დაე, იტირონ

დედას როცა მოვუკვდები,
მამაჩემი შეიკეტება თავის ოთახში,
ჩემივე ლექსებიდან დაიწყებს
ჩემს გაცნობას.
შვილები იმაზე მეტად
გაითავისებენ მათივე მამას,
ვიდრე ჩემს სიკვდილამდე,
ვიდრე აქ ვიყავი
ფოთლად თუ მწერად,
მწერად თუ ფოთლად.

ატყდება ფუსფუსი იმაზე,
თუ რამხელა ორმო იქნება საჭირო,
რამდენი კილოგრამი ლობიო, თევზი,
ბრინჯი და რამდენი ცხვარი,
ხარს ვინ დამიკლავს ან ინდაურს.
მჭადსაც ექნება სხვა გემო,
არა – ბებიაჩემის,
რადგან ბებია უკვე წავიდა,
რადგან ბებია მჭადს ვერ დააცხობს.

ვიცი, იმ სურათს არ გამიდიდებენ,
რომელიც ძალიან მომწონს,
და არც დეკოლტეს ჩამაცვამენ
ცივ მკერდზე.
არადა, როგორ მიხდება ცოცხალს,
მკვდარიც მოვიხდენ, თუ ჩამაცვამენ.
არა გვაქვს სახლში ბევრი სკამი,
სამეზობლოდან მოაგროვებენ
და ასე იმათხოვრებენ პანაშვიდები.

იმ დღეს, როდესაც შინიდან გავალ,
შემოფრინდება მფრთხალი ღამურა,
ცხრაჯერ შემოუფრენს
რძისფერ კედლის ბრას
და დაეცემა დაღლილი გულით.

წამოვა წვიმა შებინდებულზე,
და ვიღაც იტყვის: “- ამინდიც ტირის,
ეჰ, საცოდავი, დასანანია!”

თავად გადავწყვეტ ვის დაგესიზმროთ,
რა საჭიროა ეს იყოს დედა
ან შვილი, თუნდაც ის მეზობელი,
რომელიც კარგად
გამოთვრება იმ დღეს
და წლისთავამდე წაიღიღინებს.

ჩემს კარადაში ჰკიდია
შვიდი პერანგი და ოთხი კაბა,
მე ახლაც ვიცი ვის გაატანენ:
შეიმოსება ღატაკი გოგო,
რომელსაც უფრო წმინდა ხორცი აქვს,
მაგრამ ის სურნელი, მე რომ დამრჩება,
აუვა პერანგს, კაბას და გოგოს,
ოღონდ იმ კაბას არ გაეკაროს
მხოლოდ ის ბიჭი, ჩემივე მსხვერპლი!

აქედანვე ვარ შეგუებული:
გაივლის ვინმე საფლავთან ახლოს,
ისვრის ალუბლის გალოკილ კურკას
და გაღვივდება ჩემს ფერხთით უმალ.
აქედანვე ვარ შეგუებული
ხშირად არ მოსვლას იმ მეგობრისა,
რომელსაც ვანდე (ლამის რომ გათქვა)
ფიცგატეხილი საწოლის სევდა.

მზე კი, რომელიც არ გამოჩნდება,
არ გამოაშრობს წყალსა და ტალახს,
ჩემს გვერდებს მალე რომ გამოალპობს.

ზღვა კი, რომელიც არ გამიმეტებს
და ჩემს მაგივრად დაისს ჩაყლაპავს,
იქნება მშვიდი.

დედა კი, ერთ დღეს, გადაყრის შავებს…
მამა კი, ერთხელ, აიღებს სასმისს…
დას კი, გაჰყვება სიბრაზე დიდხანს…
დამიტირებენ უკანასკნელად,
უკანასკნელად,
დაე, იტირონ!