მიტოვებულები
დაბინდდა…
კამეჩივით ზოზინებს ბინდი…
ზამთრისეულმა ღამემ იმძლავრა…
დაგუბდა სევდა –
აღარც ტკბილი, არც მოღიმილო –
გულგამგმირავი უფროა ახლა:
მიტოვებული სახლების სევდა…
მათი ფანჯრებიდან სიბნელე იცქირება;
მათ ეზოებში შიში გაყურსულა;
მათ ოთახებში სიცარიელე დაბოდიალობს.
სახლი, რომელიც სავსე იყო ბავშვების ხმებით,
დამუნჯებული დგას და კანკალებს:
უხალხო სახლში სიცივე მეფობს,
აქ ხომ არავინ დაანთებს ბუხარს…
აღარც მამალი ათენებს დილას…
წვება სოფელში ზოზინით ბინდი
და სევდა ცეცხლად ედება ძარღვებს:
მიტოვებული სახლების სევდა…