ჯოხზე ნიკაპჩამოდებული, კარღიაში მდგარი მოკუნცხული დედაბერი ეტყობა ელოდა დიდი ხნის უნახავი ძმისშვილის გამოჩენას. დაღარულ შუბლზე მონატეხი ხელი მოიჩრდილა, მჭადის ფქვილში ამოგანგლულივით აქერცლილი, გამომშრალი სახე საცოდავმა ღიმილმა მოუჭიმა და ოხვრასავით ამოთქვა: „მოი, ბაბიდა!“ – მოსულს ერთადერთი ოთახის ცივ სინესტეში შეუძღვა. იქ ალბათ „სანაფთიას“– თუნუქის ჩაჭეჭყილ ჭრაქს აანთებენ; ნელ-ნელა ამოიწვერება ლურჯი, აკანკალებული ლანდი და ჭრიალა ტახტზე ჩამომსხდარები ისეთ რამეებზე გააბამენ ლაპარაკს, რასაც ერთმანეთის გარდა არავის გაუმხელდნენ. სხვები, რომც მოესმინათ, ვერაფერს მიუხვდებოდნენ.
თუ რამეფერად გამიგონებენ, თუ მიწვდებათ მათი სისხლის და ხორცის ყრუ, დაგვიანებული ხმა, ასე მინდა მივმართო იმ ორს და დანარჩენებსაც: „ჩემო დღიან-ღამიანა დაუვიწყარო, უძვირფასესო ლანდებო, სამუდამოდ თქვენთან მიგულვეთ… არ არსებობს ქვეყნიერებაზე ძალა, თქვენს მწარედ მონატრებულ თავს რომ დამაშოროს!..“
ვიცი, ჩემს დანახვაზე არ დაფრთხებიან, არ მიუცხოებენ, მაინც ვერიდები ორივეს, მოფარებულში, ჩრდილში მინდა დავრჩე. ყოველთვის ასე ვიქცეოდი.
ხშირად მიფიქრია – განსხვავების მიუხედავად, რაღაც საერთო არის გასხლული ვაზისა და დამწუხრებული ადამიანის ცრემლებს შორის; ორივეს მიზეზი აქვს. ნამდვილი ცრემლი შვების მომგვრელი, გამწმენდია.
სასიამოვნო წასაკითხი ნამდვილად არ იქნება, რაც ამ ფურცლებზე უწესრიგოდაა მიმობნეული, მაგრამ ვერ შევძელი, არ დამეწერა. ასე ხდება, როცა ნაფლეთ-ნაფლეთ გახსენებებს ბრმად მიენდობი. გარდასულ ახლობლებს ჩემზე იმდენი ამაგი აქვთ, ვალის გადახდაზე ზრუნვა რომ დამეწყო, თავის მოტყუება გამოვიდოდა.
ჩემგან ოდესღაც ნაგემები, შემოდგომის გადახრილ, დაქვეითებულ მზეზე გალანდული ულამაზესი, გრილი მტევნები, როგორც ვთქვი, სიზმარში ნანახი მგონია და ახლა, მოთენთილს, ჩათელილ ბალიშზე თავმიდებულს, ცხადში, ცრემლები ჩამომდის ღვარად… მრცხვენია და მუჭით ვიმშრალებ შესველებულ ყვრიმალებს. გზაგადაკეტილმა, შეგუბებულმა ნაღველმა უეცრად იცის მოძალება, ვერ გაუმკლავდები. არავის დასარწმუნებლად და გულის ასაჩვილებლად არ ვამბობ: სხვაგან არსად, იმ მდუღარე ცრემლებშია გავლებული ჩემი უიღბლო ცხოვრების უგრეგილოდ, დასანანად გალეული წლები.
