ხელახლა მიკვირს მისი საქციელი. მექანიკურად მაიას საძინებლის კარს ვუყურებ. მშვიდად ფშვინავს. მის ფეისბუქში ვიღაც მაიას გვერდია გახსნილი. უაზროდ ვათვალიერებ უცხოთა ფოტოებს, თეთრხალათიანების ჯგუფურ სურათებს, სუფრებისა და ოჯახური სიტუაციების ამსახველ უინტერესო კადრებს. დედაჩემის სეხნია მისივე ასაკის ქალია, დედასავით შავი, მოკლე ხვეული თმით. უცებ ის ფოტოები მახსენდება, რომლებიც სამზარეულოს მაგიდიდან ფარულად აკრიფა და ვდგები. კომოდზე ვერც ზემოდან და ვერც უჯრებში ვერაფერს ვპოულობ. სად წაიღო? საშინელ დაღლილობას ვგრძნობ. გაშლილ ლოგინზე უღონოდ ვეშვები.
სახლთან მიმდინარე მშენებლობაზე ღამის სამუშაოებს ასრულებენ. დედას, რაც ცენტრალური გათბობა დავაყენეთ, ზამთარ-ზაფხულ ღია აქვს სამზარეულოს ფანჯარა. ვკეტავ, თუმცა ხმა მხოლოდ ოდნავ იხშობა. ბალიშში თავჩარგული ვცდილობ ბურღის გრუხუნი ბავშვობის ხმად ვაქციო და საკერავი მანქანის დაგადუგად წარმოვისახო. გამომდის, ხმაური ნელ-ნელა სასიამოვნოდ გარდაიქმნება. როგორ მომნატრებია ეს ხმა. ახალი კაბის მოლოდინში მეძინება.
* * *
სიკვდილი როგორც რესტარტი
სიტყვები სხვენიდან:
ზღვიდან ამოკრეფილ მედუზებს პატარა ბიჭები ერთმანეთს უშენენ. ერთი მეც მხვდება და სველი ბარძაყიდან ჟელესავით მისრიალდება ტერფზე. არ დავუსუსხივარ, მაგრამ ვბრაზობ. დედას ვუყურებ. წითელ პირსახოცზე შავი საცურაო კოსტუმით გაშოლტილა. პატარა ვარ, მაგრამ პატარა საცეცებითაც კარგად ვგრძნობ მის გარუჯულ სხეულზე მამაკაცების მედუზებივით მოსრიალე თვალებს.
დედა მხოლოდ ჩემთვის არ იყო გამორჩეულად ლამაზი. ამის გააზრება მუდამ მსიამოვნებდა, თუ არ ჩავთვლით მომენტებს, როცა ქუჩაში შემხვედრი ძველი ნაცნობების კრიტიკულ მზერას მოსდევდა კომენტარები: „რა კაი გოგო ხარ, დახატული… მაგრამ მაია სულ სხვა იყო“. ჩემს მსუბუქად დაჭორფლილ ცხვირ-პირსა და ღია ფერის თმას ყოველთვის დედას შავი კულულები და მუქი ლურჯი თვალები მერჩივნა. საოცრად მომხიბვლელი, უკარება, ყველასთვის მიუწვდომელი მხოლოდ შენთვის განკუთვნილი ქვრივი დიდი ეგოისტური ფუფუნებაა.
ტყლუპ! – ამჯერად სახეში მხვდება მოზრდილი მედუზა.
– დედა! – ვეძახი საშველად.
იდაყვებზე წამოწეულ მაიას თავისი თვალით დაუნახავს ჩემი თანატოლი ბიჭების ცელქობა და მშვიდად იღიმება. უსიტყვოდ მიყურებს და ამ ღიმილში უკვე იოლად ვკითხულობ ნაცნობ სიტყვებს: „შენ თვითონ!“ მე თავად უნდა გავმკლავებოდი ყველა პრობლემას, თუმცა დამოუკიდებლობის ამ ძლიერ გზაზე, მაინც მუდამ მჭირდება ხელის წაშველების ტოლფასი შეხსენება – „შენ თვითონ!“ – რომელიც თავის თავში აუცილებლად მოიცავს პირობას, რომ მე ეს შემიძლია.
– რატომ მესროლე? – ვუბრუნდები ბიჭს, რომელსაც იღლიებთან გაბერილი რეზინის სამკლურები გამოსჩრია და სველი თმა სასაცილოდ აქვს აქოჩრილი.
– გეტკინა? – გამომწვევად მიყურებს.
– არა.
– გეშინია? – ეშმაკურად უციმციმებს თვალები.
– არა!
– მშიშარა-მშიშარა! – იყოლიებს სხვებსაც.
– არ მეშინია-მეთქი. – ვიფხორები, – შენ გეშინია, ეტყობა, კამერებით რომ ხარ! ამხელა ბიჭმა ცურვა არ იცი? – ვუტევ.
ხარხარი ტყდება. გაღიმებული დედა მშვიდად ეშვება პირსახოცზე და მზეზე ნაბავს თვალებს. მზისგან და სიბრაზისგან წამოწითლებული ბიჭი ჯავრს ცხელ კენჭებზე გართხმულ მედუზაზე იყრის და გამეტებით ნაყავს დიდი ქვით.
– ცოდოა, გაანებე! ცოცხალია! – ვეუბნები გულმოცემული და მედუზების წყალში ჩაბრუნებას ვიწყებ.
მისი ბანაკიდან ერთი ბიჭი მეხმარება. მოთანთალე წრეებს ერთად ვყრით მშვიდ, გამჭვირვალე ზღვაში.
ასეთი მოგონებები ჩემი ყოფიერების სახლის მზიან სხვენს ქმნის. მთელი უმამო ბავშვობა იქაა. სევდა სადღაც სიღრმეში, მტვერშია შეჩურთული, ზედაპირზე კი მარტივ წინადადებებად აწყვია მარტივი ამბები.
„რა გამოდის, მედუზების მოკვლა შეუძლებელია? არსებობენ ორგანიზმები, რომლებიც დაზიანების შედეგად რეგენერირდებიან. ანუ არსებობს სიკვდილი, რომელიც ხელახლა გბადებს… სიკვდილი, როგორც რესტარტი!.. ღმერთო ჩემო…“ – ვფიქრობ თავაძის სტატიის დარედაქტირებული ვერსიის გადაკითხვისას. მასალა შენიშვნებით მეილზე დამიბრუნდა და მისი გადააზრება მიწევს.
„როგორც კაცობრიობისთვისაა ცნობილი, ნებისმიერი არსება, ფაუნისა და ფლორის თითოეული წარმომადგენელი შეზღუდულია დროში და აქვს სიცოცხლის ლიმიტირებული ხანგრძლივობა. ამ აქსიომად ქცეული ჭეშმარიტების დარღვევას ზღვის ნაწლავხვრელიანთა“ – აქ რედაქტორი ტერმინის დაზუსტებას მთხოვს.