არაფერი ვყოფილვარ, გარდა იმისა, რადაც მიგაჩნდი.

იანვარმაც თოვლის გარეშე ჩაიარა. მახსენდება სიტყვები: „ზამთარი თითქმის მიიწურა. დაუბრუნდით თქვენ-თქვენს საფლავებს“. წყლით სავსე ჭიქაში ექვსი კოვზი შაქარი ჩავყარე. დედაჩემი ამბობს, რომ მუცლის ტკივილისას უებარი წამალია. ტკივილი არ მიქრება, არც ათი, არც ოცი და არც ორმოცი წუთის შემდეგ, მაგრამ კმაყოფილი ვარ, რაკი დედაჩემს დავუჯერე. მეორე ოთახიდან ტელევიზორის ხმა შემოდის, მის წინ არავინ ზის, მხოლოდ ცარიელი სავარძელი დგას, რომელზეც გადაშლილი მოთხრობების კრებული დამრჩა. ზუსტად არც ავტორი მახსოვს, არც რომელიმე მოთხრობის სახელი, მხოლოდ ის ვიცი დანამდვილებით, რომ არ მომეწონა. მე სამზარეულს მაგიდასთან ვზივარ, ვბეჭდავ და თვალი გაყავისფერებული ნიჟარისკენ გამირბის, რომელშიც გუშინ ღამით ნალექიანი ყავა გადავაქციე. მას შემდეგ ონკანს აღარ მივკარებივარ. ბოლო დროს ისე ვიქცევი, თითქოს ვიღაცას შევპირდი, რომ არაფერს გავაფუჭებ და ჩემი არსებობის კვალს არ დავტოვებ. ეს დღეები ამ პირობის შესრულებაა: ყველაფერს ვაკეთებ, რომ არაფერი გავაკეთო და ხელუხლებლად დარჩეს სახლი, იმ საცოდავ, ოცდაათსანტიმეტრიან ნაძვის ხესთან ერთად, რომელიც სასხვათაშორისოდ დამიტოვა დედაჩემმა. იქნებ ამ თხელი, ულამაზო, ხელოვნური მცენარით მაინც დადგეს ამ სახლში ახალი წელი. თუ არ დადგება, წუთით მაინც შემოიხედოს, დამხედოს, ხომ ჯერ კიდევ აქ ვარ, ხომ არ ავორთქლდი, ან მტვერსასრუტმა ხომ არ შემისრუტა, ან ნაგავს ხომ არ გადამაყოლეს, ან მაცივარში ხომ არ ჩავრჩი ვინმეს და გავიყინე. ათასი რამე შეიძლება დაგემართოს, როცა ცოცხალი ხარ.

შარშან ამ დროს დამირეკა. აი, იმან, როგორ არ იცით. ხომ მოგიყევით მასზე ოდესღაც, რომელიღაც გვერდზე. თუ გვერდზე არა, სქოლიოში მაინც ხომ მიხსენებია გაკვრით. დამირეკა და ჯერ მომიკითხა, ხომ ხარ ძველებურად კარგადო. ამ ოქსიმორონს ვერაფერი ვუპასუხე. ან ძველებურად და ცუდად უნდა ვყოფილიყავი, ან ახლებურად და კარგად. მოკლედ, ძალიან დავიბენი. შენ-მეთქი? ასე ვკითხე. დაცარიელებულ თეფშზე მხოლოდ ერთი ნაჭერი ნამცხვარი რომ დევს, იხრჩობი ნერწყვით, ისე გინდა ჭამა და მაინც სტუმარს სთავაზობ, გადაიღეო, დაახლოებით ეგეთი ნათქვამი გამომივიდა. ნაძალადევ გაპასუხებას არ წამოეგო, ვითომ ჩემი ხმა არც გაუგონია, ისე განაგრძო, მეგობრები ვიკრიბებით და შენც გაგვახსენდი, კარგს იზამ, თუ შემოგვივლი ოცდაორ ნომერშიო. კაი-მეთქი, მოკლედ მოვუჭერი და გავუთიშე. გვიან ღამით, როცა უკვე საწოლში ვიწექი და მონდომებით ვფურცლავდი იმ კრებულს, ახლა სავარძელზე რომ მიდევს, გამახსენდა – წარმოდგენა არ მქონდა, სად იყო ეგ ოცდაორი ნომერი და არც ის ვიცოდი, ვინ ჯანდაბა მოიხსენია მეგობრებად. ხელი კი გავიწვდინე ტელეფონისკენ, მაგრამ გვიანი იყო. ისე