ერთ დილას, როგორც კი  ჩემმა ქალიშვილმა გაიღვიძა, მომაყარა: „დედა, ღმერთის და შენს წინაშე ვფიცავ, რომ დღეიდან მთელი ცხოვრება რასისტი ვიქნები.“ ის რვა წლისაა, ორი თვის წინ თმა მოკლედ შეიჭრა, რადგან ბიჭებთან ერთად უნდა თამაში და ისინი კი, გრძელი თმის გამო, ახლოს არ იკარებდნენ. ახლა, ისიც იმ ბიჭებს დაემსგავსა – მზისგან დამწვარ სახეზე კბილები თეთრად უელავს და თვალებს აკვესებს. ჩემი ქალიშვილი ძალიან ბევრს იცინის და ბევრს თამაშობს. „უყურე, როგორ თამაშობს,“ მეუბნება დედა. „როგორ თამაშობს ერთ დროს დიადი ქვეყნის ნანგრევებში.“ დედა ხელიდან შემთხვევას არ უშვებს, რომ როგორც ყოველთვის, გადააჭარბოს. დარწმუნებული ვარ, ამქვეყნად ყველაზე მეტად ის სურს, რომ ბერძნული ტრაგედიის მონაწილე გახდეს. მაინცდამაინც მთავარი როლი კი არ უნდა, მასიურ სცენებში მონაწილეობაზეც თანახმაა, ოღონდ, იმ პირობით, რომ ბედისწერა ყველაფერს გაანადგურებს. დედა არაჩვეულებრივი ქალია – ერთიანად დანაოჭებულია და სუფთა ცხვირსახოცს სულ თან დაატარებს – მაგრამ არ მესმის რას გულისხმობს, როდესაც ნანგრევებზე ლაპარაკობს ხოლმე. ჩვენ სოფელში ვცხოვრობთ, რაც არც ისე ცუდია. ქალაქში გაცილებით რთული მდგომარეობაა. ქალაქის ცენტრში, სადაც ადრე ვცხოვრობდით, ბომბმა ჩემი ქმარი იმსხვერპლა. როგორც აღმოჩნდა, მე მაინც იღბლიანად ვითვლებოდი, რადგან, როგორც ერთმა ქვრივმა ქალმა მითხრა, რაღაც მაინც დარჩა ჩემი ქმრისგან და დარწმუნებით შემეძლო მეთქვა, რომ ნამდვილად გარდაიცვალა. მაგრამ მე მადლიერების გრძნობა მაინც არ გამჩენია. იმ ქვრივს მივაფურთხე. მის მწუხარებას მივაფურთხე. ეს ცოდვაა, ვიცი, რომ ცოდვაა, მაგრამ ნახევარი სიცოცხლე მომაკლდა და იოლი არ იყო, მეორე ნახევრისთვის თვალი გამესწორებინა.

მოკლედ, ახლა სოფელში ვართ. აქ დედამთილთან ერთად ვცხოვრობ, რომელსაც დედას ვეძახი, რადგან იმასთან ვეღარ დავბრუნდები, რომელმაც გამაჩინა. ჩვენთან ასე ხდება. ჩვენი წესებით, მე ჩემი ქმრის დედას ვეკუთვნი, ვიდრე სხვა ვინმე ჩემზე უფლებას არ მოიპოვებს. ეს კი არასოდეს მოხდება, რადგან მე არ მინდა, რომ მოხდეს.

მდუმარე სოფელია. ხალხი მთვარის ფაზებს აკვირდება. ქალაქში მთვარის არსებობას კი ვგრძნობდი, მაგრამ იშვიათად მახსენდებოდა, ცაში ამეხედა. ერთადერთი, რაც აქ გვაწუხებს, უცხო ჯარისკაცებია. ჯარისკაცები, ჯარისკაცები, ჯარისკაცები. სულ პატრულირებენ. ისინი გვებრძვიან და ჩვენს საკუთარ ენაზე გვიხსნიან, რომ ჩვენს გათავისუფლებას ცდილობენ. ან ჰო, ან არა. ჩემი მტვრიანი ფანჯრიდან (როგორ მოვახერხებ გაწმენდას, როცა უდაბნო აქვეა) ჯარისკაცებს ყოველდღე ვხედავ. როგორც ამბობენ, ისინი დარწმუნებულები არიან, რომ  ჩვენი სოფლიდან ვიღაც საშიში ადამიანი საიდუმლო ინფორმაციას ავრცელებს. მე ყველაზე მეტად ახალგაზრდების გამო ვღელავ – ჩამწკრივდებიან და ჯარისკაცებს  შესცქერიან.

ჯარისკაცებს ეს არ სიამოვნებთ და იარაღს უმიზნებენ, განსაკუთრებით, ბიჭებს. გოგოებსა და ქალებს ყურადღებას არ აქცევენ, თუ რომელიმე ქალი ცოფიან მზერას არ მიაპყრობს. ჩემი აზრით, ორი მიზეზი არსებობს, რატომაც ღიზიანდებიან ჯარისკაცები, როცა ახალგაზრდა ბიჭები უყურებენ: პირველი ისაა, რომ ჯარისკაცებმა იციან, რა საშინლად გამოიყურებიან სამხედრო ჩექმებსა და ფორმებში და ისიც კარგად მოეხსენებათ, რომ თავისი არსებობით ირგვლივ ყველაფერს აფუჭებენ. მეორე მიზეზი კი ისაა, თუ როგორ უყურებენ მათ სოფლის ახალგაზრდა კაცები და პატარა ბიჭები – უსაშველო სიძულვილით, ისეთით, რომელსაც, თითქოს აუცილებლად მოქმედებაც უნდა მოჰყვეს. როდესაც ბიჭებსა და ჯარისკაცებს შორის გავივლი და რამდენიმე წამით ჯარისკაცებს ჩამოვეფარები, ვგრძნობ, ბიჭებს მოუთმენლობისგან როგორ აკანკალებთ.

ჩემმა გოგომაც ასე დაიწყო ჯარისკაცებზე მიშტერება, მიუხედავად იმისა, რომ კარგად შემოვცხე, როდესაც პირველად გამოვიჭირე. ვინ იცის, რა მოხდება? იმ ჯარისკაცებს მაგრად ეშინიათ და შეიძლება ისროლონ კიდეც. ჩემი მეზობელი ნაურა ამბობს: „თუ ისეთი სასტიკები არიან, რომ ბავშვებს ესვრიან, მაშინ ესეც ღვთის ნება ყოფილა. მაგრამ მე მაინც ვერ დავიჯერებ, რომ ასეთ რამეს გაბედავენ.“