ერთხელ, ექვსსაათიანი საინფორმაციოს დროს დამიკაკუნეს და კარი გავაღ… ზღურბლზე ჩემი მეზობელი, სიმპატიური გოგონა, ანო დამხვდა. სათვალეებიდან ამომხედა და მორცხვად მითხრა “დენის ტარიფი გაიზარდა და მასთან ერთად საწვავისაცო… დოლარის კურსმა კიდევ აიწიაო. წამლების და საკვების ფასიც გაიზრდებაო. ხელფასებს არ გვიმატებენ და რით უნდა ვიცხოვროთ ჩვენ ყველამ, არ ვიციო?!” და სახეში, ეგრევე ადუღებული წყალი შემომასხა… მაგრამ ჩაქუჩი მომზადებული მქონდა და რომ იცოდეთ, რა გულიანად დავაყოლე და დავაყოლეეე… სახე კი დამეწვა, მაგრამ იმასაც არ დაადგა კარგი დღე.
მოკლედ გავამართლეთ და გავამდიდრეთ ჩვენი ტელევიზიის ახალი ამბები… მე კი, ჭკუა ვისწავლე – “ვინც ტელევიზორიდან იგებს ახალ ამბებს, არავის არ უნდა ენდო!”
იმის მერე კარს ღიას ვტოვებ, ის, ან ისინი ოთახში თავისით რომ შემოვიდნენ. ლინოლიუმიც სპეციალურად გადავაკარი პარკეტს. აქ კი ორი ბეისბოლის ბიტა, ჩაქუჩი და რეზინის ხელჯოხი მაქვს… ხვდებით რატომ? ვერა? მოდით და მიხვდებით…
კაკუნის ხმა.
კარზე კაკუნის ხმა ისმის!
…
ტუკ–ტუკ! გააამარჯოობა! მოდი ვნახოთ სიტყვები, რამ შეჭამა სიტყვები? მიველ ვნახე სიტყვები ბგერებმა ჭამეს სიტყვები… როცა ვლაპარაკობ, ატმოსფეროში წარმოთქმული სიტყვებისგან იქმნება ბგერები, მათგან იშვება რხევები, რომლებიც დამდგარ და გარინდულ ჰაერს სერავენ, ჩეხენ, ჭრიან, ყოფენ – ღარებად, ბილიკებად, გზებად, არხებად, ხეობებად.
სიტყვები, რომელებიც უფრო მწირია ვიდრე ბგერები, რომლებიც უფრო მწირია ვიდრე აზრები, რომლებიც უფრო მწირია ვიდრე ფიქრები, რომელებიც უფრო მწირია ვიდრე გრძნობები, რომლებიც უფრო მწირია ვიდრე ინტელექტი, რომელიც უფრო მწირია ვიდრე ინტუიცია, რომელიც უფრო მწირია ვიდრე სიჩუმე.
ბგერების მეშვეობით, ყველგან ვარ.
ჩემი მონოლოგების, საუბრების შემდეგ სამყაროში რჩება – ღარები, არხები, ბილიკები, თხრილები, რომლებშიც გზას იკვლევენ, და სივრცეში ჩემს მაგივრად დაფრინავენ – ბგერებად და მათ უკან დამალული აზრებად, ფიქრებად, გრძნობებად.
“დიაღაც”, ვისწავლე და სრულად დავეუფლე სამყაროს ლანდშაფტურ ენას. გავხდი პოლიგლოტი და ვისწავლე ტალღების, ყინულების, ღრუბლების რელიეფის ენაც.
ცა ღრუბლებით მელაპარაკება. კოსმოსი – ვარსკვლავებით. ვარსკვლავები – მეტეორებით. მეტეორები – მტვერით. მტვერი – წირპლებით. წირპლები – ცრემლებით. ცრემლები – მარილებით, მარილები – ვნებებით. ვნებები – გრძნობებით, გრძნობები ბგერებით, ბგერები აზრებით, აზრები… ჩემით.
დააკვირდი! კარგად დააკვირდი! ვერ ამჩნევ ვერაფერს? სამყარო ჩემით ლაპარაკობს. სამყარო ვარ მე. მე ვარრრ…
მომაკვდავო არსებავ, თუკი დრო და ადგილი ვერ შეირჩიე, შეიძლება ვერც კი დამინახო. ჩაიმუხლე და ქვემოდან ამომხედე… რაა, შე ურწმუნოვ, გეცინება? რად მიყურებ ორჭოფული მზერით?
არ ამიშალო ნერვები. ა რ გ ა ბ ე დ ო… დაიცადე და საკუთარი თვალით ნახავ…
რელიეფს აგიჯანყებ, სადაც კი ფეხს დაადგამ, ძირს დაგცემ. ჩემს მიერ შექმნილ ღარებზე დაგისხლტდება ფეხი… ჩემი სიტყვებით, ბგერებით გაჩენილ უფსკრულებში გადაიჩეხები.
ვიცი, ჯერ მზად არა ხარ დამიჯერო, სკეპტიკურად მიყურებ, მაგრამ სიმართლეს მაინც გაგიმხელ – ერთადერთი ადამიანი ვისაც გული ერევა სამოთხეში, ესაა აწმყოში დაკარგული, სიცოცხლით სავსე ადამიანი!
კაკუნის ხმა.
აი, ისმის კარზე კაკუნის ხმა და ჩათი უნდა გავთიშო. “მოდი ვნახოთ სიტყვები, ვინ შეჭამა სიტყვები” ჩათი დამთავრებულია… შეიძლება, ზედმეტად ეპატაჟური ვარ, მაგრამ მთავარია ვიყო კრეატიული და პოპულარული. მთავარია გავხდე ცნობადი და მკიდია ვინ რას იფიქრებთ… მძულხართ დამპლებო! მოკლედ, შეხვედრამდე. პაკა–პაკა. მორჩა ჩვენი ვირტუალური პაემანი.
კაკუნის ხმა მეორდება.
…
კაკ–კუკ! – დააკაკუნა ვანომ და ოდნავ გაღებულ კარში ფრთხილად შემოვიდა.