ანგედონი

იმდენს ვწერდი, როცა მტკიოდა…

მაშინ მეგონა, სულ ასე იქნებოდა.

დიდი ხანია, ვეღარაფერს ვგრძნობ,

ანგედონია – როცა ადამიანი  სიხარულის განცდის უნარს კარგავს –

ამოვიკითხე სამედიცინო ლექსიკონში.

ისე მინდა, რაღაც მიხაროდეს:

ვიჯდე, ნისლიან ფანჯრებზე აღბეჭდილ ვიღაცის ხელისგულებს

საკუთარს მემილიონედ ვატოლებდე,

გარეთ წვიმდეს ან სულაც თოვდეს,

მე კი მიხაროდეს, რომ ვარ.

საწოლის კიდესთან ფოლკნერის  შუამდე წაკითხული წიგნი მედოს,

ჩემს ბავშვობაზე ისევ გული მიჩუყდებოდეს,

პირველი სიყვარულის გახსენებაზე თვალებში ცრემლები მიდგებოდეს,

გარეთ ძაღლი ყეფდეს და გული სითბოთი მევსებოდეს…

ან: სახეს ამომავალი მზის სხივებს ვუშვერდე,

ზამთარში კანქვეშ ჩამალული ჭორფლები იებივით,

ან ყოჩივარდებივით ამომდიოდეს,

უშაქრო ყავაში ჩემს მშვიდ ჩასუნთქვას ვიწვეთებდე,

არ მეშინოდეს მარტოობის;

ან: ვკვდებოდე  და სიკვდილის წინ ყველას პატიებას ვთხოვდე,

ისინიც მპატიობდნენ და მიხაროდეს, რომ  მოვასწარი;

ჩემი შვილი პატარა ფერდობზე  ყაყაჩოებს მიკრეფდეს,

სანამ ჩემთან მოიტანს,  ფურცლები ერთიანად დასცვივდებოდეს,

ხმამაღლა ატირდებოდეს, მე კი ვეტყოდე:

– არ იტირო, შვილო, ხვალ გიყიდი  დიდზე დიდ თაიგულს და ის მაჩუქე…

ისიც ჩუმდებოდეს და მერე მთელი დღე ფეხებში მებლანდებოდეს;

ჩემი დაბადების დღე იყოს,  36 წლის ვხდებოდე და მიხაროდეს, რომ ვარ.