ცხოვრება საქართველოსა და რუსეთის „მოძრავ საზღვარზე“ – ამ სათაურით ფოტორეპორტაჟს “ნიუ-იორკ ტაიმსი“ აქვეყნებს.
პუბლიკაციაში იმ ადამიანების ყოველდღიურობაა აღწერილი, რომლებიც საოკუპაციო რეჟიმის მიერ კონტროლირებადი ტერიტორიის სიახლოვეს ცხოვრობენ.
„წარმოიდგინეთ, როდესაც სხვა ქვეყანაში იღვიძებთ ისე, რომ ადგილსამყოფელი არ შეგიცვლიათ. ასეთ რეალობაში ცხინვალის რეგიონის მცხოვრებლები აღმოჩნდნენ, რომელსაც აშშ-ი და NATO საქართველოს ტერიტორიად აღიარებს, თუმცა ეს რეგიონი უკვე 30 წელია რუსეთის გავლენის ქვეშ არის მოქცეული” – წერს სტატიის ავტორი.
რეპორტაჟში ნათქვამია, რომ სამშვიდობო შეთანხმების მიუხედავად, რუსეთის ჯარი წინსვლას განაგრძობს.
„ცხინვალის რეგიონში გამავალი ფიქტიური საზღვარი მხოლოდ რუსეთმა და კიდევ სამმა სახელმწიფომ აღიარა. 2008 წლის შემდეგ საკუთარი სახლის მიტოვებამ 300 ათასს ქართველს მოუწია. 2011 წელს რუსეთმა ე.წ. საზღვრის გამაგრება დაიწყო, მათ შორის მავთულხლართების გავლებით. ახლა ქართველებს გამყოფ ხაზთან 200 მეტრის მანძილზე მიახლოება არ შეუძლიათ, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მათ იტაცებენ და აპატიმრებენ” – ნათქვამია სტატიაში.
ფოტოების ავტორი თაკო რობაქიძეა, რომელიც საოკუპაციო ხაზის სიახლოვეს მდებარე სოფლებში ფოტოებს ერთი წელი იღებდა.
ნინო გვაჩვენებს თავის სახლს, რომელიც 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომის დროს დაიწვა. მის ოჯახს სახლის რეაბილიტაციის საშუალება არ აქვს. სოფელი ზარდიაანთკარი. 2017 წელი.
სოფლის მეურნეობა საოკუპაციო ხაზთან მცხოვრები მოსახლეობის შემოსავლის ძირითადი წყაროა.
მარინა სოფელ ქემერთში სკოლის პედაგოგი იყო, ეს სოფელი ახლა რუსეთის მიერ არის ოკუპირებული.
ქალი ომის შედეგად განადგურებულ სახლში, სოფელი ზარდიაანთკარი.
ომის შემდეგ, მარიმ და მისმა ოჯახმა თავიანთი კარ-მიდამო დატოვეს და ახლა კარალეთის დევნილთა დასახლებაში ცხოვრობენ.
ატმის ხეები სოფელ აძვში, 2017 წელი.
ნინო თავისთვის და ორი ძმისთვის ვახშამს ამზადებს. მათ მშობლების სახლის დატოვება არ სურთ და სოფელ ხურვალეთში რჩებიან, სადაც ნინო ინგლისურს ასწავლის, ხოლო მისი ძმები მიწას უვლიან.
მოხუცი ქალი სოფელ გუგუტიანთკარში ასუფთავებს ლობიოს.
წარმოშობით ოსი გალინა ქელეხსაევა ქართველ მეუღლესთან ერთად, სოფელ შავშვებში დევნილთა დასახლებაში ცხოვრობს.
ნოდარი საოკუპაციო ხაზთან ახლოს შეშას აგროვებდა, რა დროსაც რუსმა სამხედროებმა დააპატიმრეს. მან ოთხი დღე ცხინვალის იზოლატორში გაატარა.
მოსახლეობის ნაწილს დაბნელების შემდეგ ბავშვების გარეთ გაშვების ეშინია.
ერთ დღეს დათა ვანიშვილმა აღმოაჩინა, რომ მისი სახლი საქართველოს ოკუპირებულ ტერიტორიაზე მოხვდა, სადაც ის ახლა სიღარიბეში ცხოვრობს. დათას საზღვრის გადაკვეთისა და კუთვნილი პენსიის მიღების საშუალება არ აქვს. სოფელი ბობნევი, 2017 წელი.
