ლენინი:
მოგეცადა 1-2 წელი. შეგეჩვიე.
სტალინი:
(ირონიით)
ლოლა ჩამანაცვლებს. არ იღელვო.
ლენინი:
უთხარი ეგ ქალი გამომიცვალონ. ჯერ ხო ამაქოთა და მერე მის კანსაც დამპალი თევზის სუნი ასდის.
სტალინი დუმს.
ლენინი:
არ მოგენატრები?
სტალინი:
ნუ რომანტიზირებ. ასე სჯობს და შეეგუე. ხვალ მძიმე დღე მაქვს, ვიძინებ.
ლენინი:
კაი.
გადაბრუნდება და იძინებს.
სიჩუმეა. ჩაფიქრებული სტალინი ჩიბუხს ეწევა.
მესამე სცენა.
ვასილ მჟავანაძის ბინა. საძინებელი
მჟავანაძე ლოგინში წევს და გაზეთს კითხულობს.
ოთახში ვიქტორია შემოდის, ხალათით. სახეალეწილია. ტყავის ყდიანი ბლოკნოტი მოაქვს.
ვიქტორია:
ეს რა არი, ვასულკა?
მჟავანაძე:
( შეშფოთდება)
მომეცი ეგ აქ.
ვიქტორია:
(კითხულობს)
,, გუშინ, ყრილობის შემდეგ ვიკასთან ერთად ბანკეტზე წავედი. როგორი შარმიანი ბელადი გვყავსო- მითხრა სახეგაცისკროვნებულმა- როგორი დახვეწილი, გემოვნებიანი ინტელექტუალი. მეც დავეთანხმე.’’
(ირონიით)
თუ გჯეროდა საერთოდ რასაც წერდი. როდის ვთქვი ეგ?
მჟავანაძე:
დაჯექი, ყველაფერს აგიხსნი. თან ახლა სხვა დროა. შეგვიძლია უკვე ამაზე საუბარი.
ვიქტორია ჯდება.
მჟავანაძე:
ისე, ჩემს ნივთებში დაუკითხავად არ უნდა დაძვრებოდე. მეც მაქვს პირადი სივრცის უფლება.
ვიქტორია:
ეგ რომ აქამდე არ მექნა, ვერც იმ წერილებს ვნახავდი და არც იმ სამი კახპის ამბავი მეცოდინებოდა. აბორტებიც ხო არ გაგახსენო?
მჟავანაძე:
არ გვინდა, რა. ჩვენ უკვ…
ვიქტორია:
( უხეშად აწყვეტინებს)
ჩემთვის, როგორც ქმარი, ნამდვილად არ ხარ ავტორიტეტი.