ბოლო აღმართი

                                   ჩემს ძმას

ეს აღმართიც და

შემდეგ დამრეც ბილიკს გაყვები,

სად მთის სათიბთან გადახრილი ჯუჯა არყები

დგანან, იქ სადაც ბოლო კვირტი ვერ ასწრებს გაშლას,

ფერისცვალობა კვირტში უსწრებს, ამაოდ დამშვრალს.

სადჭანჭრობს ქვემოთქოხიმოჩანს, მწყემსის,და ყეფით

გამორბის ძაღლი, მეჯოგე კი თხის კეშს გამოფენს.

ეს აღმართიც და

შემდეგ დამრეც ბილიკს გაყვები

და დაწმენდილ ველურ ხმებსაც, ვით საგალობელს,

მიაყურადებ, ტყეს რომ მწუხრი შეუცვლის იერს,

მწუხრი, ქოფაკის თვალებით სველი და მღვრიე.

იტყვი:„-კვლავ აქ ვარ!“

ეს რამხელა ამბავი მოხდა,

გეხვევა თავბრუ, გახარებულს ამ „დიდი“ ამბით

და იფარფატებს ფიქრი სანამ მეჯოგის ქოხთან

ბნელში ავად არ შეირხევა მაღალი შამბი.

ასეთმა ღამემ, გამოხმობა იცის მითების,

მეჯოგემ (ლექსებს ვინც უძღვნიდა მურყვამის ცირცელს)

პირში ჩაიყო თბილიშრატით სველი თითები,

სტვენით გახაზა შუაღამის მდუმარე სივრცე.

მერე არ მახსოვს, უცებ ისე წამიღო ძილმა,

გვიმრის ლეიბის სიუხეშე ვერ მეგრძნო დაღლილს.

გაქრნენ ლანდები, ხმებიც მიწყდა და უკვე წვრილმან

ამბებზე აღარ რეაგირებს,  ეტყობა ძაღლი.

შაგალი

მაძღარი პირუტყვის ფშვინვა,

ამონასუნთქის მსუყე ოხშივარი-

თითქოს სველი ზურგიდან ორთქლად ასდით

ნაწვიმარ და მზეჩაღვრილ ტევრში.

როგორ ხასხასებს შამბი,

მერე და ცის სილურჯე..

ყველაფერს პირველყოფილი ფერი დაკრავს.

იმ ქალის ძახილს მივყვები,

რომელიც ფრთხილად დააბიჯებს ეზოში,

ბრმაც კი არჩევს,

ყვითელ წინწკლებს მწვანეზე-

ბალახში მიმოფანტულ წიწილებს.

ქალის ძახილს მივყვები,

წითელფოთლებიანი ნეკერჩხლების გავლით,

აქა-იქ თვალსაც  შევავლებ,

ბუდეებში რბილად  ჩაწყობილ

ჩიტის ნაცრისფერ კვერცხებს.

ყველა მხრიდან რაღაც ხმები აღწევს,

ვიხლართები ამ აბურდულ ხმებში.

ძახილს მივყვები, ძახილს,

მივყვები და ვერ გავაღწიე ამ ვეებერთელა პანტა მსხლის ჩეროდან.

ქარის ერთი დაბერვისას რომ ისე შორს წყდება ნაყოფი

იმ ლანდად ქცეული ქალის უკან ეცემა,

ძველი სასაქონლის სახურავზე,

ყავრებზე ხმაურობს და

იკარგება კვახისბარდიან ბალახებში.

ამ ხმაურით დაფეთებული,

იმ ნაცნობ ხმასაც გადაფარავს,

ძაღლის ხმა და ინდაურების რუყრუყი.