***

სამშაბათი, 21

კარქვეშ, პატარა ღრიჭოში შემოუცურებია წერილი. ზუსტად არ ვიცი, რამდენად გვიან ვნახე. ორი დღე არ მოვშორებივარ სამუშაო მაგიდას, ისევ იმ ხელნაწერს ვუკირკიტებდი. საპირფარეშოში ალბათ გავდიოდი, მაგრამ ეგ მომენტები არ მახსოვს. საბოლოოდ ერთი სიტყვის გაშიფვრა მოვახერხე, ან მგონია, რომ მოვახერხე და წამოვდექი. ზურგი დაჭიმულობისგან საშინლად მტკიოდა. ფეხებიც სულ მთლად დამბუჟებოდა. ჯერ სამზარეულოში გავედი და დაძველებული, ობიანი პურის ნაჭერი ჩავკბიჩე, მერე მისაღებში წავლასლასდი, ტელეფონს ვეძებდი. კვირაში ერთხელ ვიღებ ხოლმე და ბინის პატრონს ვურეკავ, რომ დარწმუნდეს, ცოცხალი ვარ და ბინა სხვას არ მიაქირავოს. ამ დროს დავინახე იატაკზე თეთრი კონვერტი. ფრთხილად ავიღე, გადავატრიალ-გადმოვატრიალე. ზედ არაფერი ეწერა, მაგრამ ვინ იქნებოდა, მის გარდა? ახლა გვერდით მიდევს ეგ კონვერტი და დღეს გახსნას არ ვაპირებ. ერთი დღისთვის მეტისმეტად ბევრი რამ მოხდა.

შაბათი, 19

დღეს წერილი გავხსენი. ისევ შიფრები გამოგზავნა. ვიცოდი, რომ ასე ადვილად თავს არ დამანებებდა. წინა თვეში გამოგზავნილი კონვერტების მთელი დასტა დევს ჩემ მაგიდაზე. ვკითხულობ და ვეძებ სიტყვებს, რომლებიც სიტყვების განმარტებას მოახერხებენ. მოსაწყენი საქმე ჰგონია ბევრს, მაგრამ არის ამაში რაღაც სიგიჟემდე მომაჯადოებელი: ჯერ რომ მხოლოდ წყვეტილ, გამუქებულ, დახრილ ან სწორ ხაზებს ხედავ, მხოლოდ ქაოსურად მიმოყრილ წერტილებს და მერე, როცა ტექსტს შეეჩვევი, ხოლო ტექსტი შენ შეგეჩვევა, აღმოაჩენ, რომ ეს ხაზებიც და წერტილებიც და ყველაფერი, რაც ქაღალდზეა, რაღაც უნიკალურ ერთ წინადადებიან ამბავს გიყვება, რომელშიც არაფერია რთული და უჩვეულო, მთავარია, კითხვა იცოდე. მეორე გზაც არის, ოღონდ ეგ ისეთი რთულია, იშვიათად თუ გამომივა: უნდა დაივიწყო, რომ კითხვა იცი და თავიდან უნდა ისწავლო. პირველყოფილივით უნდა დააკვირდე ქაღალდს, დასუნო, ენა აუსვა ასოებს, თითები გადაატარო და არაფერზე იფიქრო, ვიდრე თავად სიტყვა არ გაამჟღავნებს თავს. სიტყვამ უნდა დაგიჯეროს, რომ შენ არაფერი იცი, სუფთა ხარ და თუ ერთი სიტყვა მაინც წამოეგო შენს ანკესს, მერე სხვების გულს ეგ მოგაგებინებს. მისი თანამგზავრი სიტყვები უბრძოლველად ჩაგბარდებიან.

კვირა, 20

ეს ტექსტი მომწონს. საწერ მაგიდაზე დახრილი ზურგი კუზად მექცა, მაგრამ არ ვწუხვარ. ვწერ სიტყვათა კომბინაციებს, სიტყვებს დამარცვლით წარმოვთქვამ, რომ ენამ თავისი კარი გამიღოს და სიტყვები დაემსგავსონ საგნებს, რომელთა შესახებაც ეს სიტყვები წარმოითქმება, მაგრამ არაფერი გამოდის. ჩემსა და ენას შორის უფსკრულია, დუმილი კი მაინცდამაინც არ მეხერხება. გაუთავებლად ვიმეორებ რაღაცას. ეს რომელიღაც ენაა, რომელიც მალე მოკვდება. უფრო სწორად, მოკვდება მაშინვე, როგორც კი მე მოვკვდები. ამ ენაზე მხოლოდ ტკივილებზე ლაპარაკი შეიძლება და წუხილზე, წუხილზე, წუხილზე, მღრღნელზე.

