როცა, ერთხელაც, მოულოდნელად. მოკვდი, ბიძაჩემო,

ის შენი სახლი გახდა ჩვენი თავშეყრის ადგილი,

ზამთარში წიგნებს ბუხარში ვწვავდით და ვთბებოდით,

გვქონდა ათასი გასართობი, ყველაზე მეტად კი

მიზანში სროლა გვიტაცებდა, იმ შავ-თეთრ ფოტოებს,

უხარისხოდ რომ დაებეჭდათ ქაღალდებზე, კისტის თოფს ვესროდით…

მერე კედლიდან გაქრა ფოტოები, ეტყობა, ვიღაცამ ჩამოხსნა,

ამასობაში წამოვიზარდე, კითხვაც შემიყვარდა,

შენს სახლში, ამჯერად მტკიცედ რომ იყო ჩაკეტილი,

ხშირად დავდიოდი, ოღონდ, სხვა მიზნით – წიგნებს ვარჩევდი.

ძველი შპალერის ნატყვიარები დროდადრო მახსენებდა

დახვრეტილ ფოტოებს. რატომღაც სულ მეგონა, იმ ძველ ფოტოებზე

შენი საყვარელი მწერლები იყვნენ გამოსახულნი.

მე მყავდა ბიძა! სტუდენტი რომ გავხდი,

და მისი ბიბლიოთეკა ჩემს სახლში გადამქონდა, ვნახე ის ფოტოები,

“ჰამლეტში” დიდი მზრუნველობით ცალ-ცალკე ჩაეწყოთ.

ცრემლები მომადგა…

მწერლები რომ ყოფილიყვნენ, უპრობლემოდ გადავყრიდი,

როგორც ბავშვური სიცელქის და სიბრიყვის მაგალითს.

მაგრამ არა-მეთქი! მწერლები არ იყვნენ, ისინი იყვნენ მთარგმნელები.

ნეტავ, სად იშოვა ბიძაჩემმა?! რაიონშიც კი ათასში ერთხელ დადიოდა.