გოგომ შემომხედა, წამით დამაკვირდა და მითხრა, „დევიდ მეგისი ჩამოვიდა 93-ში თუ 94-ში და ისიც თქვენსავით, ცოტათი არეული დადიოდა. ალბათ ასე ხდება, როცა სულ მოგზაურობ.“

„მეგისი აქ იყო? რა უცნაურია. იცით, მას ღირებული მართლა არაფერი გაუკეთებია. შემთხვევით, ხომ ვერ მეტყვით, ამ სახლში ვინ ცხოვრობს?“ კარზე ისევ დავაბრახუნე.

„პატერსონები.“  – თქვა გოგონამ. – „ისინი ძველი მაცხოვრებლები არიან და შეიძლება, ახსოვხართ კიდეც.“

„პატერსონები.“ – გავიმეორე მე, თუმცა ეს გვარი არაფერს მეუბნებოდა.

„ჩვენს სახლთან რატომ არ გაჩერდით? რომ იცოდეთ, ვენდის როგორ გაეხარდება თქვენი დანახვა! მარტო მას კი არა, ჩვენ, ყველას. ძალიან დიდი ბედნიერებაა, რომ შანსი გვეძლევა, იმ დროიდან ვინმეს დაველაპარაკოთ.“

„დიდი სიამოვნებით, მაგრამ ჯერ სადმე უნდა დავბინავდე. პატერსონებიო, თქვით, არა?“ – კარზე ისევ დავაბრახუნე, უკვე ვცოფდებოდი. ბოლოს კარი გაიღო და სახლიდან სითბო და სინათლე გამოვარდა. კარში მოხუცი კაცი იდგა. დაკვირვებით შემომხედა და მერე მკითხა, „თუ არ ვცდები, ფლეჩერი ხართ, არა?“

„დიახ, ეს-ესაა სოფელში ჩამოვედი. რამდენიმე დღეა, გზაში ვარ.“

კაცი წამით დაფიქრდა და მერე თქვა, „მგონი, ჯობია, შემოხვიდეთ.“

ჩემი ბობოქარი თავი უცებ პაწაწინა, უსუფთაო, დამტვრეული ავეჯით სავსე ოთახში ამოვყავი. ბუხარში შეშას ეკიდა და მის სინათლეზე ოთახში მსხდომი მოხრილი სილუეტები ძლივს გავარჩიე. მოხუცმა ბუხრის გვერდით პატარა სკამზე დამსვა, რომელზეც, როგორც მივხვდი, სულ ცოტა ხნის წინ თვითონ იჯდა. ცეცხლიდან წამოსულმა სითბომ მომთენთა და ალს დავაშტერდი. თავს ვერ ვატრიალებდი, რომ ოთახი და იქ მყოფები შემეთვალიერებინა. ამ დროს, უკნიდან ხმები მომივიდა. მეკითხებოდნენ, ხომ კარგად ხარო, შორიდან ჩამოვედი თუ არა, ხომ არ მშიოდა, და მეც, რამდენადაც შემეძლო, ვპასუხობდი, თუმცა ვიცოდი, რომ არაადეკვატურ პასუხებს ვცემდი. ბოლოს, შეკითხვები შეწყდა და თავში გამიელვა, რომ ჩემი იქ ყოფნა ადამიანებს უხერხულობას უქმნიდა, მაგრამ მათი ისეთი მადლობელი ვიყავი ამ სითბოში შეკედლებისთვის, რომ ამაზე ბევრი აღარ მიფიქრია.

როცა ჩემს უკან დუმილი კიდევ რამდენიმე წუთი გაგრძელდა, გადავწყვიტე, მასპინძლების მიმართ ზრდილობა გამომეჩინა და სკამზე დიდი გაჭირვებით მოვტრიალდი. სწორედ მაშინ დამკრა თავში, რომ აქაურობას ვიცნობდი. მართალია, ამ სახლთან სრულიად შემთხვევით შევჩერდი, მაგრამ ახლა ვხედავდი, რომ ჩემი სახლი იყო, სწორედ ის, სადაც ახალგაზრდობის წლები გავატარე. მზერა მაშინვე ოთახის ბოლოსკენ  გამექცა, რომ ის წერტილი დამენახა, რომელიც ჩემს კუთხედ ითვლებოდა, საწოლი, სადაც ჩემი ლოგინი ეგო, რომელშიც უამრავი მშვიდი საათი წიგნის ფურცვლაში ან მათთან საუბარში გავატარე, ვინც სანახავად შემომივლიდა ხოლმე. ზაფხულობით ფანჯრებსა და ხშირად კარსაც ღიას ვტოვებდი, რომ ნიავს ჰაერი გაეწმინდა. იმ დროს სახლს მინდვრები აკრავდა, საიდანაც ხშირ ბალახზე წამოგორებული ჩემი მეგობრების ხმები შემოდიოდა, რომლებიც პოეზიაზე ან ფილოსოფიაზე კამათობდნენ. წარსულის ეს ძვირფასი სურათები ისე ცოცხლად დამიბრუნდა, რომ თავი ძლივს შევიკავე, რომ მაშინვე ჩემი კუთხისკენ არ გავქანებულიყავი. მერე ვიღაც ისევ დამელაპარაკა, ალბათ რაღაცას მეკითხებოდა, მაგრამ აღარ ვუსმენდი. წამოვდექი, ჩრდილებს შორის გზა გავიკვლიე და საწოლისკენ  წავედი. არაფრის თავი არ მქონდა, მხოლოდ დაწოლა მინდოდა. ვიღაც კაცს ლაპარაკი გავაწყვეტინე:

„მისმინეთ,“ – ვუთხარი მე, – „მესმის, რომ უხეშად გამომდის, მაგრამ დღეს იმხელა გზა გამოვიარე, რომ არაფრის თავი აღარ  მაქვს. ახლა უნდა დავწვე, სულ ცოტა ხნით მაინც თვალი მოვხუჭო, მერე კი, თუ გნებავთ, ვისაუბროთ.“