვეშ დიდი მაგიდა იდგა. მაგიდის კიდეზე დიდი ხორცისსაკეპი მანქანა იყო მიმაგრებული. ძირს კი მოზრდილი ტაშტი იდგა. ასეთი ხორცის საკეპი არსად მენახა, რესტორნებში რომაა, იმათზეც კი დიდი იყო. ხირცისსაკეპთან ვიღაც იდგა და ხმამაღლა ლაპარაკობდა, ზურგით იდგა, ვერ ვიცანი. უცებ ხმამაღლა გადაიხარხარა და ჩვენსკენ შემოტრიალდა, ჟრუანტელმა გამიარა. ეს სიცილი მეცნო. ძალ-ღონე მოვიკრიბე და იქითკენ გავიხედე. მაშინვე ვიცანი. ის იყო! ის მოხუცი! დაონი! მონა-მორჩილი!… ექიმი!… დუნიამალი!… აფთარი!… ხორცისსაკეპსა და იქ შეკრებილებს მოსცილდა და ხელჯოხის ბაკუნით აქეთკენ გამოემართა, თანაც რაღაცას ამბობდა. მგონი „ოცდამეერთე! „ ოცდამეერთეო!“ – იმეორებდა და ჩემსკენ მოემართებოდა… დავიკივლე. ისე დავიკივლე, რომ ყურებში წუილი ვიგრძენი…

… იონის ნათურა, ოდნავღა რომ ბჟუტავდა, ავიხედე და თავის ადგილას ჭერზე ეკიდა და ენთო.

დაზელვისას, გვერდზე როგორც გადამაბრუნეს, ეგრე ვიყავი დარჩენილი. მგონი ჩემსავე ხმაზე გამეღვიძა. ექიმთაგანმა, „აღარა კვნესისო“, რომ თქვა, ყური მოვკარი. ლაპარაკი მინდოდა. მაგრამ როგორ უნდა მელეპარაკა, როცა მილი კვლავ ყელში მქონდა გაჩრილი? იმის გამო, რომ კედლისკენ ვიყავი გადაბრუნებული, ვერავის ვხედავდი. ვერ ვტრიალდებოდი, ძალა არ მყოფნიდა. ვინმესთან ლაპარაკი რომც შემძლებოდა, არ ვიცოდი, რა მეთქვა, საიდან დამეწყო, რა მეკითხა. პირში მჟავე გემოს ვგრძნობდი. გეგონება, მკვახე ალუჩა, ან წიწაკის მწნილი მეჭამა, ენა დათუთქულივით მქონდა.  ეს რეზინის მილი კიდე, საერთოდ გასაქანს არ მაძლევდა… საღი მხოლოდ თვალები შემრჩენოდა… თეთრ კედელს მიშტერებული თვალებით თითქოს უსასრულო გზას გავყურებდი… გზის დასაწყისში მე ვიყავი, ბუნებრივია, არ ვიცოდი, გზის ბოლოს რა იყო. ასე თუ გაგრძელდებოდა, არც არასოდეს არ მეცოდინებოდა… მაგრამ თვალები სინათლით მქონდა სავსე… ის სინათლე ისეთი თეთრი იყო, რომ შეგეძლო ნახშირი აგეღო და ზედ რაც გინდა ის მიგეწერა…