ჰიროტაკე:

სულ ბოლოს, როცა ყველანაირი მოვალეობისგან თავისუფალი ვიქნები მინდა  ქართულიდან ვთარგმნო იაპონურად „ვეფხისტყაოსანი“. ეს ჩემი მისიაა. მე ასე ვფიქრობ.

ნატა:

„ვეფხისტყაოსანში იაპონია არ არის ნახსენები. რუსთაველმა ჩინური ლექსი ახსენა, ინდური, არაბული, მთელი ახლო აღმოსავლეთი, მაგრამ იაპონიას ნუთუ არ იცნობდა?

„ესე არაკი მართალი, ჩინს ქვასაზედა სწერია

„ვინ მოყვარესა არ ეძებს, იგი თავისა მტერია““…

სან ჰირო:  

(იცინის) დიახ, ასეა… თუმცა მას აქვს ბევრი დაფარული ინფორმაცია, რომელიც ჯერ არ არის გამოკვლეული. ის ბევრ რამეს საიდუმლო ენით გვიყვება. არის ზღვა ნახსენები და კუნძული, სადაც ზღვით მიდიან, იქნებ ესაა იაპონიაა).

რუსთაველი სხვა მოვლენაა, მსოფლიო რელიგიების ენა.  

ნატა:

ქაჯეთს გულისხმობ?

სან ჰირო:

ჰოო, იქ მართლა ქაჯნი ხო არ ცხოვრობენ? ესენი არიან მისტიური, საიდუმლოს მცოდნე, მოვლენების წინდაწინ შემტყობი ადამიანები. თან ახლო აღმოსავლეთში, ინდოეთის ზღვაში, კუნძულებზე. ბევრი მინიშნებაა.

ნატა:

გრძელი სიტყვა მოკლედ ითქმისო, აქაც ტანკას და ჰაიკუს მხარესაა რუსთაველი.  თანამედროვე ქართველი პოეტი ირაკლი კაკაბაძე წერს იაპონურ ტანკას, შედევრია მისი წერის მანერა.. ალბათ, რუსთაველის იაპონიის პოეტური გამოცდილების მასაც სმენია).

ამომავალი მზის ქვეყანას ეძახიან იაპონიას. მზე კი რუსთაველის მთავარი სახეა. ქაჯეთს როცა აიღებენ და ნესტანს გამოიხსნიან, აკი მზეს ადარებს რუსთაველი ამ მოვლენას:

“ნახეს, მზისა შესაყრელად გამოეშვა მთვარე გველსა,

მუზარადი მოეხადა, ჰშვენის აკრვა თმასა ლელსა,

მკერდი მკერდსა შეეწება, გარდაეჭდო ყელი ყელსა.”

სან ჰირო:

დიახ. ასეა.

ნატა:

ქრისტიანობა და ქრისტიანი სასულიერო პირები სამშობლოში დევნიდნენ მეთვრამეტე საუკუნემდე რუსთაველს. ვიცით, რომ მტკვარს ატანდნენ ხელნაწერებს და პირველი ხელნაწერი მხოლოდ მეთექვსმეტე საუკუნისაა. უბრალო ქართველი ადამიანები იზეპირებდნენ, როგორც ბიბლიას „ვეფხისტყაოსანს“ და ასე გადასცემდნენ შთამომავლობას. ეს ცოტა ისტერიაც კი იყო, მაგრამ როგორც ჩანს საფრთხე არსებობდა ამ წიგნის გაქრობის. ბუდიზმი, ინდუიზმი, სუფიზმი, მთელი ახლო თუ შორი აღმოსავლეთი, მთლიანად მსოფლიო – რენესანსის ეპოქამდე,  ევროპელმა და ქართველმა პოეტმა ააგო სწორედ, ადამიანურ ღირებულებებზე და ერთი ღმერთის იდეოლოგიის, გნებავთ რელიგიის ქვეშ – გააერთიანა. ლამის კონფესიად, რელიგიურ მიმდევრობად იქცა რუსთაველის ავტორობით შექმნილი ნაწარმოები, ალბათ, იმიტომ, რომ მან მთელი მსოფლიოს მითები, ზღაპრები, რელიგიები და რაც მთავარია ადამიანები ჩართო და პერსონაჟებად გამოიყენა.

სან ჰირო:

ამიტომაც, მე აუცილებლად ჩამოვალ საქართველოს, თუშეთს დავსახლდები რამდენიმე წელი,  როდესაც აკადემიური და პედაგოგიური მოღვაწეობიდან რომ გამითავისუფლებენ და ქართული ენიდან იაპონურ ენაზე ვთარგმნი ამ დიდ წიგნს.

რაც შეეხება თანამედროვე ავტორებს. ვიფიქრებ, საინტერესო თემაა. დიახ. არიან ახალი ავტორები პოეზიაში, მაგრამ მე ტრადიციული ლექსი მიყვარს, მაგალითად გალაკტიონი.

ნატა:

ეგ სხვა პილოტაჟია, განუმეორებელი…

სან ჰირო:

კი. იცი, იაპონიაშიც თანამედროვე ავტორები წერენ ცოტათი უცნაურად, სხვა თემებზე, და თითქოს ის პოეზია აღარ არის. დიდი დოზითაა სოციალური, ეკოლოგიური პრობლემები. აწუხებთ ეს საშიში გადახრა დედამიწის პრაგმატიზმისკენ, თუმცა მესმის სათქმელი ახლა პროზაულად ბევრად კარგად ყვირის.

ვნახოთ, იქნებ ითარგმნოს ორივე ენიდან და გავაკეთოთ ასეთი რამ.

რაც შეეხება იაპონურ ლიტერატურაზე გამოთქმულ აზრს: ჩვენ ვცხოვრობთ ჩაკეტილ გარემოში. ეს დიდ გავლენას ახდენს ფსიქიკაზე, ფსიქოლოგიურად მოქმედებს.  მწერლების ჩაღრმავება ხდება ძლიერად, როგორც ჩანს თუნდაც სიტუაცია 21 საუკენეში სწრაფად იცვლება და ვნახოთ.

ნატა:

დღეს ჩვენთან სპორტი, კულტურა, განათლება ერთიანობად მოიაზრება – ქართველმა სუმოისტმა  ლევან გორგაძემ, სწორედ სპორტით შეაყვარა იაპონელ ხალხს საქართველო, ქართული კულტურა, ჩვენი ქვეყნის მრავალათასწლეული ისტორია, ღვინისა და ვაზის კულტურა.

თქვენ, როგორც ვიცი, აქტიურად ხართ ჩართული ამ მოვლენებში, ასევე, არა მხოლოდ ტოჩინოშინის, არამედ, ყველა ქართველის მანსპინძელი ხართ იაპონიაში.  

ძიუდო, სპორტის ეს სახეობაც, რომელიც იაპონიიდან მოდის ჩვენ ქართველებს განსაკუთრებით გვიყვარს. დავით ქევხიშვილმა, როდესაც ის ძიუდოს ფედერაციას ხელმძღვანელობდა, ძიუდოს განვითარებას განსაკუთრებული ძალისხმევა შეალია. უამრავი ბავშვი დღეს, საქართველოს სხვადასხვა სოფელში, ახლადგახსნილ ძიუდოს კლუბებში ვარჯიშობს.