* * *
ნეტავ,
მზე ვიყო
იმ ზღვის თავზე,
რომლის ნაპირზეც
შენ იწვებოდი…
* * *
ნუთუ იმ ნათელ მთვარიან ღამეს
შენ იყავი
ტბორის ნაპირას,
რომელშიც მე
მთვარეს ვხედავდი…
* * *
იმ დღეს
შენთან ერთად
წვიმაში
მე ვფიქრობდი
დღევანდელ დღეზე…
დღეს კი უშენოდ
კვლავ წვიმაში
იმ დღეზე ვფიქრობ…
* * *
როცა მოვიწყენ,
აღარც ერთ საკრავს
შენი ხმის ჟღერა
არა აქვს,
რომ მელაპარაკოს…
* * *
იმ დღის შემდეგ,
რაც შენ წახვედი,
ყველა მატარებლის
ფანჯარა
ჩემთვის
არის სურათის ჩარჩო,
საიდანაც
ხელის დაქნევით
მემშვიდობები…
* * *
მოხვალ
და გაზაფხულებულა…
არ მოხვალ
ყველა დრო
ზამთარია…
* * *
ყველაზე ძნელი საქმე
ყვავილნარში
შენი ძებნაა:
ათასგზის
გხედავ,
მაგრამ მაინც ვერა გპოულობ…
* * *
შენი ხელების
მშურს,
ხელი
მთელს
შენს
სხეულზე
რომ მიუწვდებათ…
* * *
აქ მე
ყოველდღე,
ამ ქალაქის ხალხმრავლობაში,
უშენოდ
ჩემს
მარტოობას
ვუნაცვლებ
ადგილს…
* * *
შენი სხეულის სურნელება
შემოდგომას
წელიწადის
ყველაზე მძაფრ გაზაფხულად
ქმნის…
* * *
და ისევ დილა
შენ გარეშე,
საღამომდე
შენი ხსოვნით
რომ გაჟღენთილა…
* * *
ჩემს გულს სწადია
ზღვა და
მოსვენების სიშიშვლე
მზის ქვეშ
შენ გვერდით…
* * *
ამბობენ, რომ
გაზაფხული უკვე გზაშია..
განა არა თქვი,
რომ არ უნდა მოსულიყავი?
* * *
გული მშვიდად მაქვს,
სადაც უნდა იყო
მაინც რომ
ზეცის ერთ ჭერქვეშ
მაინც მუდამ
ჩემთან ერთად ხარ…
* * *
ნეტავ, თუნდ
უენობის ენით
მეტყოდე:
მე შენ მიყვარხარ!
* * *
მეხივით ხარ:
დამეცემი
გულს ცეცხლს შემინთებ
და გაბრუნდები..
* * *
მიყვარხარ
იმის მკლავებშიც კი,
ვისაც უყვარხარ…