ვესროდით მთარგმნელებს

მე მყავდა ბიძა, რომელსაც არ ჰყავდა ცოლ-შვილი,

მე მყავდა ბიძა, რომელსაც სოფლის ბოლოს, ბოძებზე შემდგარი,

პატარა სახლი ედგა, პატარა ეზოთი, ხეხილით, ვენახით,

მე მყავდა ბიძა, რომელსაც არ ჰქონდა წითელი დიპლომი,

არც – მწვანე ჰქონდა, უფრო სწორედ, არ ჰქონდა საერთოდ,

რადგან სკოლის მერე არსად უსწავლია, და არც ჩვენს რაიონს

გასცილებია, მაგრამ კითხვა ძალიან უყვარდა,

მის უავეჯო სახლში ყველგან წიგნები ელაგა,

მაგიდის ფუნქციას ასრულებდა წიგნების ოთხი კოშკი,

ირგვლივ კი, როგორც ჯორკოები, ხუთ-ხუთად შემოეწყო

სქელტანიანი ტომეულები, კუთხეში, ფანჯარასთან,

ზამბარიანი ლოგინის ჩარჩოსთვისაც, არცერთი ფეხი რომ არ ჰქონდა,

წიგნები შეეყუდებინა, კარებსაც, უსაკეტოს,

წიგნებს მიაწყობდა, ანუ მოკლედ რომ ვთქვათ,

პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით,

წიგნებით ცხოვრობდა, სხვა ინტერესი არასდროს ჰქონია.

მე მყავდა ბიძა. ხო, მყავდი, ბიძაჩემო! შენ, ასეთ უქონელს,

სად გქონდა ფული წიგნებისთვის, რომ არა ხარები,

დინჯად რომ სწევდნენ ხოლმე გუთანს და კულტივატორს,

ფარცხს თუ ურემს… შენც დადიოდი, სხვების ყანებში

კვალი გაგყავდა, სხვების ტყეებში შეშას ჭრიდი და აპობდი,

მერე პატრონების სახლებში მიგქონდა, სანაცვლოდ ისინი

წიგნებს გაძლევდნენ, ვისაც არ ჰქონდა, იყიდდა იაფად და

მოგცემდა, ანუ მუშაობდი თითქმის მუქთად და არაფრისთვის,

მამაჩემი და ბაბუაჩემი სულ გეჩხუბებოდნენ,

რომ მათ არცხვენდი, მთელ გვარს არცხვენდი ამ გულუბრყვილობით,

გეუბნებოდნენ, ფული აგეღო, რომ იმდენს აიღებდი,

ერთი ურემი წიგნი მოვიდოდა, შენ კი არ შეგეძლო,

უფრო სწორედ, გულწრფელად ფიქრობდი, წიგნებზე ძვირფასი

რა უნდა მოეცათ ალალი შრომისთვის. ხო, მყავდი, ბიძაჩემო.