არ შეიძლება ისედაც სტრესულ მდგომარეობაში მყოფი მოსახლეობის დეზინფორმირება, – ამის შესახებ თბილისის ინფექციური საავადმყოფოს დირექტორის, თენგიზ ცერცვაძის განცხადებაშია ნათქვამი.
„სამედიცინო ცენტრის „ლაბუნი“ ხელმძღვანელმა, ბატონმა გიორგი კავკასიძემ 10 აგვისტოს „ტვ პირველის“ ეთერში განაცხადა, რომ საქართველოში კოვიდპანდემია ცუდად იმართება. ჩვენ არ შევალთ მასთან ზოგად პოლემიკაში და მხოლოდ ზოგიერთ ფრაგმენტს შევეხებით. მან შეადარა ჩვენი კლინიკური მართვის მოდელი შვედურს და სიტყვა-სიტყვით თქვა შემდეგი: „შვედეთში კარგად ჰქონდათ ჩამოყალიბებული ჰოსპიტალიზაციის კრიტერიუმები და არ მომხდარა ჰოსპიტალების გადატვირთვა, მათ „ზუსტად იცოდნენ, ვინ უნდა გადაეყვანათ და ვინ უნდა ემართათ სახლში“?! კარგით რა, ბატონო გიორგი, ეს უკვე ტყუილიც აღარ არის – „მკრეხელობაა“. სინამდვილე კი ასეთია: საქართველოში სადღეისოდ 52 167 აქტიური კოვიდპაციენტია, რაც ოთხმილიონიანი ქვეყნისთვის ძალიან ბევრია (ერთ მილიონ მოსახლეზე 13 400) და მიუხედავად ამისა, საქართველოს ჯანდაცვა ახერხებს პაციენტთა ამ კატასტროფულად დიდი ნაკადის კლინიკურ მართვას სერიოზული ჩავარდნების და „ჩამოშლის“ გარეშე, ისე, რომ არცერთი ავადმყოფი არ დარჩენილა დროული და ხარისხიანი სამედიცინო მომსახურების გარეშე. ეს ეხება სასწრაფოებს, ოჯახის ექიმებს, ონლაინკლინიკებს, კოვიდსასტუმროებსა და კოვიდკლინიკებს. ისე, რომ არავითარი დეფიციტი არც საწოლების, არც მედიკამენტების, არც სუნთქვის აპარატებისა და არც ჟანგბადის მხრივ არ შექმნილა. ამის გაკეთება, უფრო მეტიც, ამაზე გაცილებით ნაკლები რაოდენობის პაციენტების მართვა უჭირდათ და უჭირთ საქართველოზე ბევრად უფრო განვითარებულ და უფრო ძლიერი ჯანდაცვის სისტემის მქონე ქვეყნებსაც კი. საკმარისია, გავიხსენოთ, რა ხდებოდა პიკის პერიოდში ამერიკაში, ინგლისში, საფრანგეთში, იტალიაში და თითქმის ყველგან, გერმანიის გარდა.
მაგრამ ის, რაც შვედეთში ხდებოდა, ვერავითარ კრიტიკას ვერ უძლებს. BBC News-ის და სხვა წყაროების მონაცემებით, შვედეთში პიკის პერიოდში საწოლების ნაკლებობის გამო კლინიკებში არ გადაჰყავდათ 65 წელზე მეტი ასაკის კოვიდპაციენტები და ფაქტობრივად, სასიკვდილოდ წირავდნენ მათ. არადა, მათივე (შვედების) სიტყვებით, ამ ავადმყოფებიდან ბევრს შეიძლება, კიდევ დიდ ხანს ეცოცხლა. სხვანაირად რომ ვთქვათ, ხდებოდა ავადმყოფების პრიორიტიზება (გადარჩევა), რაც ყველაზე უკიდურესი, მძიმე და არაჰუმანური გადაწყვეტილებაა მედიცინაში. საქართველოში ხომ მსგავსი რამ (მიახლოებულიც კი) არასოდეს მომხდარა. და წარმოიდგინეთ, რა ამბავი ატყდებოდა ასეთი რამ რომ ჩვენთან მომხდარიყო. და თქვენ კიდევ შვედეთის ჰოსპიტალური სექტორი სამაგალითოდ მოგყავთ. გასაგებია თქვენი და თქვენი თანამოაზრეების მოტივაცია და სურვილი, დაარწმუნოთ მოსახლეობა, რომ თითქოს ჩვენ ყველაფერს ცუდად ვაკეთებთ, ხოლო სხვები (მათ შორის შვედები) ყველაფერს სამაგალითოდ, მაგრამ ყველაფერს აქვს საზღვარი.
