***
რაც შენი დიდი თვალებით ვცხოვრობ,
რაც დღეებს ძალა თავისით მისდით,
რაც ცაზე, როგორც ყვითელი სორო,
მზე თავს მთავაზობს და რაც მე მზისთვის
ვერ ვიცლი, რაც მზე, რაც თოვლი, წვიმა
ვერაფერს ცვლის და ყველანი ფუჭად
იხარჯებიან, რაც ყველა წვრილმანს
ვიხსენებ მშვიდად და თვალებს ვხუჭავ…
რაც შენი დიდი თვალებით ვცხოვრობ,
რაც ნისლში ვცხოვრობ, რაც უკვე ნისლმა
დაფარა ჩემში, მე ის ვარ მხოლოდ.
რაც ვერ დაფარა, ან მხოლოდ ის ვარ.
რაც არაფერი არ ისმის ჩემგან,
რაც ყველა სიტყვა მხოლოდ ექოა,
რაც ყველას ჩემთან მოსასვლელი და
წასასვლელი გზა ამოექოლა,
მე ვცხოვრობ. თითქოს ანგარიშს მიწევს
გარშემო ყველა და მანებებენ,
რომ როგორც სუსტი დავალებები,
ამოვხსნა. მერე უაზროდ ვიწვე.
რაც შენი დიდი თვალებით ვცხოვრობ…
***
ხსოვნისათვის
მუქი დღეები ამოვიდნენ. არც ისე ახლოს,
მაინც მესმოდა, ჩიტის ხმაზე როგორ გალობდა
ხსოვნა და როგორ მახსენებდა, რომ ჯერაც მახსოვს.
მუქი დღეები ამოვიდნენ სასაფლაოდან.
არ მიტირია. მოვითმინე. ასე მერჩივნა.
იმ დროს ყველაფრით, ყველა მკვდარი ცრემლით მახსოვდი.
შენ არ შეგეძლო ჩემი გული გადაგერჩინა.
ამას არავინ გაძალებდა. შენ არასოდეს
დაგვალებია ჩემი გული. მისი არათუ
გემართა რამე, ყველაფერი შენით შეიცნო.
მე დავმშვიდდები და დავუცდი, როდის შეიწოვს
მიწა სიყვარულს. ჩვენს სიყვარულს. როდის წამართმევს.