სახელდობრ, ფიროსმანისეული კრუხ-წიწილები, ისევე, როგორც მამალი, არ არის „ნებისმიერი“ ფრინველი, რომელიც რაგინდარა ადგილას შეიძლება შემოგვხვდესა და განსახოვნდეს.
წინა პლანზე გამოსახული ეს ფრინველები თავიანთ არსს უკანა პლანთან – ეზო-ყურეს სხვა იკონემებთან მიმართებაში ჰპოვებენ.
ამ მხრივ, „ეზო-ყურე“, როგორც ტოპოლოგიური იკონემა, ფიროსმანთან სულაც არაა უბრალო ფონი ანდა სივრცის ნებისმიერი მო-ნაკვეთი, რომელიც საკუთრივ იმას ემსახურება, რომ კრუხწიწილა „მოსაწყენად“ და „მარტოსულად“ არ იქნენ გამოსახულნი.
„კრუხ-წიწილების“ არსი ეტყობა, იმაშია, რომ ეს შინაური ფრინველები, უკანა პლანის არათემატური გარემოდან ამოგდებულნი, თავიანთ არსებით ნაწილს კარგავენ.
აბა, ვცადოთ და წარმოვიდგინოთ ეს ფრინველები ნებისმიერ ფონზე, როგორც რომელიმე არისტოკრატულ პარკში მონანავე ფარშევანგები?!
ვთქვათ და, წინანდლის სასახლის კონტექსტშიც შეიძლება წარმოვიდგინოთ კრუხ-წიწილები თუ მამალი, მაგრამ ეს ფიროსმანისეული ფრინველები აღარ იქნებიან.
ასეა თუ ისე, გარემოულობის გამომხატველ სურათებში, სადაც წინა პლანზე, შინაური ფრინველებია გამოსახული, არსებითი – უკანა, არათემატური განზომილებაა.
და სწორედ ამ დიმენსიის წყალობით ხდება, ეს ფრინველები ფიროსმანისეულ გარემოში ჩართულებად რომ გვევლინებიან.
ფიროსმანის „ეზო-ყურეს“ გარემოულობას ფრინველების, გლეხის ქალის, გლეხის ბიჭის, ქოხისა თუ გომურის მექანიკური ჯამი კი არ ქმნის, არამედ გარემო, რომელიც ჩამოთვლილს ამთლიანებს, ერთ ონტოლოგიურ მიწადაც კრავს და ერთ „გარემოში“ უყრის თავს.
იგივე ითქმის ფიროსმანისეულ „ორთაჭალის ტურფებზე“, ტატიშჩევის „ელდორადოს“ ბაღის ბინადრებზე ანდა ტყეებზე, ნიკალას ირმები რომ დაგოგმანებენ.
ესაა ცალკეული „რეგიონები“, სადაც ეს ანთროპოლოგიური თუ ბესტიალური პერსონაჟები საკუთრივ დაცულობის, თანაც „დაუცველი დაცულობის“, „მიუსაფარი უსაფრთხოების“ – ამ ოქსიმორონის ჰერმენევტიკულ ჰორიზონტში გამო-იყურებიან;
გამო-იყურებიან – „ფაქტობრივი“ ანუ პროტოტიებთან შესაბამისობის თვალსაზრისით…
ფიროსმანის გაგება გამუდმებით მოგვიწოდებს, უშუალოდ გამო-სახულის „გვერდზე გადადებით“ განვჭვრიტოთ ყოფიერების ის სახე, რომელიც მარტოოდენ ამ „გამო-სახულში“ აჩვენებს თავის თავს.
ასეთ სიტუაციაში ჩვენ არსებულიდან ვიკვალავთ გზას ყოფიერებისაკენ; და ასე მივდივართ, სანამ არ მოხდება იმის დემონსტრირება, რომ ფიროსმანის სამყაროს „განმარტებას“ მიმეზისისა თუ დიეგეზისის თვალსაზრისით აზრი არა აქვს და ამგვარი ა-სახვითი პოზიციონირება არაპროდუქტიულია.
