გზატკეცილი

ეს გზა აკავშირებს ორ ქალაქს ერთმანეთთან,

გადაჭიმულია ათეულობით კილომეტრზე,

და ისეთ დღეშია, ერთი საათის გზას

ტრანსპორტი ოთხ საათს ანდომებს,

თუმცა, პატარა სამოთხეც არი ამხელა ჯოჯოხეთში:

ჩემს სოფელთან ასმეტრიანი საღი მონაკვეთი,

დაკერებული, უსწორმასწორო ზედაპირით,

და იმ ორმოებში ნაჯანჯღარები მანქანებისთვის

და მათი მძღოლებისთვის ეს მონაკვეთი ისეთივეა,

როგორც ქარავნისთვის – ოაზისი,

რომელზე ფიქრი და ოცნებაც ასულდგმულებს…

გზის ამ მონაკვეთზე აიწყვეტენ ხოლმე მანქანები,

დაღლილი მძღოლები დუნდებიან,

და უნდათ, ეს ნირვანა კარგა ხანს არ დასრულდეს,

მაგრამ ვერ ვხვდები, რა ძნელია იმის მიხვედრა, რომ

თუ გინდა მანძილი მალე არ გაიარო,

საჭიროა ნელა სიარული.

ჭალიდან დაბრუნებულ ძროხებსაც უყვართ ეს ადგილი,

ზოგი წევს ცხელ ასფალტზე, ზოგი კი უძრავად დგას,

სიცხისგან ლამის გამლღვალი ასფალტიდან ავარდნილ ალმურში

ბუზები ნაკლებად აწუხებენ,

და არ უწევთ კუდის ხშირი ქნევა.

შორიდან რომ შეხედო, კონტურებწაშლილი

და მოლივლივე მათი ფიგურები

თენგიზ მირზაშვილის ნახატი გეგონება.

თანაც, ზოგ მათგანს ფასციოლოზი სჭირს

და ტკივილი უამდება მზეზე.

მაგრამ საფრთხე ელით:

თავდაჯერებული მძღოლები ცდილობენ,

რომ მათ შორის ეფექტურად გაიარონ,

თუმცა, ამას ყველა ვერ ახერხებს,

და ყოველ ზაფხულს ეს ქუჩა იქცევა ნამდვილ სასაკლაოდ…

პნევმატიკური სალტის ღრჭიალი და შეჯახების ხმა

კვირაში ერთხელ მაინც არღვევს პასტორალურ სიმყუდროვეს,

ზოგი მძღოლი ჩერდება, ზოგი კი გზას აგრძელებს.

ბაბუაჩემი და მეზობლის კაცები ქუჩაში გამორბიან, –

არა აქვს მნიშვნელობა, ძროხა ვისია, –

მოზრდილი ურიკით, სანამ თბილია, შემჰოყავთ ჩვენს ეზოში,

გაღუნულ წყავზე უკანა ფეხით დაკიდებენ

და ბაბუაჩემი ყელში უშველებელ დანას გამოუსვამს,

ტანში მცრის, როცა ფილტვებში ჩარჩენილი ბოლო ჩასუნთქვა

გაჭრილი ყელიდან ხროტინით ამოსკდება.

მერე, ცოტა ხანს, დავცქერი დაბუშტულ სისხლის გუბეს

და სანამ ატყავებენ, სისხლის სუნნაკრავ,

და ღობესთან შემზარავად აბღავლებულ ძროხებს დავერევი,

თან, გულში მიხარია, რომ ხვალ ბავშვებისთვის მექნება მოსაყოლი.