მთელი ღამე თითქმის არ მძინავს. შორიდან მანქანების ხმა ჩამესმის. ხანდახან ყრუ პიპინი მწვდება ხოლმე, თითქოს გემის გებანზე ვწევარ და მეორე გემი ნისლიდან გვეხმიანება. ენა მტკივა. პირში ენას ვატრიალებ და ვგრძნობ. რომ ჩვეულებრივზე უფრო სქელია, გასიებული. ალბათ შემთხვევით ვიკბინე, როცა წყალში ჩავვარდი. მარჯვენა ხელით თავს ვისინჯავ. კოპი თავზე მომცრო, თავქარიანი ქუდივით მაზის.

წარმოვიდგენ, როგორ ვდგები და როგორ მივდივარ საავადმყოფოდან. დაღლილი ვარ. ხელები და ფეხები ისეთი დამძიმებული მაქვს, ძლივს ვამოძრავებ. თან თითქმის შიშველი ვარ. ტანსაცმელი და ფეხსაცმელი ჩამომართვეს, კიდევ მქონდა თუ არა რამე, აღარ მახსოვს. არც მინდა სადმე წასვლა. ანკი სად უნდა წავიდე? იმ გაქუცულ სასტუმროში, მოხუცებით რომაა სავსე? იქ დაბრუნება აღარ მინდა.

ოთახში ექთანი შემოდის და საწოლის ფეხებთან დგება. მხოლოდ უზარმაზარ მასას ვგრძნობ, ჭერს ავცქერი. ხმას თუ არ ამოვიღებ, იქნებ შემეშვან და თავი დამანებონ. ექთანი ხედავს, რომ არ მძინავს. ნამდვილად გაფრთხილებულია, რომ მე ის მუნჯი ბიჭი ვარ, ზღვიდან რომ ამოიყვანეს. ყოველ შემთხვევაში, უსიტყვოდ გადის. მისი სუნი რჩება, სადეზინფექციო საშუალებებისა და ოფლის სუნი.

განათებულ გვირაბში მანქანით მივდივარ. თუ მძინავს, ხომ უნდა გავიღვიძო. სიჩუმეა. შუქი მანქანის ფანჯრებს მიყვება. გზის განათაბულ კიდეში ერთი ძაღლი წევს, გრძელ ბეწვს ქარი უწეწავს. კისერზე წითელ ზოლს ვამჩნევ, ალბათ სისხლია. მძღოლს ვეძახი, გაჩერდი-მეთქი, მაგრამ ვერ ვაგონებ, პირიდან სიტყვები არ ამომდის. ყველაფერი თეთრდება, თეთრდება, თითქოს თოვლი მოდის. ჩვენ გზას ვაგრძელებთ, რგოლში შევდივართ, დამაბრმავებელ სითეთრეში. რომ არ მეძინოს, თვალებს დავხუჭავდი. საგნებს ვცნობ და ვცდილობ, მათი მნიშვნელობაც მოვიგონო. ყველაფერი უკან დამრჩა, უამრავი ამოსუნთქვა, უამრავი წელი. მკვდარი ძაღლის სხეული იდღაბნება, მბრწყინავი რგოლი შუაში ექცევა და დნება. გავყურებ და მის სახელს ვამბობ, ფანჯარაზე ვწერ, სარკის ანარეკლივით უკუღმა ასოებით, ვქრები.

როცა გამეღვიძა, ჯერ კიდევ ბნელოდა. ჩემი სუნთქვა ოთახს ავსებს. შარდის ბუშტზე რაღაცა მაწვება, ცოტათი მჩხვლეტს, თავის ტკივილზე მეტად მაწუხებს. სითხეს ორგანიზმის დატოვება უნდა, კარგია. ვერ ვიტან იმ აზრს, რომ ოთხმოცი პროცენტი წყლისგან შევდგებით. პლასტიკატის ჭურჭელს ვეძებ, რომელშიც მოშარდვა შემეძლება, მაგრამ ვერაფერს ვპოულობ, ხელებს კომოდის თაროებზე ვაფათურებ, საწოლის გვერდით.

კაცს მხოლოდ მაშინ ვამჩნევ, ფეხზე რომ წამოდგება. შავ მთასავით წამოიმართა, თავზე გაკრეჭილი მდელო მოუჩანს. მისმა მოულოდნელმა გამოჩენამ შეშინების ნაცვლად გამაბრაზა. ნეტავი, რამდენი ხანია, რაც ამ ოთახშია. ლოგინთან ერთად შემოგორდა, როცა მეძინა თუ ჩემამდე აქ იყო, გადაწეული ფარდის ქვეშ იმალებოდა? კვლავ ზურგზე ვწვები, შარდს ვიკავებ და ჭერს ავცქერი. კაცი ხვნეშის, ჭრიალებს, ან იქნებ ეს მისი საწოლია.