ოთშბაბთი 22

ბავშვობაში სულელურ ლექსებს ვწერდი ეგ ისეთი ლექსები იყო არავის მოეწონებოდა რომ წაეკითხა მაგრამ არავინ კითხულობდა იმიტომ რომ მეგობრები არ მყოლია ხოლო ფურცლები რომლებსაც ლექსებს ვუკითხავდი ხმას არ იღებდნენ არ მპასუხობდნენ ხოლო ფურცლები ისეთი ჩუმები იყვნენ რომ ჩემი ხმა რომელიც ლექსებს ჩემგან დამოუკიდებლად კითხულობდა და ემსგავსებოდა ტირილს ხანდახან მართლა ძალიან ემსგავსებოდა ტირილს ტიროდა ტიროდა და მერე ისევ ლექსებს კითხულობდა ნეტა მახსოვდეს რას ვწერდი ღმერთო გამახსენე ვარსკვლავებად დაიშალა ცა თავზე მე ჩემთან სეირნობა შემოგთავაზე რომ ვიყოთ დაშლილი ცის ქვეშ დავწვეთ მდელოზე პირქვე და თუ აუცილებლად გათენდება ან თუ აირევა ამინდები მე აქ ვიქნები მე აქ ვიქნები მე აქ ვიქნები ოღონდ ხანდახან არ მახსოვს სად ვარ და ისიც არ მახსოვს ვარ თუ არა სადმე საერთოდ თუ ვარ თუ არა ვარ თუ ახლა საშოში ვარ და უნდა დავიბადო საიდანღაც ამოვიზარდო ვითომ ყვავილი ვარ და ყლორტები მეზრდება ჩემი ფეხები მიწაშია და ვყვავი ვყვავი ყვავი ვარ და ჩემი ხმა აფრთხობს ბავშვებს მინდვრებში და მეც მაფრთხობენ ბავშვები ქვა ვტირი ვინ დაასველა ძველი პერგამენტი წყლით გემო უნდა გაუსინჯო ყველაფერს მაგრამ ყველაფერს ვერ შეეხები ზოგიერთ რამეს მხოლოდ უნდა უყურო და იცოდე რომ არსებობს და ხანდახან შეიძლება ეჭვიც ცოტა გეპარებოდეს ოღონდ შეეხე და შენში გადმოვა გადმოიღვრება ჩაიდანი რომ გადმოდის შარშან ხელი დავიწვი ხელი დავიწვი შარშან ნაიარევი ხელი დავიწვი შარშან და აგერ მეტყობა არ ჩანს კალამი მიჭირავს რას ვწერ ვწერ ახალ ლექსს არა ძველ ლექსს ვშლი არა ყვავილებს ვაფერადებ მე ყვავილი ვარ ჩემს თავს ვაფერადებ ან ფურცელი ფანქარი ვარ და სათლელო მტკივა ნუღარ მთლი ნუ მაპატარავებ ხვალ გავიზრდები მე ხომ ყვავილი ვარ ვყვავი ვყვავი მტკივა

კვირა 13

შუქები ჩავაქრე დილით. სიბნელე იყო და ველოდებოდი, რომ რაღაც მოხდებოდა. მხოლოდ მის მოტანილ კონვერტს დანათოდა სანთლის მკრთალი, ციმციცა სინათლე. ვიჯექი დიდხანს, ვიჯექი გაუნძრევლად და ყოველ წამს ველოდებოდი სასწაულს, რომელიც არა და არ ხდებოდა. მერე სამზარეულოში გავედი, ცივი ჩაი დავლიე, ისევ უკან შემოვბრუნდი და მაინც არაფერი მომხდარა. ზოგჯერ სულაც არ მომწონს ჩემი სამუშაო. მენანება წლები, რომლებიც მას მივუძღვენი. რა ჩემი საქმეა, რომ სიტყვები და ადამიანები მტრობენ. მე ჩემი მშვიდობაც მეყოფა.

