კიევური აივანი

მინდა,  კიევური აივნების ჭრილობიდან დაგინახო –

როგორ დაგინახავ, როცა სულ სხვა ქალაქში ხარ.

გავძვრებოდი, უცხო სხეულს რომ არ ვატარებდე,

გულზე ისე მაწევს, როგორც რვაფეხა და

ხან ერთია, ხანაც უცებ  ხდება რამდენიმე.

აივნიდან მარტო შავი   კატა მოჩანს –

აპრეხილი კუდით დგას და წვრილ   ხერხემალს  ებჯინება.

ტელეფონში ათი წლის წინ გადაღებულ ფოტოს ვხედავ –

მაშინ მახსოვს, გამჭვირვალე სული მქონდა

და მაშინვე კითხულობდენ ჩემს ტკივილებს.

მაგრამ ახლა ვეღარასდროს ვერ მიხვდები,

ჩემი სუნთქვა, გზა და ტკივილები  როგორია;

ხშირად ვფიქრობ დროზე, როცა ყოველ ღამე

სულს მიწოვდი დაკბენილი კერტებიდან,

და გვიყვარდა ერთმანეთი ისე, როგორც შეგვეძლო და,

შენს გვერდით თავს ისე ვგრძნობდი,  როგორც ყანის საფრთხობელა.

ახლა უკვე აღარ მიყვარს სხვისი მოთხრობები,

აღარც სხვების სიყვარულზე აღარ მეტირება,

მარტო სხვისი შემოშვება გადავწყვიტე ჩემს ამბავში

და ესეც ვერ მაპატიე, არაფრით არ გავიწყდება. . .

ახლა უკვე აზრი აღარაფერს აღარა აქვს,

ვახვევ ამბებს, აივნიდან ძალიან შორს  რომ ვისროლო.

ახლა თავით ჭაში გადაშვებაც ადვილია,

მაინც აღარავის არაფერში არ ვჭირდები.

ნეტა, ისე ჩადგეს ეს ქალაქი ჩემს ფიქრებში,

შენზე დარდისთვის რომ ადგილიც  კი არ დატოვოს. . .

თუმცა ვიცი, ეს ქალაქი რაც არ უნდა დიდი იყოს,

მას, ვინც გიყვარს,  ვერასდროს დაჩრდილავს და დაგავიწყებს.

ჩემთვის ვზივარ კიევური აივნების ქანდარებზე –

თბილისური აივნების ჭრილობებზე მედარდება,

ნაკბეჩს რომ  ჰგავს და მაინც რომ მსუბუქი და ლამაზია.

ქალაქი კი, ვერაფრით რომ ვერ შეძლო და ჩაგანაცვლა,

მივამსგავსე ჩვენს სიყვარულს – აბდაუბდას, უცნაურს და უსასრულოს.