• გღვიძავს? – ბოხი ხმა აქვს, ცოტათი ჩახლეჩილი. თითქოს სიტყვები უხეშად

გამოჩორკნილი ქვების გვირაბიდან მოხტოდეს. ჩურჩულებს, იცდის.

• |ვიცი, რომ არ გძინავს.

ექიმს არ დავლაპარაკებივარ და ექთანს, და ამ ტიპს, მით უმეტეს, როგორ დაველაპარაკები. თვალებს ვხუჭავ, თუმცა ვიცი, რომ ის ამას ვერ დაინახავს.

• რატომ ხარ აქ? – იმიტომ, რომ წასვლაში ხელი შემიშალეს, ხომალდიდან

ბოლო წუთს ამომიყვანეს. იმიტომ, რომ აქ ყოფნის ვადა არ გამსვლია, იმ ქვეყანასთან ფორმალობები ვერ მოვაგვარე. იმიტომ, რომ ვიღაცა მამაცი და ალტრუისტი გამოდგა, თანაც ცურვის მცოდნე… იმიტომ, რომ არ გამიმართლა.

ოხვრა მესმის. ალბათ იქ კიდევ სხვებიც წვანან. ერთიმეორეზე მიყოლებით, საწოლების უსასრულო რიგში, დარბაზში, რომლის ზომა ახლა აღვიქვი, მას შემდეგ რაც დღის სინათლემ ჟალუზებში შემოაღწია.

• ვიცი, რატომაც. –

ვიცდი, კიდევ რას იტყვის, მაგრამ კაცი დუმს. მესმის, ისევ როგორ წვება. ბალიშს ისწორებს და ამოისუნთქავს. მერე აღარაფერი მესმის, ჩამიჩუმიც კი. თითქოს იმ კაცმა ერთი კი ამოისუნთქა და მორჩა, აღარ ჩაუსუნთქავს. თითქოს გვერდზე გადადო ვინმემ, მუცლით მეზღაპრე რომ გადადებს თოჯინას წარმოდგენის შემდეგ.

თვალები დახუჭული მაქვს. გარეთ ისეთივე სიჩუმეა, როგორიც ოთახში. შარდი ისე მაწვება, თითქოს მუცელზე მძიმე წიგნი მედოს. ფერადი სინათლეების გავსწვრივ მივცურავ. წრეში ვტრიალებ. დედაჩემს მორენი ჰქვია. ხელს მიქნევს და მეძახის.

ის კაცი საწოლთან ერთად უჩინარდება, თითქოს არც ყოფილა. სადაც მეგულებოდა, იქ არავინაა. ჩემგან მარცხნივ, საიდანაც ახლა ახალი ექთანი მომდგომია და პულსს მისინჯავს, ორმაცდაათი სანტიმეტრიც არ იქნება კედლამდე. კომოდის გვერდით ერთი საწოლი კი ჩაეტევა, მაგრამ ეს ადგილი ახლა ცარიელია. ექთანს კი ვკითხავდი, მაგრამ არ მინდა ჩემს განზრახვაზე უარი ვთქვა, ხმას აღარასდროს ამოვიღებ-მეთქი, რომ გადავწყვიტე. ექთანი ხანშიშესულია და ყავისფერი კანი მომჩვარებია. მისი სუნი რაღაცას მაგონებს – საპონს და ქათმის წვნიანს. თუმცა სუნის გარკვევას რომ ცდილობ, სულ საპონი და ქათმის წვნიანი რატომ გახსენდება? ექთანი ჩემს მკლავს კვლავ საბანზე აბრუნებს, სიაში რაღაცას ამატებს და სიას კვლავ ჩემი საწოლის ბოლოს დამაგრებულ ფიქსატორში აცურებს. წყლის ჭურჭელს თავს ხდის, ხედავს, რომ არაფერი მომიკლია, რაღაცას ესპანურად ბუტბუტებს და ოთახიდან გადის.