ორშბათი 24

დავიღალე დავიღალე წამოწოლა ჯობია დავიღალე ეს აქ ვინ დადო აღარ მახსოვდა ჭიქა გასარეცხია ჯერ უნდა დავამთავრო რას უნდა ნიშნავდეს რა სიტყვა უნდა იყოს ეს წერტილი რა წერტილია თუ ორწერტილია ერთად ვერ ვარჩევ ალბათ არა არც შუქი შველის მაინც როგორი ბუნდოვანია ჩემი ლექსები დავწვი ერთხელ და სხვაგან არსად ჩამიწერია მაგრამ იმ საღამოს რომ დავწექი მერე უცებ გამომეღვიძა და აღმოვაჩინე ყველა ლექსი ზეპირად ვიცი სინამდვილეში ჩვენ ყველა სიტყვა რაც წარმოთქმულა სადმე და ვინმესგან ზეპირად ვიცით მაგრამ ჯერ უნდა განადგურდეს ეგ სიტყვები და ეგ ვინმეები და მერე გაგვახსენდება რომ ვიცით სულ ვიცოდით მანამდეც ოღონდ არ ვიცოდით რომ ვიცოდით დავიღალე ვიღლები ამ კონვერტში რატომ წერია იქნებ რა სიტყვაა თუ ამას გავხსნი მერე ადვილია დანარჩენი წინადადება სულ იოლია ოღონდ რას ნიშნავს რა უნდა იყოს ნეტა

კვირა 30

როგორც იქნა! მოწყენილი, იმედგადაწურული ვიჯექი მაგიდასთან, ალმაცერად დავყურებდი ფურცელს, სრულიად გაუგებარს და ჩემგან გაუცხოებულს და გამახსენდა, რომ ბავშვობაში მე და მამა ერთად ვსეირნობდით ტბის გარშემო და ტბაში ფართო დუმფარები იყო და ერთ ასეთ დუმფარაზე ჩიტი დაფრინდა. ძალიან გაგვიკვირდა ორივეს და გაგვიხარდა, რომ დავინახეთ ასეთი კადრი. ვიღაცის დადგმულს, საგანგებოდ ჩვენთვის გამოგონებულს რომ ჰგავდა და გადავხედეთ ერთმანეთს, გავუღიმეთ და სამუდამოდ დავიმახსოვრეთ ის თარიღი. მხოლოდ მშრალი თარიღი, არა ამინდი, არა ერთმანეთი, არამედ რიცხვები, როცა ეს მოხდა. მერე მის გამოგზავნილ ქაღალდს დავხედე და უეცრად შვებით ამოვისუნთქე. რატომ უნდა ეწეროს აუცილებლად სიტყვა? წრეებმა და წრეწირებმა და ხაზებმა და მონაკვეთებმა შეიძინეს ცხადი მნიშვნელობა.

მხოლოდ დღიურის ფურცლებს თუ ანდობს ადამიანი ასეთ საიდუმლოს. ფურცელზე დაწერილი ციფრები ვიცანი და ციფრებმა აალაპარაკეს მთელი წინადადება – „2 2 ნომერში გელოდები, ხვალ“.

