4. “ვექტორი” და “სხვა ვექტორი”

“ცაში… იქ, ცაში… ჩემს თავს ზემოთ, ამ სახლებს ზემოთ… ცაში… ლურჯში და ნაჩიტარში, ნათვითმფრინალში…” – ასე ვიწყებ და ვუმატებ ხოლმე, სულ და სულ – ხმას, რეგისტრს, ემოციას… რეფრენებით, ნერვიული წყვეტებითაა ეს ლექსი დაწერილი… და დეკლამაციის დროსაც მაქსიმალურად ვცდილობ ხოლმე ჩანაფიქრის რეალიზებას. ძალიან მიყვარს ეს ლექსი, რომელიც 2004 წლის კრებულში შევიდა.

რაც შეეხება “სხვა ვექტორს”, აქაც ანტითეზის შექმნის მცდელობაა – თუკი პირველ ლექსში ვექტორი ცისკენაა მიმართული, მეორე ლექსში პირიქით – ისარი მიწისკენ ინაცვლებს (გავიხსენოთ “ფანქარი ცაში” და “ფანქარი მიწაში”, მიუხედავად იმისა რომ ასეთი გამოკვეთილი პოლარულობა ციკლში სხვა ლექსებთან ერთად მათმა გაერთიანებამ ჩაყლაპა). აღსანიშნავია, რომ ძირს დაყრილი ნივთებისკენ დახრილ ვექტორს ის პირველი, ცისკენ მიმართული ვექტორი ამ ლექსში მაინც მუდამ თავს ახსენებს და ამით პირველ ლექსთან მჭიდრო კავშირს, დიალოგს აბამს.

მსგავსად “მოძრაობის” ჩრდილში მოქცეული “უძრაობისა”, აქაც “სხვა ვექტორი” “ვექტორის” ჩრდილში მოექცა.

ვექტორი

ცაში… იქ, ცაში… ჩემს თავს ზემოთ, ამ სახლებს ზემოთ… ცაში… ლურჯში და ნაჩიტარში, ნათვითმფრინალში… მაღლა, სულ მაღლა, მაღლას მაღლა, ჰეი, შორს, ცაში.. ცაში, სადაც შენ აგახედე… გახსოვს, ჰო, ცაში… შარშანწინ, ასე, ერთი წამით ადრე… ო, ცაში… აგახედე და შეგეხე მას მერე, რაც ცაში… აი, იმ ცაში აგახედე, და იმავ ცაში… ო, იმავ ცაში, ნაღმერთალში, ნაღრუბელარში… მეც ავიხედე… რა თქმა უნდა, მეც, იმავ ცაში… იმ ქალაქს ზემოთ, სადაც ვცხოვრობთ… ზუსტად კი – ცაში… ძალიან ზუსტად, მხოლოდ ცაში, ერთადერთ ცაში… იქით, იქითკენ, მართალია, მაგ ბუშტებს გასწვრივ… მაგ ბავშვებს გასწვრივ, ცირკის კიბეს რომ წინწკლავენ… ჰო, მანდეთ, ცაში… ცაში, იქ, სადაც… ყველაფერი თავსდება ცაში… ჩემი სათვალეც, შენი ჩანთაც, ეს მუზის ძეგლიც… თუკი აისვრი მაგრად მაღლა, იქ, მაღლა, ცაში… ქუდივით, მაღლა… მზერასავით… ქვასავით… ყვავს რომ… მოხვდება… იმ ყვავს, რომ დაფრინავს ცაში… იქ, ცაში… ყვა… ყვავი ცაში… ყვავი ცაში… სწორედ იმ ცაში… რომლისაკენაც გითითებ და ვამბობ: ჩვენ, ცაში… ლურჯში, ჩიტუხვში, სიზმარუხვში, თვითმფრინავუხვში… ჩვენ, ასეთ ცაში, ასეთ ცაში… და ისეთ ცაშიც… სადაც ჩვენ, როგორც… რა თქმა უნდა, როგორც ძველ ცაში… და გინდა ისე, გინდა ასე, ისე თუ ასე, რაღა თქმა უნდა, ყველგან ცაში… სულ მაღლა, ცაში… სადაც ჩვენ ერთხელ, გახსოვს?.. ერთხელ, მე და შენ ცაში… სწორედ ამ ცაში, ერთადერთში, უტყუარ ცაში… მე და შენ ერთხელ… ცაში… ცაში… მე და შენ ცაში…

სხვა ვექტორი

ვერ შეგიყვარებ –

უკვე დიდი ხანი გავიდა

მას შემდეგ, რაც

გითხარი: “ცა!”

და დავიხარე…

აღარ მახსოვს,

რა ავიღე მიწიდან მაშინ:

შენი მარაო,

ჭრელი კენჭი,

მონეტა თუ

სულაც სხვა რამე,

მაგრამ რატომღაც,

რაკი მაშინ

გითხარი “ცა”,

ვერ შეგიყვარებ…

ასე მგონია,

საუკუნე მიილია,

რაც დაცვენილ

ნივთებს ვკრეფ და

უკან გიბრუნებ –

თმის სამაგრებს,

ცხვირსახოცებს

და წამწამებს

“წერილი თუ სიხარული”-სთვის –

და მილიონი “მადლობა” მაინც

მოვისმინე ალბათ უკვე

ცვალებადი ობერტონებით,

მაგრამ იცოდე,

საბოლოოდ მივხვდი დღეს, რომ

ვერ შეგიყვარებ…

“ცა!” – გითხარი

იმ შორეულ გუშინდელ დღეს

და მოვიღუნე,

რათა შენგან გადმოყრილი

ბიჟუტერია და სიტყვები

მეგროვებინა…

“ცა!” – გითხარი

სულ ცოტათი უნიათოდ

და უნაკლო მონდომებით

შევუდექი დაკისრებულ მოვალეობას…

რამ მათქმევინა

მაინცდამაინც იმ მომენტში

ეს მოკლე სიტყვა! –

მეთქვა “ჩიტი”,

მეთქვა “ვარდი”,

მეთქვა “სიზმარი”,

მაშინ ხომ არ მოხდებოდა,

რაც მოხდა, ის –

ვიქნებოდი წახრილი და

ძირს ხელების მოფათურე,

მაგრამ ზურგზე

ზეცა აღარ მექნებოდა

აკიდებული…

ხოლო ახლა,

წელში როცა ვიმართები

და თვალიდან გადმოვარდნილ

ლურჯ გუგას გაწვდი,

რომელშიაც ჩემი ძველი

მოკუზული სილუეტი ჩასახლებულა,

საბოლოოდ აგბუტბუტებ ვერსიყვარულს,

რადგან ერთხელ, ერთმარცვლიან,

მოკლე სიტყვა

“ცა”-ს ვამბობდი,

მაგრამ მაინც

მოვახერხე იმდენი, რომ

ზუსტად მაშინ –

თქმის პროცესში –

დავიხარე ძირს დაყრილი

ნივთებისაკენ…