11.

მე ვეთამაშები დროს

ისე, როგორც

ემირი ეფერება რაშს…

და ვთამაშობ დღეებით,

როგორც ბავშვი – ფერადი მძივებით.

მე ვზეიმობ დღევანდელს,

წინა დღიდან ერთი დღის ჩავლას

და ვზეიმობ ხვალეს,

გუშინდლიდან ორი დღის ჩავლას

და ვსვამ გუშინდელის სადღეგრძელოს

მომავალი დღის მოსაგონრად

და ამრიგად ვაგრძელებ სიცოცხლეს…

როცა ჩემი დაჭრილი ცხენის ზურგიდან გადმოვვარდი

და ხელი მოვიტეხე,

შემაწუხა თითმა,

რომელიც ათასი წლის წინათ გავიჭერი.

და როდესაც გამიცოცხლდა ქალაქ აქას ორმოცის აღნიშვნა,

გრენადაზე ტირილში ჩავიძირე

და როდესაც ყელზე პირსახოცის თოკი შემომეჭდო,

შემძულდა ჩემი მტრები,

რადგანაც მათ ჰალსტუხი მომპარეს.

12.

ვხედავ იერუსალიმს.

ღმერთი შიშვლდება

მწვანილის დუქნის ზემოთ. ბეღურების აჩრდილები უცხო ქვეყნისაკენ მიფრინავენ.

და ჯვარი აღმართულია უკანა ქუჩაზე. რაღაცაა, რაც ქლიავსა ჰგავს

და გაოგნება ხიდების მიღმიდან

და ვეება სივრცე ჯარისკაცის სარცხვენელიდან

პოეტის ისტორიისაკენ იჭიმება.

ვწერ იერუსალიმს,

მატყუარა იმედის დედაქალაქს,

ამბოხებულ ლტოლვილს,

ჩანავლულ მნათობს: შენს შუკებში ერთმანეთში ირევა უცხო სიტყვები

და იმიჯნება მომღერალთა და გამყიდველთა ბაგეებიდან

უწინდელი კოცნა-ამბორები.

აღმართულა მასში ახალი კედელი

ახალი გზნებისათვის

და მდევარი ეწევა ტყვეებს და მეტყველ კლდეს

ერთი სიტყვაც კი არ უთქვამს, რომელიც საპირისპიროს დაადასტურებდა.

ნეტავი იმას, ვისთვისაც ელვას ცეცხლის მუცელი სწყდება.

და ვუმღერით იერუსალიმს:

ო, ბაბილონის ბავშვებო,

ო, ჯაჭვთა პირმშოებო,

მალე დაბრუნდებით იერუსალიმში

და მალევე გაიზრდებით

და მალევე მოიმკით ხორბალს

წარსულის ხსოვნისაგან

და მალევე იქცევა ცრემლები თავთავებად.

ო, ბაბილონის ბავშვებო,

მალე დაბრუნდებით იერუსალიმში

და მალევე დაიზრდებით

და მალევე

და მალევე

და მალევე

ალილუია,

ალილუია!

არაბულიდან თარგმნა

გიორგი ლობჟანიძემ