საუბარი მაიაკოვსკისთან

რაც არის, არის, ვაღიარებ,

წუხანდელი სიზმარი იყო:

გარიჟრაჟზე

ნიუ-იორკის ჩაჟამებულ  გარეუბანში

ატალახებულ ბილიკებზე ნირწამხდარი კაცების რაზმში

ფეხათრევით მივაბიჯებდი წინ –

უიმედო მომავალისკენ.

ტანთ ბინძური პროლეტარული

ძონძები გვეცვა

მე მარცხნივ მედგა თავგადაპარსული მაიაკოვსკი,

მას კი მეგობარი –

ჭაღარა წვერით და შავი კეპით.

„დამეთანხმეთ,“ მითხრა

მაიაკოვსკიმ „საამური გარემო გვაქვს

ლექსის  წერისთვის.“

„დიახ.“ ვთქვი მე, „იმპულსს იმით ვინარჩუნებთ

რომ არ ვჩერდებით.

ყველა სიტყვაში უღიმღამო პეიზაჟი ჩანს

და ეს გვაძლევს თავისუფლებას, რაც გვინდა, ის ვთქვათ.“

„იმიტომ, რომ ლექსის შიგნით ვართ,

 და არა გარეთ.“  მან მიპასუხა. ჩამოწოლილი

ღრუბლების ქვეშ  მაზუთიანი წყლის ტბორები ლაპლაპებდა.

„ამიტომ იყო ჩემი ლექსები ასეთი გრძელი:

შიგნით უფრო მეტია სივრცე.“

მისი ყბის მკვეთრი მოხაზულობა გაიკლაკნა და

ხალხი გაქრა. მე გავყევი

მის მეგობარს კედლის უკან

ლექსის ბოლომდე მოსასმენად

ისტორიის ლექციაზე, რომელსაც ის ატარებდა,

მაგრამ რა! მანამდე დასრულებულა ნამდვილი ლექსი.

მერე დავბრუნდი იმ ადგილას

სადაც ლექსი დასრულდა.

ლექსში აღარ დამხვდა ვლადიმერი.

ბასტილიის დღე

როცა პირველად ვნახე პარიზი

მოვინახულე ადგილი

სადაც ერთ დროს ბასტილია იდგა

და ვიხილე სვეტი.

ისედაც ვიცოდი რომ

ბასტილია იქ არ დამხვდებოდა,

მაგრამ არ ვიცოდი როგორ

დამეთვალიერებინა სიცარიელე.

უამრავი ხალხი დადის

აღარარსებული თვინ-თაუერის

სანახავად და

უკმარისობის გრძნობით ტკბება.

მე არ მიყვარს იმის გახსენება

და არც იმის შეგრძნება

რომ დედაჩემი აღარ არსებობს,

მაპატიეთ, რომ დედა

დიდ ნაგებობებს შევადარე,

მაგრამ არყოფნაზე გამახსენდა.

სახურავების თავზე რუხ-წითელი ცა

მუქდება და ქალაქის ბინადრები

შინ სადილზე მიიჩქარიან.

კიდევ გნახავთ, იმედი მაქვს.