(დეგენერატი მიამიტის ჩანაწერები)
ლიფტში მარტო ჩვენ ვიყავით. მე, მამაჩემი და დედაჩემი.
ხელში ცელოფანის პარკი მეჭირა სადაც ჩემი ტანსაცმელი იყო ჩატენილი. პულოვერი, შარვალი, მაისური და წინდები. გულის არეში შინდისფერი პულოვერი და მაისური დანის პირის სიგანეზე იყო გაჭრილი. სისხლის კვალი ორივეს გძელ ზოლად ეტყობოდა. მაისურზე ამ ზოლს მოწითალო რკალი ერტყა. ჭრილის არეში სიწითლე მეტი იყო ვიდრე მთლიანი კვალზე. პულოვერზე კი მხოლოდ მუქი ლაქა აჩნდა.
არც დედა და არც მამა არ მიკარებია, არ შეხებია ამ ტანსაცმელს. ორივე ჩემს უკან იდგა და ვგრძნობდი თვალდახუჭული ელოდნენ თუ როდის ჩავტენიდი ყველაფერს ცელოფანში.
მედდას, რომელიც ყველაფერს აფორმებდა, სულ არ აინტერესებდა მიმდინარე პროცესი. შესაბამისად უცებ მომაყარა ტანსაცმელი, ხელი მომაწერინა რაღაც ჟურნალში და კარადებს შორის გაჩხერილ ტელევიზორს მიაშტერდა.
“ანჟელიკა ანგელოზების მარკიზა”-ს უჩვენებდნენ. შავ-თეთრ ეკრანზე ჟოფრეის გამოჩენისთანავე თმები შეისწორა, პომადა დაბერილ ტუჩებზე გადაისვა და ამოიხვნეშა.
– კარგად ბრძანდებოდეთ! – თითქმის სამივემ ერთად წარმოვთქვით ეს ფრაზა.
– ადიუ! – ძაან ფრანგულად მოგვაძახა მან და ყავა ხმაურით მოხვრიპა.
– “ია, ნენავიჟუ ტებია!” – მთროთლვარე ხმით წამოილუღლუღა ანჟელიკამ და მორიგ თაყვანისმცემელს ტუჩებზე დაეკონა.
როცა სული მოთქვა, საწოლზე ვნებიანად გადაიშალ-გადაიფარჩხა, მკერდზე საკინძეები შეიხსნა და დაამატა:
– “ია, ნენავიჟუ სებია!” – მედდამ კვლავ ამოიხვნეშა და ჩაახველა.
ტანსაცმლის საწყობი საავადმყოფოს ყველაზე ქვედა საფეხურზე, ლამის სარდაფში იყო განთავსებული. ირგვლის ქლორისა და სამრეცხაოს სუნი ტრიალებდა. ეზოში გასასვლელი, სადაც ჩვენი მანქანა, სპეტაკი სითეთრით მოკიაფე “ნულ შესტი მარგალიტა” იდგა, ალბათ მეოთხე სართულზე უნდა ყოფილიყო.
მანქანაში ჩემი დაიკო მელოდებოდა. ის არ გამოყვა “ჩვენებს” (ასე ვეძახოდით დედამამას). იმიტომ, რომ არ უყვარდა საავადმყოფოები, არ უყვარდა ექიმები და არ უყვარდა, როცა რომელიმე ჩვენგანი ავად ხდებოდა. არ უყვარდა, და ძალიან ნერვიულობდა. ამის ნიადაგზე შეიძლება მთელი საავადმყოფო დაელეწა. კი, კი დაელეწა. ერთხელ ხომ მოიქცა ასე, როცა მე სისხლის ასაღებად მომომყვა. ექთანს ნაგვის ვედრო ესროლა… ამიტომ ის დატოვეს მანქანაში სადაც დარწმუნებული ვარ გაუნძრევლად იჯდა და საავადმყოფოს კარს თვალს არ აშორებდა.
ლიფტი კანკალით, კრიახითა და ხრიალით მოზოზინობდა… ლოდინმა, თუ ქიმიკატებით გაჟღენთილმა დახუთულმა ჰაერმა, მძიმედ იმოქმედა… ცოტა თავი მიბრუოდა, მაგრამ ეს ნამდვილად არაფერს ნიშნავდა, რადგან ასეც უნდა ყოფილიყო. საავადმყოფოში, ლამის ორი კვირა ვიწექი, მერე ავდექი და ეგრევე, სახლში გამწერეს.