გამოვიდოდა, ვითომ მე მაგის შემოთავაზებაზე დაღამებამდე ვიფიქრე და ისე იმოქმედა მისმა ზარმა, ძილიც კი არ გამეკარა. სინამდვილეში მართლა ეგრე იყო, მაგრამ მაგას ხომ არ უნდა სცოდნოდა, რომ ეგრე იყო?! შეიძლება, უნდა სცოდნოდა, მაგრამ მე არ დამირეკავს. მუხლები შევატყუპე, ხელები ბარძაყებს შორის ჩავმალე, ტელეფონისკენ რომ არ გამქცეოდა და თვალები დავხუჭე. დილით ზუსტად მაგ უხერხულ პოზაში გამეღვიძა: მხრები ისე მტკიოდა, თითქოს ზედ ვიღაც მეჯდა მთელი ღამე. გამთენიისას ისევ დარეკა. ოცდაორი ნომერი კი გითხარი, მაგრამ მისამართი აღარ დამიყოლებიაო. სიცილი ძლივს შევიკავე. დავინახე, ისიც ბარძაყებში ხელებჩამალული როგორ იწვა მთელი ღამე, ჩემთვის რომ არ დაერეკა და არ ეთქვა ის, რის სათქმელადაც გარიჟრაჟზე აკრიფა ჩემი ნომერი.

ხომ გახსოვთ, როგორი ტიპია. არავითარ შემთხვევაში არ გაამხელს, რაღაცაზე რომ ფიქრობს, აუცილებლად გულგრილად ჩაილაპარაკებს იმას, რაზეც გული უსკდება სინამდვილეში და შენ უნდა იმარჩიელო მერე: ეს მართლა არ აინტერესებს, ეს ვითომ არ აინტერესებს, თორემ ისე კი აინტერესებს, ეს მართლა არ აინტერესებს და ასე დაუსრულებლად… როგორ არ გახსოვთ? ხომ გითხარით, რომ ბავშვობიდან ასე იქცეოდა. სიტყვებს ისე წარმოთქვამდა, თითქოს ერთი სული ჰქონდა, როდის გაჩუმდებოდა და თუ სადმე წამოსვლაზე გთანხმდებოდა, ფეხს ითრევდა ყოველთვის, თავს გაჩვენებდა, ვითომ არა შენი ხათრით ან საკუთარი სურვილით, არამედ ქედმაღლური ინერტულობით აკეთებდა ყველაფერს. არასოდეს არ ამჟღავნდებდა კეთილგანწყობას, არც ქათინაურს ამბობდა და არც რამის გასაკრიტიკებლად იწუხებდა თავს. რომ წამოიზარდა, ცოტა გაუცვდა ცვილის ნიღაბი, რამდენიმე ემოცია დაეტყო ზედ. ძირითადად მაინც ბრაზი და დაღლილობა, მაგრამ საერთო ჯამში ბევრი არაფერი შეცვლილა. ჰოდა, მეორედ დარეკვისას მისამართი მითხრა. ჩემი სახლიდან არც ისე შორს იყო, ავტობუსის გამოცვლაც კი არ დამჭირდებოდა. ხელცარიელს არ მინდოდა მისვლა და კარადის თავზე შემოდგმული დამტვერილი სუვენირებიდან ცხენზე შემომჯდარი კაცის პატარა სკულპტურა ამოვარჩიე, წინა კვირას ნაყიდი ლავაშები პარკიდან მაგიდაზე გადმოვაწყვე და იმ პარკში ჩავდე ქანდაკება, მერე იღლიის ქვეშ ამოვიდე და წავედი. კონკრეტული გამონათქვამები ჩემს გონებაში კვლავ ჩნდებოდნენ და რაღაც მათ გამეორებას მაიძულებდა. „ვარ არავინ და ვნებები მე არ მაწუხებს“ – მთელი გზა დამარცვლით ვიმეორებდი, ხან ვღიღინებდი, ხან შევდგებოდი შუქნიშანთან და გვერდზე აღმოჩენილ იღბლიან გამვლელს ვეუბნებოდი. იღბლიანი გამვლელი ჯერ ყურადღებით მაკვირდებოდა, მერე წითელზე უკანმოუხედავად გადადიოდა გზის მეორე მხარეს და ჩემს სიტყვებს მანქანების სიგნალების მჭახე ხმა ახშობდა. ის კი მაინც გადადიოდა, ხან გადარბოდა, ვიდრე მე მწვანე სინათლეს ველოდებოდი.

