ერთნაირი თვალები აქვთ სომეხ ინჟინერსა და იტალიელ დიპლომატს, ნაცადი სოვდაგრებისა და ნეგოციანტების თვალები. იტალიელს ვეება სათვალე უკეთია, უზომოდ უფართოვებს თვალის გუგებს. შეხედავ სახეში და შეკრთები, თითქოს სხვისი თვალები ჩაუდგამთ ვიწრო საფეთქლებს შუა და ისეთი სევდამორეული უაზრობა მოსჩქეფს ამ გაფართოებული სიშავიდან, რომ უნებლიეთ იწურები.
“გრაფ ჩიანოს” ეტყობა აღარ სჯერა უკუქცევისა. ვინ იცის, როდის დამთავრდება მისი დიდი ელჩობა აღმოსავლეთში, ჯუბა კი…
უარის ნიშნად თავს ენერგიულად აკანტურებს.
მაშინ პირუმოვმა ავგაროზი საკნის სიღრმეში მოისროლა.
* * *
ზის პირუმოვი და მშიერი თვალებით შემომცქერის. მერე ხელით კეფას ისრესს.
– სადღაც აქ, აქედან იწყება გახევება, ნუთუ ვერ ამჩნევ.
მეც რაღაც-რაღაცეებს ვამჩნევ, მაგრამ ამ გახევებას ჯერ არა. უნებლიეთ ვიდებ ხელს კეფაზე.
პირუმოვი საწყალობლად იმანჭება და თონესთან ჩაცუცქულ მშიერ ნაგაზს ემსგავსება.
– შენ იცი რაა შიმშილი? – მეკითხება იგი, – ადამიანი პირველ სამ დღეს შფოთავს, ცოფდება, გულმუცელი ეწვის… მერე სიცხე აუწევს, მოიღვენთება და მოდუნდება. მერე იწყება მოგზაურობა ბურუსში. ადამიანი მიირთმევს საკუთარ თავს, იწოვს საკუთარ ცხიმს, სხეულში შერჩენილ სინოტივეს… ემსგავსება უმწეო ბავშვს, იჩლექს ენას, უაზროდ იღიმება და გუგებში სახმილი უნთია. ცბიერია და თავს იკატუნებს, მხოლოდ სილაჩრე შემორჩება და შიში.
პირველი, რაც უკვდავებაა, ცნობიერებაა და ნებისყოფა.
პირუმოვი სულს ითქვამს, მაშინ ვიღებ ჩემს ულუფას, ვუწვდი ყუას.
– გიყვარს ყუა? – ვეკითხები დაცინვით.
– მიყვარს. – მიპასუხა სერიოზულად და დავიბენი.
– გმადლობთ. – მეხება მხარზე, ნარიდან ჩადის და გადაგდებული ავგაროზის მოსაძებნად ისე მიდის, თითქოს სხვა ქვეყანაში მიემგზავრებოდეს.