განძი

წამოდი, მოვიპაროთ, –

იტყოდა ნანა

და მწვანე პლედს კარავივით მახურავდა

აწვდილ მკლავებზე,

რომლის ქვეშაც

შეთქმულებივით,

ფეხაკრეფით ვეპარებოდით მშობლების ოთახს,

სადაც სარწეველა თეთრ კალათაში

ახალშობილი გვეგულებოდა.

ეს იყო რაღაც მრგვალად შეკრული, მკვრივი და მძიმე,

ვერასოდეს ვერ ვერეოდი, ნანას მოჰყავდა,

როგორც რაღაც დიდი ყულაბა, ან ოქროს ზოდი,

მე კი ხელებს მონდომებით ვჭიმავდი ზევით,

გუმბათი რომ არ ჩაშლილიყო.

ზოგჯერ ვასწრებდით,

სამზარეულოს გაღებულ კართან ისე ჩაგვევლო,

იქ მოქაქანე ქალებიდან არავის რომ არ დავენახეთ

(ალბათ ამ დროს ქვაბს ურევდნენ,

ან ბრინჯს არჩევდნენ).

ვახერხებდით,

ჩვენი ნადავლი დათვისფეხება მაგიდის ქვეშ შეგვეთრია

და ჭინჭებში გადაგვემალა.

ის არასდროს არ ტიროდა,

შეთქმულივით უტყვი რჩებოდა

და მხოლოდ თვალებს ახამხამებდა.

მაგრამ იმ ადგილს, კიდობანს რომ ეძახდა ნანა,

სულ მალე ალყაში აქცევდა ოთხი ბებია,

ფლოსტების ტყაპუნით რომ მოგვდევდნენ უკან

და სიბრაზისგან წართმეული ხმით მოგვძახოდნენ:

„რა არ გასვენებთ!“

„გინდა დაგვღუპოთ?“

„ხო დაგხოცათ მამათქვენმა!“

„ძლივს ძმა გეღირსათ!“