უკვდავები

ეს ყვავილები კვლავ დამშეულ პირებს აღებენ,

რომ ჩაისუნთქონ ჰაერი და მალევე დაჭკნენ.

და არ უღრენენ ამ ცხოვრებას, როგორც ძაღლები,

ფლანგავენ წუთებს, აბრუნებენ გვირგვინის საჭეს

მზისკენ. და უცებ – ჭკნობისაკენ. არც ბედს წყევლიან –

ადამიანის ბლაგვი ენით. სხივის დინებას

ანდობენ კვირტებს. ისუნთქავენ მტვრიან, მწერიან

ჰაერს. და მათგან არცერთი არ ეპოტინება

მარადისობას, არც სიმართლეს, რომელიც არც ჩანს.

და არ ტკბებიან საკუთარი ფერის ყურებით.

ეწებებიან მხოლოდ წამით ქარის ხალიჩებს

და არ ადარდებთ, რომ ნამდვილად იმსახურებენ

გაწვდნენ ვარსკვლავებს. არ ებრძვიან არყოფნას ძვლებით

არც შროშანები, არც ტიტები, არც ენძელები.

მოკვდავები

და როცა ბოლოს, მასპინძლებად თავი ვიგრძენით,

ქუჩა ავავსეთ ჩვენი სუნთქვით, სახლი – ნივთებით,

გავიზეპირეთ გზატკეცილის სიგრძე-სიგანე,

ეტიკეტები, ტაბულები და სუბტიტრები

მილოცვების და სამძიმრების; როცა დავაგეთ

ჭრელი ფარდაგი კარის ზღურბლთან, და შავი კატაც

მოშინაურდა და იპოვა ფეხის ალაგი,

და ყველა კვამლი გაიფანტა სიფხიზლის გარდა,

და ზარზეიმით დავხვდით ქვეყნად ახალშობილებს

და გადავწყვიტეთ გვემასპინძლა, გვესწავლებინა

ძველი ხერხები გადარჩენის – ქარში, ორპირში,

გაუკაწრავად ამოძრომა ყველა ვნებიდან, –

ვიღაცამ ცხვირწინ ჩაგვიკეტა ჩვენი სახლები.

არც პირადობა გვაქვს ჯიბეში, არც გასაღები.