მამაჩემი მარჯვენა მხარეს “მედგა”, დედა კი მარცხენა. წელში გამართულები ლიფტის კარს უყურებდნენ და თითქოს არც კი სუნთქავდნენ. “შტიკებივით” უფრო სწორად ხიშტებივით გამართულები, რაღაცით საპატიო ყარაულს გავდნენ. ორივე ჩემზე დაბალი იყო, ერთი თავით მაინც. “დიდი მასტის პატარა დაცვა”, გამეღიმა, რაღაცის თქმა მომინდოდა, მეგონა ხასიათს გამოვუსწორებდი… ღრმად ჩავისუნთქე კიდეც, ვიცოდი რასაც ვიტყოდი:
“ია, ნენავიჟუ სებია! ია ნენავიჟუ ტებია!” – და მედდასავით ამოვიხვნეშ – ამოვიგმანებდი…
მაგრამ იქ ნაკერში, გულიდან ერთი მილიმეტრით აცდენილ თითქმის შეხორცებულ ჭრილობაში, ტკივილი ჭიასავით დაიკლაკნა, მერე დაიჭიმა და ბოლოს იფეთქა… გონებაში ჩაბეჭდილი, ყველაფერი – საავადმყოფო, ლიფტი, “ანჟელიკა ანგელოზების მარკიზა”, კორიდორი, მედდა, პალატები… ყველაფერი, მილეწ – მოლეწა, და ბოლოს თვალებიდან ამოხეთქა.
– “ვერ ვიტან ცრემლებს. ცრემლებს ვერ ვიტან. ცრემლებს… ვერ ვიტან. ვერ ვიტან ცრემლებს.” – მეგონა ამას გულში, უხმოდ ვამბოდი და თურმე ვჩურჩულებდი. მათი ხელები, ერთდროულად ორივე მხრიდან შემომეჭდო და… ისეთი სითბო ვიგრძენი, რომ უნებლიედ დავპატარავდი, ლამის ხელში ასატატებელი გავხდი…
– დეე-მაა! ხომ გჯერათ, რომ ვერ ვიტან ცრემლებს. ცრემლებს ვერ ვიტან. ვერ ვიტან. ვერ ვიტან ცრემლებს…
– კი – კი! – მეუბნებოდა ორივე, და მათ ხმაში უფრო მეტი იყო ცრემლი ვიდრე ჩემს თვალებში, მაგრამ ისინი არ ტიროდნენ. ისინი არ ტიროდნენ! ისინი არ ტიროდნენ?!. ისინი მიყურებდნენ… თავისი პატარა, მაგრამ უძლიერესი, უმაგრესი, დაუმარცხებელი ხელებით მეხვეოდნენ, მეკვროდნენ, მეფერებოდნენ და ცდილობდნენ. ცდილობდნენ. ცდილობდნენ… ძლიერი ვყოფილიყავი…
ამასობაში ლიფტი ჩამობრაგუნდა და სანამ კარი გაიღებოდა, დედამ აკანკალებული თითებით ცრემლები გამიმშრალა, მამამ თავისი მზის სათვალე გამიკეთა და კაბინაში სამივე უხმოდ შევედით. ბელმონდოს ვგავდი.
– საით? – იკითხა, მწვანე, დაჭმუჭნულ ხალათიანმა.
– გარეთ, გასასვლელისკენ! – უპასუხა დედამ.
– ათი შაური!
მამამ რკინის ათშაურიანები მიაწოდა. ლიფტიორმა ფული გულის ჯიბეში გაიქანა, მადლობის ნიშნად თავი დაგვიქნია და მეხუთე ღილაკს, გრძელფრჩხილიანი ნეკა მიაჭირა. ლიფტის ერთ კედელზე ვან გოგის რეპროდუქცია“საძინებელი არლეში” ეკიდა. აბობოქრებული ცა. გარინდებული ხეები და მღელვარე ყანა.
– ეს ჭვავის ყანაა? – ვკითხე ლიფტიორს.
– ესა? ნახატია!
– ჭვავია!
– აბა რა ვიცი! გასათიბი კია! – გაეცინა ლიფტიორს. მეც გავიცინე…
…ჩვეულებრივი, მაგრამ სერიოზული “თრახი” იყო.
ჯერ ორ კედლად ვიდექით უხმოდ. აქეთ ჩვენი “სასტავი” და იქით “ჟენიხას კოდლა”.