ბებერი პოეტის გაღვიძება
აბა, მე რანაირი პოეტი ვარ:
ერთი წიგნი არ მაქვს დაწერილი,
ერთი პრემია არ მიმიღია,
სხვა პოეტებსაც კი არ ვიცნობ წესიერად!
პოეტობა თუ გინდოდა, რას თხოვდებოდი, გოგო,
რას აჩენდი წყვილ-წვილად ბავშვებს,
შეზღუდული პასუხისმგებლობის საზოგადოებას რას დირექტორობდი!
ეგრე სადაა, თან ლექსებს წერდე და თან – ინვოისებს გამოწერდე,
სალაროდან ფული გამოგქონდეს.
გზისპირა ბუჩქებთან მგელივით ადგილი მონიშნე და
სულ ეს იყო შენი პოეტობა.
დაიბარე ერთ დღეს (შენი პოეტი თავი) და
„იცი, მე ვთხოვდები“ – უთხარი,
„ასე აჯობებს ორივესთვის: არ დამაწერინო, არ მომაკითხო“.
ისიც განა გამოგეტირა! ისე ადვილად შეგელია!
შეხვედი ახალ სახლში. კარი მიიხურე,
კერიასთან ჩაცუცქდი და მუხლებზე კაბა ჩამოიქაჩე.
ერთხელ არ მოგიკითხავს – მოკვდა თუ დარჩა!
დაბერდი ახლა და ისევ მოგინდა პოეტობა!
ახლა, როცა ისიც არ გახსოვს, ვინ ხარ და რა ხარ:
გუგლში წერ შენს გვარ-სახელს, რომ გაგახსენდეს.
პატარა გოგო-პოეტებით გავსებულა ამასობაში ქუჩა.
რძეს ფსამენ. ჭაჭას სვამენ.
დალიე შენც და გადადექი აივნიდან.
„ეჰეჰეი,“ გადასძახე,
„ძალიან ნუ ხმაურობთ, პატარა გოგო-პოეტებო,
თორემ გაიღვიძებს ბებერი პოეტი და გაგჭყლეტთ!“