მხოლოდ ასეთი „აპოსტაზისით“ შეიძლება მოვიპოვოთ საკუთრივ ექსისტენციური ინფორმაცია ფიროსმანის სამყარო-ში, როგორც უნიტარულ ონტოტექსტში გაცხადებული ყოფიერების ფორმების შესახებ.
გარკვეული გაგებით, თავად ფიროსმანია ერთგვარი არტისტული აპოსტატი; დიდი განდგომილი, რომელიც სწორედ ამ გან-დგომითაც გამო-არჩევდა თავის ავტონომიურ სამყაროს და იმ მუდმივ გაუცხოებას (და გაუცნაურებას), სამყაროს პირველხილვითა და პირველაღმოჩენის ონტოლოგიურ სიხარულთან რომაა წილნაყარი.
* * *
ადამიანურ ცნობიერებას ხელეწიფება ერთი ზოგადი პრინციპი – არსებულის იდეა კერძო არსებულთან კავშირში წარმოადგინოს;
თანაც ისე, თითქოს ეს „კერძო“ თავის-თავში, მთლიანად და უნაშთოდ შეიცავდეს ზოგად პრინციპს.
საქმე ეხება არა თავად საგანთა განსაზღვრულობებს, არამედ იმას, თუ როგორ აღიქვამს ადამიანი ცოცხალ არსებას მისი იდეის თანახმად.
აი, თუნდაც ლომის იდეა!
„ლომობა“ – ესაა ძალმოსილებისა და სიდინჯის იმპლიკაცია; თავდაჭერილი პოზა, ელვისებურად რომ შეიძლება გადაიზარდოს „ლომურ“ ნახტომში…
„ლომობისაგან“ სრულიად განსხვავებულია „ტურობა“.
აქ მლიქვნელობა, ძლიერისადმი მაამებლობა, თითლიბაზობა და პირველივე შესაძლებლობისას სუსტის დაჩაგვრა „ერთმანეთზედა ჰკიდია“.
არწივის არწივობა კი ფრთათა უსაზღვრო ძლიერებასა და მთიან ქარაფებზე ამაღლებას გულისხმობს…
ცხადია, გულუბრყვილობა იქნება იმაზე ლაპარაკი, რომ ტურა თავისთავად, მასთან დაკავშირებული იდეის გარეშეა მლიქვნელი, ხოლო ლომი – გულოვანი.
არავითარი აუცილებლობა არაა იმაში, რომ ტურას კონოტაცია მლიქვნელობა იყოს, ანდა ლომისა – გულოვანება.
არსებითი ის კი არაა, რომ ჩვენ ამ ცნებებს გარკვეულ ცხოველებთან კავშირში წარმოვიდგენთ, არამედ ის, რომ ჩვენს ცნობიერებაში, ყოფიერების რომელიღაც შესაძლო სახე ცოცხალ ბესტიალურ არსებასთან ერთიანობაში თანავლინდება.
ძალმოსილება, სიდინჯე, თუ ელვისებურ მოქმედებაში გადაზრდადი თავდაჭერილი პოზა შეგვიძლია გავიაზროთ, როგორც რომელიმე შესაძლო არსებულის არსებობის სახით და-მდგენი და მისი მახასიათებელი.
ყოფიერების ამა თუ იმ ფორმის გამოსახვისას არსებითი არაა, რომელ არსებაში – რეალურსა თუ იმაგინაციურში – ვპოვებთ ამ თვისებას.
მთავარია, ყოფიერების ესა თუ ის სახე, სათანადო არსებულში, დაუფარავად აჩვენებდეს თავის თავს.
არსებითია – ამა თუ იმ ფორმის მიერ თავის თავის ადექვატური და აპოდიქტური ჩვენება და არა ის, თუ რომელ არსებულში აჩვენებს იგი თავის თავს.