ინტერნეტში ძიებისა და დედაჩემის ლექსიკონებში ქექვის შემდეგ ვარკვევ, რომ მედუზა „ნუტრიკულა“ ნაწლავღრუიანთა უნიკალური სახეობაა და არა ნაწლავხვრელიანთა. „ტურიტოპსისის ნუტრიკულა მეცნიერთა სამყაროსთვის დიდი ხანია ცნობილია. მის აღწერას ჯერ კიდევ 1857 წელს ვხვდებით. ნუტრიკულის გამრავლება და ცხოვრებისეული ციკლი ერთი შეხედვით სრულიად ჩვეულებრივია, თუმცა…“ – კიდევ რამდენიმე შეცდომის გასწორების შემდეგ სტატია მზადაა. ვგზავნი და ტრადიციულ საუზმეს ვიმზადებ, კვერცხს ვიხარშავ და ყველს ვჭრი. ჭურჭელს ფრთხილად ვიღებ, ვცდილობ, არ ვიხმაურო, დედა არ გავაღვიძო.

ფანჯრიდან მშენებლობას დავყურებ. უზარმაზარ საძირკველში ადამიანები ჭიანჭველებივით დაღოღავენ. უცებ სიჩუმეში იკვეთება სიცარიელე, მაქვს შეგრძნება, რომ შინ მარტო ვარ. ასეთი ინტუიტიური იმპულსები, როგორც წესი, ჩემი სახლის სარდაფიდან ამოდის ან აივნიდან შემოაქვს სიოს.

– დედა! – ვიძახი მისი საძინებლისკენ მიმავალი.

პასუხი არაა. ოთახი მართლაც ცარიელია. „შაბათია, სად წავიდა? ან რომელ საათზე გავიდა, რომ ვერც კი გავიგე.“ – უკმაყოფილოდ დავცქერი ცარიელ ლოგინს. სარკესთან სამკაულების ყუთისა და კრემის ქილის გვერდით ორ სუნამოს ვხედავ. უცხო ფლაკონი მაგიდაზე ლაზიერივით წინაა გადმოდგმული და ჩემს ნაჩუქარ სუნამოს პაიკივით საცოდავად იტოვებს უკან. მრგვალ იასამნისფერ მუცელზე ოქროსფერი თავსახური მძიმედ ახურავს. მდიდრულად გამოიყურება. ვხსნი და სურნელიც მსუყე აქვს.

დედა სუნამოს ყოველთვის ორჯერ ისხამდა, ძილის წინ და სახლიდან გასვლისას. მის ბალიშს ვყნოსავ. აჰა… ახალ არომატზე გადასულა. იასამნისფერ ფლაკონს ჩემს ნაჩუქარ სუნამოს ვუსწორებ, მის გასწვრივ ვდგამ, თითქოს პაიკს მოძრაობის საშუალებას ვაძლევ. მერე კი ჩემს საჩუქარს წინ ვწევ, როგორც ლაზიერად გარდასახვისთვის გამზადებულ პაიკს.

 

* * *

ცხრა სიცოცხლე

 

მე და დედა ადგილებს ვცვლით. მე უფრო ხშირად ვურეკავ, ზოგჯერ არ მპასუხობს, რაც საშინლად მაღიზიანებს. თარგმნისას დახმარებას თითქმის ვეღარ ვთხოვ. არც ვიცი, რამ გააღიზიანა ასე. მგონი, ვერიდები კიდეც თემის დაბრუნებას, თუმცა მისი ცრემლები და საიდანღაც გაჩენილი დისტანცია ყრუდ მეწვის ჭიპთან.

დედას ტაქსიდან ვხედავ. ფიქრებში გართული წამით უცხო თვალით ვახერხებ მის აღქმას და შორიდან საკვირველად ახალგაზრდა მეჩვენება. კრემისფერი ლაბადა ნაჭრის გაკვანძული ქამრით თხელ წელზე კოხტად შემოუკრავს.

