25 წლის შემდეგ
„ბობ, ახლა რამე უნდა მირჩიო“
ჩარლზ ჩენდლერი
ბობ, აწი რაღა უნდა მირჩიო,
ბობ, მთებში წითლად უკვე დაღამდა.
და საშველია უგანაჩენო
და ერთადერთი – სისხლის აღება;
ბობ, უნდა მეთქვა ალბათ აქამდეც,
ბობ, რომ მივედი, ვნახე, დავმარცხდი…
და ვერ შევძელი მოსვლა შენამდე,
და ვერც შენს იქით – თავი დავხარე…
ბობ, ჩავიკარგე – ცარცის ვაგონებს
შორის და ირგვლივ სქელი ნისლია
და საყვედურსაც ნუ გამაგონებ –
წლები, რომლებიც მომცეს ნისიად
ვალში წაიღეს – ვერ გავუძელი,
ბოლო თეთრამდე მიანგარიშეს,
ტყავი გამძვრა და ვერ გავიქეცი,
წავიქეცი და მიწა – ბალიში…
ბობ, მიმატოვეს – ასე ავადმყოფს
ორსავ ლოყაში ხელი გამარტყეს,…
ბობ, და სანთლები უნდა დაანთო.
ბობ, ეკლესია. შუქი. ხატები.…
ბობ, აღარ შემრჩა გრამი ღირსება.
ბობ, გატეხილი ძილი… კარავი.…
ბობ, რაც უნდოდა ამ ბედს – ისეა,
ბობ, არ შემხედო: სხვა ვარ – არავინ….