ახლა ექიმი მოვა აუცილებლად. კვლავ დამისვამს შეკითხვებს. დროა, რამე სტრატეგია შევიმუშავო. თუ ხმას არ ამოვიღებ, შანსი მაქვს, რომ ეს საწოლი ცოტა ხნით კიდევ შევინარჩუნო. მახსენდება სასტუმროს ოთახი, ვხედავ ტანსაცმლის კარადას, ნამდვილი შახტივით გაშავებულს და თითქოს უფსკეროს, რომლის საკიდრები ღამურების ჩონჩხებივით კონწიალობს. ვხედავ ფანჯარას, მის ქვეშ – სახლის კედელს, მილებს და გაყვანილობებს, ნახევრადამოლესილ ხვრელებს და მტრედებს, იქიდან წყვილ-წყვილად რომ იჭყიტებიან. უხამს ფოტოსაც ვხედავ. ეგ მხოლოდ იმის წყალობით  აღმოვაჩინე, რომ ბიბლია კომოდის უჯრიდან ამოვიღე და დერეფანში დავდე, აი, იმასავით, სტუმრები რომ თავიანთ ფეხსაცმელებს ღამ-ღამობით ზღურბლთან დააწყობენ ხოლმე.

იქ დაბრუნება აღარ მინდა. მაგას ჯობია, ისევ აქ ვიყო. ღამ-ღამობით კედლებიდან იაფფასიანი რადიოს ხმა შემოდიოდა, და კიდევ მოხუცების ხველა. თუკი ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდებოდა, ფოლადის მავთულის ჭრიალი მესმოდა, სართულებზე ლიფტს რომ დაასრიალებდა. ყველა ნივთს სათითაოდ ვიხსენებ, ნახევრადგავსებულ ჩემოდანში, სასტუმროს ლოგინის ქვეშ რომ მაქვს შენახული.

ჩემი ენა ერთიანად გამშრალი და ხაოიანია, თითქოს ტუმბოთი გაუბერავთო. საწოლიდან ვდგები. კომოდზე წყლიანი ჭიქა დგას. წყალს გრაფინში თითქმის მთლიანად ვცლი და მხოლოდ ჭიქას შემორჩენილ წვეთებს ვსვამ, ამას რამდენჯერმე ვიმეორებ, ვიდრე წყურვილს მთლიანად არ მოვიკლავ. ცივ იატაკზე ფეხშიშველა ვდგავარ, პირველ ნაბიჯებს ბარბაცით ვდგამ, თითქოს ალესილ ქვა-ღორღზე დავდიოდე, პერანგი უკნიდან  რატომღაც გახსნილია და მხოლოდ ორ ზონარი აჩერებს, მუხლებზე რომ არ ჩამომიცურდეს. თავზე კოპს ვისინჯავ და გაუხეშებულ ადგილებს ვგრძნობ, რაც დამრჩა.

ოთახის წინა დერეფანი ცარიელია. კარს ზურგსუკან ვიხურავ და მარცხნივ მივდივარ. მარჯვნივ ვერ წავალ, იქით კედელია და კიდევ ერთი ფანჯარა, ისიც ძალიან მაღლა. დერეფნის ორივე მხარეს კარებებია. სიარულისას ყრუდ ვგრძნობ, როგორ მაწვება შარდის ბუშტი. ფეხები გახევებული და ძალაწართმეული მაქვს, თითქოს უჩინარი ჩექმები მეცვას, რომლებზეც მიწის გოროხებია აკრული. დერეფანს ბარბაც-ბარბაცით მივუყვები, კუთხეში ვუხვევ და სადარბაზოში ვხვდები. შიგნით შევდივარ. მეჩვენება, რომ ხმები მესმის. რომ არ წავიქცე, ორივე ხელებით კიბის სახელურს ვეჭიდები, გვერდით ვუხვევ. ზემოდან  მუსიკის ხმა ჩამოდის, იმას გავს, სავაჭრო ცენტრებში რომ უკრავენ.

უეცრად მთელ სხეულში აუტანელ დაღლილობას ვგგრძნობ, მაგრამ ჩამოჯდომის ნაცვლად კვლავ წინ მივიწევ. კიბის ბოლოს მოყანყალე გემბანზე ვხვდები. მამცივნებს, დაღლილობის ბრალი უნდა იყოს. თვალწინ ჭრელ-ჭრელი თევზები მიციმციმებს. ერთი მარტივი სიმღერა, მაღალი ბგერების გირლიანდი ჩემს თავში ატეხილ ყრუ კაკუნს ერწყმის.

