ოფიცრები ექთანის ჩამოვლისას სარკმელთან მწკრივდებიან და ართმევენ წითელ სტრეპტოციდს, ქინაქინას… მერე კლეისტერში ურევენ, შეძერწავენ ავგაროზებს, ჭადრაკს, ჯვარცმას…
– ოოო! – აღტაცებულია იტალიელი დიპლომატი. საკანში “გრაფი ჩიანო” შეარქვეს. ეშმაკმა იცის, საიდან მოხვდა აქ. ევაჭრება “როა”-ს ოფიცრებს, ავგაროზებს თამბაქოში უცვლის. სათუთად ახვევს ჩვარში და ტომრის ფსკერზე მალავს.
– ამ შობელძაღლს ჰგონია, ზაქისთვალება ნაშიერს ციმბირულ სუვენირებს ჩაუტანს – იფურთხება პირუმოვი.
* * *
მე თანდათან ვივიწყებ უძრავ იაპონელებს და “რაიხის” სიამაყეს, ჰელმუტ ფონ შამისოს, ვივიწყებ, როგორც ავანსცენაზე გახერილ სტატისტს, ვინმე სერ რატკლიფს ივიწყებენ მაშინვე, როდესაც კულისებიდან წამოიზრდება რიჩარდის მხარმოქცეული ჩრდილი.
მთავარ როლებს საკანში “ყაზბეგი” და ჩემი მეგობარი კახელი ბიჭები ასრულებენ.
* * *
ქიზიყელი ბიჭები, გზაარეულნი და უჩვეულოდ პლასტიკურნი. მათი აწკეპილი ულვაშები, გაშლილი ბეჭები, საცრისტოლა თვალები და უგუნური სიმამაცე შიშის ზარსა სცემს ჩვენი საკნის ობივატელებს – ებრაელებს, სელის სვიტერებში გამოწყობილ ლატიშების მთელ ახალშენს.
კახელი ბიჭები ჩემ გვერდით წვანან. მე მათი ინტელექტუალური ცენტრი და წინამდგომი ვარ. მე შემიძლია მთელი ეს უაზრო სტიქია იქით მივმართო, საითაც მოვისურვებ. საკანში ამას გრძნობენ და რიდით მეპყრობიან.
მთელი კვირაა კამათობენ ბიჭები – რა დოზანაა თურქეთი. როცა ვუთხარი – რესპუბლიკაა მეთქი – აღშფოთდნენ, ეჭვით დამიწყეს ყურება.
ქიზიყელ ყმაწვილებს მათივე კამეჩების ინტელექტი გამოჰყვათ, ოდესღაც ომობანა ითამაშეს, კონსერვის ქილები დენთით დატენეს და აი ახლა ჩემთან ბრძანდებიან.
კახელებია ჩემი სიამაყე. მე მეუფლება ტომის ბელადის ქედმაღლობა. ნახეთ რა კისრები აქვთ, თვალები ნახეთ – შავი ნაღვერდლები, ამდენი ცეცხლი რომ ანთია და პატრიარქალური უდარდელობა.
ბიჭებიც ამაყობენ ჩემით. ჩურჩულით უყვებიან სომხებს ჩემს 19 “რომანტიკულ” ამბავს. ერთია ოღონდ, თურქეთის საკითხმა ავტორიტეტი შემირყია.
სომხები მეფერებიან – “ო, ახპერ!” მათ შორის ერთი ბეირუთელია, ვინმე ლევონ ამატუნი. ფეხბურთელი და ჯაზ-ბენდის ტრფიალი, ევროპულად თამამი და ევროპულად უზრდელი, ელამი და წვივმაღალი… დიდი ამბით გამანდო – ლიბანის პრემიერი წარმოშობით ქართველი იყოო. მე მამლუქებზე ვუამბობ. არ სჯერა ლევონს მამლუქებისა და ალი-ბეის ამბავი და მაინც აღტაცებას გამოთქვამს. ელლოუ! – ხელს ურტყამს ზურგზე იაპონელს. იაპონელი გულის ჯიბიდან მორჩილ ღიმილს იღებს და სახეზე იფარებს. ემსგავსება ნაციონალური თეატრის ნიღაბს, ხელის ოდნავი დაწოლით რომ იცვლის გამომეტყველებას.
ბეირუთელი კახელებთან მეგობრობს. თამაშობენ გრძელ ვირს, თავით გადასვლას.
მერე უზბეკებს აუხირდნენ ჩემი ქიზიყელები. იერიშით აიღეს ზემო ნარები. და ატავისტური შურისგებით ატანილებმა საცალოებივით გადმოყარეს დიდი უზბეკის ნაშიერები ცემენტის იატაკზე.
სხდებიან ბიჭები ნარზე და აცხადებენ სრულიად ქიზიყეთის თავისუფალი და ბედნიერი რესპუბლიკის დაარსებას.
“ალაზნის პირას მოსულა წითელი სატაცურიო!” – მღერიან ბიჭები.
ფონ შამისო ჩიბუხს ლანჩაზე იბერტყავს და შიშით შესცქერის ჭერს, ქართული კონტრაპუნქტის ზეიმი რომ აზანზარებს.
უხიაგად იმანჭება შამისო, მაგრამ ჩემს ვერაგ თვალებს აწყდება და მწყაზარი იერით მარიდებს თვალს.
– პანოპტიკუმი სანთლის ფიგურების მუზეუმია, კალეიდოსკოპი, მოლუსკების პლანტაცია… – მიხსნის პირუმოვი და იტალიელს ჯუბის კალთაზე ეტანება.
– რას ერჩი? ვეკითხები პირუმოვს.
– ხედავ რა ველვეტის ჯუბა აცვია, ამასაც ხედავ? – მიჩვენებს გამოდღლეზილ იდაყვს – მაინც გახდიან, იქნებ გამიცვალოს.
– ავგაროზი გაუკეთე. – ვურჩევ პირუმოვს და იმ დღეს მშიერი რჩება. ალბობს პურს, წურავს, ცრის ტილოს ნაჭერში. გამოწურულ სახამებელს მკლავებზე იცხებს, ხელების ქნევით აშრობს, მერე ჭუჭყიან გორგლებად იცლის, ურევს ქინაქინას, წითელ სტრეპტოციდს, ტეტრაციკლინს, ფერად ბურთულებად აგუნდავებს და ქმნის სასწაულს, მძივებს, შივას, ვანკა-სტანკას… ძაფზე ეჟვნებად აცვამს და იტალიელს ევაჭრება.