ბატონი გიორგის მტკიცებით, ჩვენთან ჰოსპიტლებში პაციენტების 40 პროცენტი ტყუილად წევს?! საიდან იცით, ბატონო გიორგი? ერთხელ მაინც შემოგიხედავთ კოვიდკლინიკებში? რომ შემოგეხედათ, გეცოდინებოდათ თუ რა უმძიმესი კონტინგენტი წევს აქ და რა ექსტრემალურ პირობებში უწევს მედპერსონალს მუშაობა. გარედან ლაპარაკი იოლია. საქართველოში, როგორც აღვნიშნეთ სადღეისოდ 52 167 აქტიური კოვიდპაციენტია და მათგან ჰოსპიტალში მკურნალობს მხოლოდ 6986 ანუ 13,4 პროცენტი. ეს ძალიან დაბალი პროცენტია და თქვენ კიდევ ამბობთ, რომ მათი 40 პროცენტი ტყუილად წევს? ამაზე ნაკლების ჰოსპიტალიზაციის შემთხვევაში მკვეთრად იზრდება ბინაზე დარჩენილთა გარდაცვალების რისკები. და სწორედ პაციენტთა ნაკადების ოპტიმალური მართვის შედეგია ის, რომ საქართველოში ჰოსპიტალს გარეთ (ბინაზე, კოვიდსასტუმროში და სხვა) გარდაცვლილი პაციენტების რიცხვი ძალიან დაბალია და ევროპისა და ამერიკის პრაქტიკულად ყველა ქვეყანაში ათჯერ, ასჯერ და ათასჯერ მეტია.
ბატონი გიორგი ამბობს, რომ არის გერმანიაში მოღვაწე ძალიან ცნობილი, გამოცდილი ექიმი თამარ ჯანგურაშვილი (ალბათ ჟამურაშვილს გულისხმობს), რომელსაც თავის გუნდთან ერთად შეუძლია საქართველოში ხალხის გადარჩენა?! მაგრამ ამის საშუალებას არ აძლევენ. ვიღაცამ რომ მართლა დაიჯეროს?! ის ასევე ამბობს, რომ ჯანდაცვის სამინისტრო არ ითვალისწინებს თამარის მიერ შემოთავაზებულ ჰოსპიტალიზაციისა და ჰოსპიტლიდან გამოწერის კრიტერიუმებს. რაზე ლაპარაკობთ, ბატონო გიორგი? გინახავთ ჩვენი ჰოსპიტალიზაციისა და გაწერის კრიტერიუმები? და შეგიძლიათ, შემოგვთავაზოთ რაიმე ამაზე უკეთესი? რაც შეეხება ქალბატონ თამარს, რომელიც ნამდვილად კარგი ექიმია, მას ასეთი კრიტერიუმები არ შემოუთავაზებია და არ ვიცი, რაზე საუბრობთ.
ახლა რაც შეეხება იმას, რომ „ამ ადამიანებს ხალხის გადარჩენის საშუალებას არ აძლევენ?!“ როდის და რა გზით სცადეს მათ ქართველი ავადმყოფების გადარჩენა (სატელეფონო კონსულტაციით?) და რისი საშუალება არ მიეცათ? და კიდევ ერთი რამ – კლინიკური მართვის ხარისხის შეფასების მთავარი და პრაქტიკულად ერთადერთი მაჩვენებელია ყველა დადასტურებულ შემთხვევას შორის გარდაცვლილთა რაოდენობა – CFR (case fatality rate). საქართველოში ეს მაჩვენებელი 1.33 პროცენტია, ხოლო გერმანიაში – 2.42 პროცენტი. ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩვენთან გადარჩენის მაჩვენებელი თითქმის ორჯერ მაღალია, ვიდრე გერმანიაში და ჩვენ რომ გერმანიის მსგავსი CFR (2.42 პროცენტი) გვქონდეს, დღეისთვის არა 6 436, არამედ 11 719 გარდაცვლილი გვეყოლებოდა. მაინც და მაინც ეს გინდათ?
ბოლო ერთ კვირაშიც კი, როცა საქართველოში ფიქსირდებოდა გარდაცვალების ყველაზე მეტი შემთხვევა, რაც დაკავშირებულია არა კლინიკურ მართვასთან, არამედ „კოვიდის“ ახალი შემთხვევების მკვეთრ მატებასთან და ვაქცინაციით დაბალ მოცვასთან, ეს მაჩვენებელი (CFR) არ აღემატებოდა ერთ პროცენტს (0.94 პროცენტი), რაც იმას ნიშნავს, რომ ყოველი 100 კოვიდავადმყოფისგან მხოლოდ ერთის გადარჩენა ვერ ხერხდებოდა.
აი, ასეთია სიმართლე ქვეყანაში კოვიდავადმყოფების კლინიკური მართვის ხარისხზე და ისედაც სტრესულ მდგომარეობაში მყოფი მოსახლეობის დეზინფორმაცია დაუშვებელია“, – ნათქვამია თენგიზ ცერცვაძის განცხადებაში.