მცხელა, გაყინული ფეხები მიკანკალებს. იატაკი ხან ჩაიწევს, ხან ტალღების კვალდაკვალ ამოიბურცება. ბრჭყვიალა ყვითელპერანგიანი მამაკაცი მიახლოვდება. მეგობრული სახე აქვს და, უზარმაზარი სხეულის მიუხედავად, საშიშად სულაც არ გამოიყურება. ამასობაში იატაკზე დავმჯდარვარ. ამას მხოლოდ მას შემდეგ ვამჩნევ, რაც იმ მამაკაცს ქვემოდან ავხედავ. რაღაცას მეუბნება, მაგრამ მე არ მესმის. თვალები მეხუჭება, მუსიკა და ტკივილი თავს მანებებს, შარდის ბუშტი თავისუფლდება.

The Verdict

1982

თითქოს სახლის კედლებს ტალღები მიეხეთქაო, მაგრამ სინამდვილეში ქარი უშენდა წვიმას. უილბური თავის საწოლში იწვა და სიბნელეში იყურებოდა. სახურავის კოჭები მაშინვე აჭრიალდებოდა, როგორც კი ქარი ისე დაუბერავდა, თითქოს სადაცაა სახლს სახურავს გადააძრობსო. უილბური სქელ ბალიშში მთლიანად ჩაკარგულიყო, ბალიშის ქვემოდან თავი ისე ამოეყო, თითქოს თოვლის ნამქერში მოხვდაო. ღამე იყო და დიდი სიამოვნებით შეხედავდა იმ მრწყინავ ყვავილს, კართან მდგარ აბაჟურზე რომ ენთო, მაგრამ იქამდე თვალს ვერ უწვდენდა.

როცა იქვე, სახლთან, ქარმა ბეღლის კარი გაახათქუნა, უილბური ატირდა. ქარი რომ მაგრად დაუბერავდა, მისი გაწვრილებული ხმა აღარ ისმოდა. ამიტომაც უილბური დაიცდიდა ხოლმე და იმ პატარა პაუზის დროს ამოიყვირებდა, რაც ქარიშხალს სულის მოსათქმელად სჭირდებოდა. როგორც კი ხმაური ცოტა ხნით მიწყნარდებოდა, უილბური ისევე აბღავლდებოდა. შუალედებში ხან ბნელი ხმა ესმოდა, რომლისაც ეშინოდა, ხან კიდევ – ნათელი, რომელიც უყვარდა. მერე კვლავ ატირდებოდა, ოღონდ იმ წუთასვე გაჩუმდებოდა, როგორც კი კარის გაღების ხმას გაიგონებდა. ქალი შემოვიდოდა, საბნიდან ამოაძვრენდა და ხელში აიყვანდა. უილბური საბოლოოდ ამოისლუკუნებდა, გაიტრუნებოდა და მის ხმას აყურადებდა. თავს მკერდში ჩაურგავდა და დახუჭული თვალებით მიყვებოდა მისი სხეულის რწევას. ეს ხმა უილბორს ჩურჩულით უნანავებდა და გაცოფებულ ქარიშხალს ავიწყებდა.

იმ წელს, გვიან შემოდგომაზე, ემონტ მაკდერმოტმა თავისი შვილიშვილი ჩესტნატ ჰილიდან წამოიყვანა. იქ იგი თავისი ადვოკატის თანხლებით მივიდა. ამერიკის და ირლანდიის ოფიციალურ ორგანოებთან საბუთების გამო გაჭიანურებული ომის შემდეგ, რომელიც ემონტს უკვე ყელში ჰქონდა ამოსული, თავი ბოლომდე გამარჯვებულად რომ ეგრძნო, თავშესაფრის წინ ტაქსიდან გადმოვიდა და ლოურენს კრანგსჰენკისკენ წავიდა, თან აინტერესებდა, ხელს გამომიწვდის თუ არაო. კრანგჰაკენს მისასალმებლად მთელი თავისი ძალების მოკრეფა დასჭირდა, ხელი ემონტსაც ჩამოართვა და მის ადვოკატსაც. მერე ორივეს საბოლოო ფორმალობათა მოსაგვარებლად ბიუროსკენ ცარიელი დერეფნის გავლით  გაუძღვა.. იქ მათ უორენ ს. რუში და სოციალური სამსახურის თანამშრომელი უცდიდნენ. ემონტს მთელი ამ პროცედურის მანძილზე ხმა არ ამოუღია. ადვოკატი რომ რაღაცას ეტყოდა, ეს თავს დაუქნევდა, ხელს იქ აწერდა, სადაც ეუბნებოდნენ  და შეძლებისდაგვარად ცდილობდა, ბიჭუნა რაც შეიძლება მალე წაეყვანა.