სახლის და კედლის
სოფლის სახლი,
სადაც გავიზარდე,
ხის იყო და მხრებში მოხრილი.
გაცრეცილი კედლის იქიდან
ხშირად მესმოდა ბებიაჩემის
ლოცვა ძილის წინ.
მოხუცი იყო ბებიაჩემი.
მეგონა – მშიშარაც.
დღეს ჩემი სახლი –
მოწმე იმის, როგორ ვბერდები –
უფრო მტკიცე კედლებითაც
არ მინახავს საიდუმლოს,
გამცემს – ვლოცულობ
და
ჩემს შიშებს,
ჩემს ხშირ სიტყვებს,
ლექსებში ვმალავ.