***

როგორი ლამაზი ხარ! გიყურებ და ვერ ვიჯერებ, რომ შესაძლებელია, ნამდვილად ამდენად ლამაზი იყო. კაშკაშებდე, ბრდღვიალებდე, ასხივებდე ნათელს, რომელსაც მხოლოდ გულწრფელმა, უშიშარმა ადამიანმა შეიძლება გაუსწოროს თვალი და თან აქ იჯდე, ჩემ გვერდით, ხის სკამზე, რომელიც ვაშლის ხის ყვავილებით დათოვლილ სკვერში დგას და ათასი გზააბნეული გამვლელ-გამომვლელის და აურაცხელი უსურვილო, ჩამქრალი გამოხედვის მოწმე ყოფილა. ჭრელა-ჭრულა კაბაზე გილაგია გამხდარი, მოვარდისფრო ხელისგულები და გეღიმება შენს ფიქრებზე, ჩემგან დაშორებულ ამბებზე, რომლებიც მხოლოდ შენში ინახება და არავის მიუწვდება არც ხელი და არც წარმოსახვა. როგორ მოვყვე შენზე ისე, რომ დამაჯერებლად ჟღერდეს და არა ისე, როგორც ახლა? თითქოს იმდენად მინდოდა, ყოფილიყო ვინმე მსგავსი სადმე, ჩემი ქალაქის რომელიღაც ქუჩაზე მოხეტიალე, რომ უტიფრად გამოგიგონე, ჩამოგიჯინე გვერდით და ისე გიცქერ, თითქოს ჩემი გონების ნაყოფის ნაცვლად ხორცშესხმული არსება იყო, ჩემი კოცნაც შეგეძლოს და გაღიმებაც. შენთვის ბევრი მქონდა მოსაყოლი. მინდოდა მომეყოლა, რამდენი რამე არ მომხდარა ჩემს ცხოვრებაში. მინდოდა ისიც მეთქვა, რომ სანამ შენთან შესახვედრად საკუთარი სახლიდან და საკუთარი თავიდანაც წამოვიდოდი, მთელი საათი ვიღებდი შხაპს, ჩემივე შეთხზულ სიმღერას ვმღეროდი და რა თქმა უნდა, საძინებელში დარჩენილი ტელეფონის ხმა არც გამიგონია. როცა პირსახოცშემოხვეული გამოვედი აბაზანიდან, მსუბუქი წკრიალივით რამ ჩამესმა შორიდან, მოვიძიე ტელეფონი და ოცდაორი გამოტოვებული ზარი დამხვდა. იქვე ერთი ეული შეტყობინება: „ხვალ ოცდაორ ნომერში ვიკრიბებით, ხომ მოხვალ?“. იცი, ვინ მომწერა? იცი, როგორ არა! გასულ წელს ხომ გაგაცანი, გაზაფხულის რომელიღაც რიგით დღეს, ამავე ბაღში. ის რომ დაინახე, პატარა კონუსში ჩამოსხმულმა ვანილის ნაყინმა კარამელიდან გამოჟონა და რაკი ხელსახოცი ვერ იპოვე, გაწებილი თითები გაუწოდე, სახეზე კი სიწითლემ გადაგირბინა. მან ეს ვერ შეამჩნია. სახეზე ძალდაუტანებელი კეთილგანწყობა ჰქონდა გამოსახული, თბილად გიღიმოდა და მეც თბილად