– გამიჩერეთ!

– აქ? – უკვირს მარშრუტზე წინასწარ შეთანხმებულ მძღოლს.

– ჰო, გამიჩერეთ!

სიჩქარეს ანელებს, გასაჩერებელ ადგილს ეძებს. ამასობაში კარგა მანძილით გამოვცდით დედას. სწრაფი ნაბიჯით ვბრუნდები უკან. თან ვფიქრობ, აქ რა უნდა? აქ რას აკეთებს? დედა არაა. „ცამ ჩაყლაპა თუ მიწამ?!“ – ეს იდიომა გერმანულში არმოიძებნება, არადა უნდა იყოს. დაკარგული ბავშვივით ვიყურები აქეთ-იქით. არც ტაქსია, არც საზოგადოებრივი ტრანსპორტი ან რაიმე მაღაზია, სადაც უცებ შევიდოდა. ერთადერთი პირქუში კორპუსი დგას. სადარბაზოში ბნელა და კატის შარდის სუნია. ვურეკავ, არ იღებს. ამ დროს ელენეს შეტყობინება მომდის, მოვედი და რა შეგიკვეთოო.

„ორაგული ბოსტნეულით. მალე ვიქნები.“ – სწრაფად ვკრეფ ტექსტს და ტაქსის მოლოდინში ქუჩას მივუყვები.

კატის სუნი ვერაფერში აგერევა თუ ერთხელ მაინც გყოლია. მე მყავდა და ფისოს ბრჭყალებით დაძენძილ რბილ დივანს, რომელიც ყოფიერების სახლის საპატიო ადგილს იკავებს, ვეღარაფერი გაანიავებს. ფრაი ზედ ნებივრობს, განაბული წამოწოლილა და ალმაცერი მზერით მბურღავს. ცალი თვალი მეორეზე წვრილი აქვს, ცალი ფეხი – ოდნავ მოღუნული, რაც მხოლოდ სიარულისას ეტყობა. მაინც ლამაზია, ამაყი.

პატარა ვარ. მე და დედა ხელოვნების სკოლიდან ვბრუნდებით. კანტიკუნტად მოსიარულე ტროლეიბუსში მოხვედრა და შინ მშვიდობით მისვლა დიდი გამარჯვებაა. ამ გამარჯვების ბოლო ფეხით გასავლელი მონაკვეთიღა გვრჩება. კორპუსის ფანჯრებიდან აქა-იქ უკვე მოჩანს ლამპის მბჟუტავი შუქები. დედას მაგრად უკიდია ხელი და კიდევ უფრო მიჭერს, როცა ძაღლების ავი ღრენა გვესმის. ორი მაწანწალა ძაღლი ერთმანეთს ჩახვევია, რაღაცას ვერ იყოფენ. პირით ჩაფრენილებს ყეფისთვის არ სცალიათ, ისე ძიძგილაობენ. დედა გვერდს უვლის და თითქმის მიმარბენინებს, თან ძაღლებს არ აცილებს თვალს. უცებ ჩერდება.

– გაიწიე! – ხელს მიშვებს და ლამის მიყვირის.

შეშინებული ვდგები განზე. დედა დიდ ჯოხს პოულობს და მტკიცე ნაბიჯით მიდის ძაღლებისკენ.

– გაუშვით! – უყვირის.

აჯაგრული ცხოველები მის ხმაზე წამით ჩერდებიან. შიშისგან და სიცივისგან მუხლები მიკანკალებს. დედა ძაღლებს ჯოხს უღერებს და ყვირის.

– წადით აქედან! წადით! – ძაღლები პირს აღებენ, აქაფებული ხახიდან გადმოკიდებულ ენებს ორთქლი მოყვება, თითქოს სადაცაა, გველეშაპებივით ცეცხლსაც გადმოაფრქვევენ.

 

1 2 3 4 5 6