გადამალვა
მომკლა. . .
გვამი გადამალა – ზემოდან ფიჩხები დააყარა.
მითხარით, აბა, რანაირად არ გამოვჩნდებოდი? ! –
ყველა ღიობიდან და ღრიჭოდან ვღრიალებდი,
ვფუთფუთებდი,
ვწიოკობდი…
შეეშინდა…
ზემოდან ხის სახლი დამაშენა –
ორნამენტებიანი აივნით, რკინის კარებით, სანდო საკეტით…ისეთი, როგორზეც სულ ვოცნებობდი(თ).
ვინ აშენებს სახლს გვამზე,
ვის შეჰყავს ასეთ სახლში ფერად-ფერადი მინებისგან გამოთლილი შვილები…
ადამიანებქვეშ გამოჭყლეტილმა ძვლებმა ფესვები გაასავსავეს,
მკლავები აიკაპიწეს და სახლის სიმძიმე თავიანთ მხრებზე იტვირთეს…
ყურებს მთხრიდა იქ მცხოვრებთა ხმაური და მძვინვარება,
ყოველ ღამე გვამებს თხრიდა ყურდაჭრილი, ჭუჭყიანი შავი ძაღლი.
ჩემი ამოთხრა კი არავის მოაფიქრდა;
ხერხემლიდან მკერდზე, მკერდიდან ისევ ხერხემალზე ვბრუნდებოდი,
თან გამუდმებით წონასწორობის უცნაურ ამბანს ვიზეპირებდი,
სახლში მყოფები რომ არ აყირავებულიყვნენ. . .
ერთხელაც ავდექი და საძინებლის შუაგულში ხედ ამოვიზარდე –
გაზაფხულზე ლამპიონები გამოვისხი და სიბნელე ვშთანთქე;
ზაფხულში ხელის გულებზე გზები ამოვისვირინგე
და ყველანი ზედ ვამოგზაურე;
შემოდგომაზე ხორბალი, ზეთისხილი და წითელი თევზები გამოვისხი
და ყველანი დავაპურე;
ზამთარში მომჭრეს და ჩემი ჯერ კიდევ სისხლიანი,
სველი ტოტები ბუხარს შეუკეთეს;
საკვამურმა ცას ადამიანის სურნელი შეაბოლა. . .
გარეთ ციოდა. . .
ვინ აშენებს სახლს მიცვალებულის გვამზე? – ვკითხულობდი;
“თუ ღმერთი არ დარაჯობს სახლს, ამაოდ შვრებიან გუშაგნი” – მპასუხობდნენ;
და როცა ერთხელაც ეს სახლი ჩამოიქცა,
ყველანი ქვეშ მოყვნენ, მაგრამ გადარჩნენ –
არ მინდოდა ჩემს ლექსში რომ მომკვდარიყვნენ. . .
საერთოდ არ მინდოდა მათი სიკვდილი –
არც ლექსში, არც ჩემს ცალფა, ოღრო-ჩოღრო სიზმრებში…
– ვის შერჩენია ადამიანის მოკვლა? – ვკითხულობდი.
– “არა კაცთ კლა” – მპასუხობდნენ.
მე ის მძულდა…
მე ის მიყვარდა…
დაუმარხავი მიცვალებულივით ყარდა ჩემი სიყვარული…
გარეთ ციოდა.