***

თუ სულ თავიდან გაინტერესებთ, მე სულაც არ მიყიდია. მაჩუქეს. უფრო სწორად, თავისთვის იყიდეს. მყიდველის სახლის ინტერიერს არ მოუხდა და მე მომიტანეს. ჯერ მომერიდა, ძვირფასი რამე ჩანდა, მაგრამ დაიჟინა, გინდა თუ არა, ჩვენი მეგობრობის ნიშნად გქონდესო. რა დიდი მეგობრები ჩვენ ვიყავით, რამდენჯერმე თუ შევხვედრილვართ მთელი ჩვენი ცხოვრების მანძილზე, მაგრამ აღარ შევეკამათე. გამოვართვი და მისაღებ ოთახში დავკიდე, სავარძლის თავზე. თავიდან გამიჭირდა შეჩვევა, ისეთი განცდა მქონდა, თითქოს მდგმური მყავდა, ან რომელიმე შემაწუხებელი შორეული ნათესავი შემომისახლდა, მაგრამ მერე ნელ-ნელა შევაჩვიე თვალი და მომწონდა კიდეც. როგორც ჩანს, მასაც მოვწონდი. გავიმეორო? კი ბატონო! მასაც მოვწონდი. რამდენიმე კვირა ცდილობდა, შემჩვეოდა და როცა საბოლოოდ მოვინადირე მისი გული, ენა ამოიდგა. თავიდან გამიკვირდა, ანდა ვის არ გაუკვირდებოდა. მერე მეშინოდა. მაინცდამაინც მშიშარა ვინმე არა ვარ, მაგრამ ახსნა რომ ვერაფერი მოვიფიქრე და ვერც ვერავის გავუმხილე, მაინც მიმტყუვნა თავმა და შემეშინდა. ისიც ამჩნევდა, რომ მეშინოდა. ახლაც იცის, რომ მეშინია და იქნებ მაგიტომ გაჩუმდა. მაგრამ სანამ გაჩუმდებოდა, ყველაფერი მითხრა. თქვენზეც, ჩემზეც, იმაზეც. თავისი ბიოგრაფიაც მიამბო. ჯერ მუზეუმში ვცხოვრობდიო, მაგრამ დახურულა ეგ მუზეუმი. ხალხი არ დადიოდა თურმე. მერე იმას წაუყვანია სახლში. ზუსტად არ მახსოვს, რა მისამართი მითხრა. სადღაც ოცდაორ ნომერში. დამეგობრებულან, თბილი და ახლო ურთიერთობა ჰქონიათ. ყველაფერი კარგად მიდიოდა, ყურადღებიანი მსმენელი და სასიამოვნო მოსაუბრე ვიყავიო, მაგრამ მაგას ყველაფერი იოლად სწყინდება თურმე. დიდი უცნაური ვინმეა. ჯერ ჩემთან საუბარს უკლო და ბოლოს სულ გაჩუმდა, ზედაც აღარ მიყურებდაო. არ ვიცი, ასე როგორ გაიმეტა. ვიტანჯებოდი, ხმის გამცემი საათობით რომ არავინ მყავდა და სახლიდან ვერსად გავდიოდიო. მე თუ მკითხავთ, სისასტიკეა ასე მოქცევა. ჯერ მიყურა, მიყურა, მითმინა, მითმინა და მერე საბოლოოდ ამოვუვედი ყელშიო. ასე იყო მაგათი ამბავი. მაინცდამაინც მე რატომ მომადგა კარზე, ეს კი აღარ ვიცი. უარი უნდა მეთქვა ალბათ, ვინ იცის. მაგრამ ისეთ სასიამოვნო საღამოებს ვატარებდით, ისეთ… მე ჩემი ამბები მოვუყევი. სად დავიბადე, სად გავიზარდე, ვინ მყვარებია და ვის ვყვარებივარ, სად მიცხოვრია და სად მიმუშავია. არაფერი დამიმილავს და ისიც გულწრფელს ჰგავდა. შიშმა და ელდამ რომ გამიარა, მერე დავუმეგობრდი და არც ვეტყოდი არავის, მაგრამ მეზობელმა შემიმიღო კარი უკითხავად და არ ვიცი, რატომ, მაგრამ თქვენთან დარეკა. ხომ გასაგებია ახლა ყველაფერი? გამხადეთ ეს ხალათი და გამიშვით სახლში, მან დამპატიჟა, ვინც ის მაჩუქა. მაგვიანდება. ისიც ძალიან ინერვიულებს, არ მჩვევია ხოლმე დაგვიანება. ეს რა კითხვაა, ვის უნდა ვგულისხმობდე? ვის და იმ აკვარელის პეიზაჟს, სავარძლის თავზე რომ მიკიდია! მეჩქარება-მეთქი, ხომ გეუბნებით! არა, სიმართლე რომ ვთქვა, დიდად არ ვბრაზობ. პირველად რომ დამელაპარაკა, საკუთარ ყურებს არ დავუჯერე. მეც თქვენსავით ვფიქრობდი, თავი გიჟი მეგონა. ამიტომაც არ გამტყუვნებთ. კარგად მესმის თქვენი, მაგრამ მისიც მესმის. თქვენ სულ უცხოები იყავით და იმიტომ არ გაგცათ ხმა. რა გაგიკვირდათ, თქვენ ელაპარაკებით უცხო ადამიანებს? ჰა-ჰა-ჰა! მაშინ ცხადია, ჩვენ შორის გიჟი ვინცაა.