მეხსიერების ინტოქსიკაცია  

ტვინში ბოლო ნამცეცებს იყრის ამოპირქვავებული ქვიშის საათი…

ეს ნიშნავს, რომ მალე მოვა,

მალე მოსვლა კი თავის თავში  იმას გულისხმობს, რომ ველოდები.

ლოდინი რა არის? –  ის, რომ უკან ვერ დავბრუნდები.

სად უკან? –   სად და ჩემს ცხოვრებაში;

სინამდვილეში ყველაფერი ძალიან მარტივია –

არ მახსოვს, გადავხტი თუ არა,

მარტო ის მახსოვს,  ათასბოქლომდადებულ  სახლში  რომ გამეღვიძა –

მის გვერდით.

თავიდან შემეშინდა –  სახლისაც და მისიც,

რომლის უფრო? – ალბათ, მისი;

მერე შევეჩვიე,

ახლა კი ვზივარ და ველოდები.

ამბობს, რომ ჩემთან კარგადაა,

რომ ყოველთვის ასე იყო

და რომ ასე კარგად  არავისთან ყოფილა;

მე არ მახსოვს,  ადრე როგორ ვიყავი,

ახლა მეც კარგად ვარ…

მეუბნება, რომ ვუყვარვარ,

ადრე ეს არავის უთქვამს…

თავიდან, როცა ამ გალავანშემოვლებულ,

მავთულხლართებშემორტყმულ სახლში გავიღვიძე,

მეგონა, ოდესმე ისევ დავიძინებდი

და ჩემს ცხოვრებაში გავიღვიძებდი,

ზოგჯერ ამ  იმედითაც  კი  ვიძინებდი,

ახლა კი არ მინდა იქ გავიღვიძო,  საიდანაც აქ აღმოვჩნდი. . .

თვალებში მისი ჩაკერება  და  წარსულში   გადასვენება  არ გამოვა,

ამიტომაც აღარ მინდა დაძინება…

ჯერ ისევ აქ ვარ –

ქვიშის საათი ტვინიდან ფეხებში,

ფეხებიდან ტვინში

და ისევ უკან ისვრის ქვიშის ბოლო მარცვლებს,

მე კი ისევ ველოდები და ვიცი,  სანამ ველოდები, ვერ დავიძინებ,

ანუ უკან ვერ დავბრუნდები. . .

როცა ერთად ვწევართ,  ჩემი სხეული ჰგავს ოკეანეს,

არადა მეგონა, მიწა ვიყავი  და ვერავინ შეძლებდა  მის სიღრმეში  ჩაღწევას.

ვწევარ და ვუყვები ფსკერში დალექილ ამბებს  საკუთარ თავზე,

ცხოვრებაზე,  სადაც მისი ადგილი არ იყო

და  ვერც ვერასდროს იქნებოდა…

ის ჩემს გვერდით წევს,

თითებით კერტებს  მიკოცნის  და  ცდილობს,

ჩვენს საერთო   ამბებზე   ამალაპარაკოს…

– რატომ ადევს სახლს ამდენი  ბოქლომი? – ვეკითხები;

– იმიტომ, რომ არ გაიქცე – მპასუხობს;

არ იცის,  არსად წასვლას რომ არ ვაპირებ,

მერე რა, რომ წარსული  არ გვაქვს.

-კარები ჩაკეტე? –  ვეკითხები,  სანამ დავიძინებთ.

– ჩავკეტე – მპასუხობს.

–  ჭიშკარიც?

–  ჭიშკარიც.

ახლა შემიძლია, მშვიდად დავიძინო.