მიღიმოდა, როგორც ალბათ დიდი ხნით გადაკარგულ მეგობრებს უღიმიან ხოლმე, თუ ეს მეგობრები კვლავ გადაკარგულებად დარჩენას აპირებენ და უცერემონიოდ არ ცდილობენ შენს ცხოვრებაში შემობრუნებას. მისი შეტყობინებისთვის რა პასუხი უნდა გამეცა? ერთი წელი არც იმდენად დიდი დროა, რომ სრულიად დაივიწყო ადამიანი, მით უფრო მაშინ, თუკი ნაცნობობის ხანგრძლივობა განშორების ხანგრძლივობას აღემატება, მაგრამ არც იმდენად მცირე, რომ უეცარმა გამოჩენამ მცირედი უხერხულობა მაინც არ გაგრძნობინოს. რა უნდა მექნა?! მიპატიჟებაზე უარის თქმა არ მჩვევია, მეტისმეტად მორიდებული ვარ ამისათვის, მაგრამ იმან კი შემაწუხა, რომ აუცილებლად უნდა წავსულიყავი და გადასაწყვეტი და მოსაფიქრებელი არც არაფერი იყო. კარადაში მაისურები და პიჯაკები თვალის ერთი გადავლებით მოვათვალიერე, დღევანდელი დღისთვის დავიგულე რამდენიმე და მშვიდად გავაგრძელე საქმიანობა, ჯერ ტანის შემშრალება, მერე კი პიჟამოების ჩაცმა ნოტიო ტანზე. გითხარი, მშვიდად-მეთქი, მაგრამ, აბა, ეგ რა სიმშვიდეა, თუკი მთელი საათი მენაღვლებოდა, რამ გაახსენა ჩემი თავი სწორედ ახლა? დიდი მოხერხება უნდა, ზუსტად მაშინ მიიპატიჟო შენთან ნაცნობი, როცა იმ ნაცნობს გული მხოლოდ ერთადერთი ადგილისაკენ მიუწევს და სხვა ყველა სახლისა თუ ქუჩისთვის დახშულია იმისი ფიქრი. არა, სულაც არ ვიყავი უშფოთველი, როცა აქეთ მოვდიოდი. ახლა კი დავწყნარდი, აქ რომ ვართ. საათობით შემიძლია, ვიჯდე და გიყურებდე, მაგრამ ოცდაორ ნომერში მელოდებიან. რაო, ვინ მელოდება? ერთხელ ხომ აგიხსენი! შენ ისე მისმენ მუდამ, თითქოს ისეთ ენაზე გელაპარაკები, რომელიც არასოდეს გსმენია ჩემამდე. შენ რომ გეგონა, შენი ნაყინით მოსვრილი თითები ვერ შენიშნა, მაგრამ წასვლისას რომ მიიმშრალა ტანისამოსზე ხელი, რომელიც შენ გამოგიწოდა, ზუსტად მაგას უნდა შევხვდე. ლამის მკრეხელობად მეჩვენა მაშინ ის ჟესტი! როგორ, როგორ? ვბობოქრობდი შინაგანად, მაგრამ შეპასუხება ვერ გავბედე, ისე წყნარად, მისი საშინელი შეურაცხყოფისგან მიუწვდომელი იდექი ჩემ გვერდით და ილოკავდი შენს ლამაზ, პატარა თითებს, ვანილის გემოიანს.