სახლის და კედლის

სოფლის სახლი,

სადაც გავიზარდე,

ხის იყო და მხრებში მოხრილი.

გაცრეცილი კედლის იქიდან

ხშირად მესმოდა ბებიაჩემის

ლოცვა ძილის წინ.

მოხუცი იყო ბებიაჩემი.

მეგონა – მშიშარაც.

დღეს ჩემი სახლი –

მოწმე იმის, როგორ ვბერდები –

უფრო მტკიცე კედლებითაც

არ მინახავს საიდუმლოს,

გამცემს – ვლოცულობ

და

ჩემს შიშებს,

ჩემს ხშირ სიტყვებს,

ლექსებში ვმალავ.