მერე, იდგა ფიჭვის ჩრდილში. ხელით ქალის მხარს ჩამოჰყრდნობოდა. ძველთაძველი, ბინდდაფენილი თვალებით შესცქეროდა პროცესიას.
იგი არ ჰგავდა მწუხარეს. შესაძლოა, ძველ ელინელს სწამდა: ყოველ გაზაფხულზე დაუბრუნდება სიცოცხლე კეთილშობილ სულს. ასეა ბერძნულ მითებში; ასე იყო ალემანთა საგებში… მისი სისხლი ხომ ამ ორი ნაკადით საზრდოობდა.
კიდევ… გვერდით ის პატარა ქალბატონი ედგა, ჯერ კიდევ ბავშვის იერი რომ ახლდა.
– ცოლი შევირთე! – მითხრა უბრალოდ, სხვათა შორის.
ნაოჭების სიფრიფანა პირბადე ჩამოჰფენოდა შუბლსა და ღაწვებზე ლევ სოფიანიდის და შევეკითხე:
– რამდენი წლისა ბრძანდები. მეგობარო?!
ზარმაცად გადმოიტანა თვალი, დაკვირვებით შემომხედა.
– არც იმდენის… – ჩაიცინა და… ვინ იცის ამქვეყნად აღასფერის ასაკი.
აქედან დაიწყო ლევ სოფიანიდის ბოლო და მშვიდი მოგზაურობა.
* * *
წინწყაროს ეკლესია ერთი ეული და უთვისტომო ტაძარია.
– დიდებული რამ არის, – იტყვის ლევ სოფიანიდი, – ოცნებისგან და მზის სხივთა კრისტალებითაა ნაშენები.
“ვერავინ მაჩვენა წარწერა შენი საფლავის ქვაზე და აღვივსე სევდით”, – წერდა გოეთე სტრასბურგის ტაძრის ხუროთმოძღვარზე.
წინწყაროს ეკლესიასაც აღარ ახსოვს ამშენებლის სახელი. მრევლი კი გაუჩნდა. იქვე, ბორცვის ძირას დასახლდა ლევ სოფიანიდი ახალგაზრდა მეუღლესთან ერთად… თავის გოეთესთან და რილკესთან… ერთად… თავისი ჰომეროსითა და საფოთი…
– ჩვენ არ ვიცით, როდის ჩამოვსახლდით აქ, – ამბობს წინწყაროს სკოლის ყოფილი დირექტორი, ხანდაზმული ბერძენი, ლევ სოფიანიდის ქელეხზე (ამ სკოლაში ასწავლიდა ლევ სოფიანიდი გერმანულსა და ინგლისურს), – მაგრამ ცხოვრობდა ჩვენ შორის მოყვასი ჩვენი, ბედმრუდე, უცნაური კაცი და იგი იყო ჩვენთვის შორეული სამშობლოს დესპანი.
თითქოს აღარაფერი მახსოვს. მეხსიერებაში ჩამრჩა მხოლოდ კუბოს თავზე ჭიკარტებით დაბნეული ცისფერი ატლასის ჯვარი, ბექობზე გაჭიმული პროცესია, ქვაღორღიანი მიწაყრილი საფლავის პირას და ქვემო ქართლის ხრიოკ გორაკებზე განფენილი საზეიმო დუმილი.
კიდევ, ვიღაცის ძუნწი მონათხრობი:
ალიონზე წავიდა თევზზე სანადიროდ… სიკვდილის წინ თანმხლები ბიჭის სასოწარკვეთილი კივილი ჩაესმა და თვალთა წინაშე მედინი უკანასკნელი მდინარის გამჭვირვალე ზვირთები დაინახა.
* * *
ერთი ეული და უთვისტომო ტაძარი იდგა იქ, წინწყაროს მცირე ეკლესია.
