ეს გუშინ იყო და იცოდა, რომ გუშინ – გუშინს ნიშნავს, დღეს-დღესაა, რომ მიწისქვეშეთში – მიწისქვეშეთშია, კლინიკა-კლინიკაა, თეატრი – თეატრია, ხოლო თვითონ პაციენტი, ვინც თვითმკვლელობისგან იხსნეს გუშინ და ეს იცოდა – მყარად, ჭოჭმანის გარეშე, მაგრამ მაინც იმეორებდა ტვინში, თავს იბეჯითებდა, რომ იცის, ახსოვს, რას ნიშნავს – „გუშინ“, „დღეს“, „მიწისქვეშეთი“, „კლინიკა“, „თეატრი“, „თვითონ“, პაციენტადქცეული თვითონ, ვისაც მარცხენა მაჯაზე სამჯერ გადანასერი, კლინიკაში გადაკერილი ჭრილობები ანიჭებს ტკივილს, მარჯვენა მაჯაზე კი უნიათო ექთნის ნაწვალები ვენა, სადაც წვეთოვანის ნემსია გაჩხერილი, მაგრამ ტკივილი წყალობაცაა მაშინ, როცა ტკივილზე კი არა, სიკვდილზე სახიფათო განსაცდელის წინაშე დგახარ – ჩაგესმის ხმა და ვერ ხედავ ჩამძახებელს, გესმის ქალის სახელი, ვისაც არ იცნობდი და ვერ ხვდები, რატომ მომართეს, რატომ გიმიზნებენ ამ სახელს ვიღაც უხილავის ბაგეები, რომელიც მიღმიერი ლიბრიდან გადმოილანდა პირდაპირ შენზე და ახლოდან, ძლიერ ახლოდან გაგრძნობინებს საკუთარ სიგიჟეს საკუთარ აღსასრულამდე და ეს ყველაზე მეტად გზარავს და ამიტომაც იმეორებ, რომ „გუშინ“ – „გუშინს“ – ნიშნავს, „მიწისქვეშეთი“ – „მიწისქვეშეთს“ და რომ ტკივილიც იმ რეალობაში  დასაბრუნებელ შვებად დაიგულე, სადაც ხმა არ გაკითხავდა, მაგრამ….

„მაგრამ,

მაგრამ,

მაგრამ,

რაღაც გაუთვალისწინებელი, წინასწარ ვერგასათვლელი მოხდა, მაგრამ“….

თვალმილულმა დაინახა შავზე თეთრად აღბეჭდილი, სწორედ ამგვარი წყობით აგებული წინადადება და მიუხედავად იმისა, რომ ხმას არაფერი ჩაუძახია ამჯერად, ეს ბოროტი ოინიც მას მიაწერა, რადგან თეთრით შავზე აღბეჭდილი ტექსტის დანახვაც ისეთივე არაბუნებრივი, აუხსნელი მოვლენა იყო, როგორც განკერძოებულად, დამოუკიდებლად არსებული ხმა.

„ჩემი გაგიჟება ჩაითქვა, ტექსტს მიგზავნის, შავზე თეთრით წერს და მაგიჟებს“, – იფიქრა ქალმა და იქვე იფიქრა: „თვითონ დაწერა?“ – და ცოტა ხნის შემდეგ ისევ: „ხმამ წერა იცის? შეუძლებელია. ხმა არც წერს, არც ანძრევს,  ხმა ლაპარაკობს, არ შეიძლება გაგიჟება, არ მინდა გაგიჟება, როგორმე უნდა დავასწრო გაგიჟებას, ჯერ უნდა მოვკვდე, რა უნდა ჩემგან?!“

და თითქოს ამის პასუხადო, უეცრად, მჭახედ მის ყურთან:

– ქვეშაფსია დეიკო! ქვეშაფსია დეიკო! – ორჯერ.

და თვითონაც იქვე, წამისწამში, თითქმის მექანიკურად გაეპასუხა დეას ტვინი ხმას: „ქვეშაფსიას ხმა მესმის! ქვეშაფსია თავი გაბია!“ – ბავშვობიდან ნაცნობი ტექსტი, ქილიკზე ქილიკით მისაგები სიტყვები, რის მიღმაც თავისი ბავშვობის რომელიღაც ეტაპი მოიხელთა, გეგონება, ხელახლა გადისო უკვე გავლილს, იქ დაბრუნდაო, დასაწყისთან, სათავესთან, სადაც იყო დედა, ღამე ფანჯარაში, მაღალი ჭერი, ჭერზე – ჭაღი,  ანთებული ჭაღის ირგვლივ მოფარფატე ფერფლისფერიპეპელა და ანთებული ჭაღიდან სუნი მოდიოდა – მჭახე სინათლით გამლღვალი სადენების ნელ-თბილი სუნი და კარგი იყო დედასთან ახლოს, ერთ საწოლში, შუქთან ერთადაც კარგი იყო, როცა ღამეა ფანჯრის მინაზე, დედის ხელი კი  საბნის ქვეშ გეფერება თეძოზე, ზურგზე, ისევ თეძოზე და გარწევს მსუბუქად, ხოლო მინაზე უქარო ღამე და ღამეში მეზობელი სახლის აივნიდან მკრთალი შუქი და გრილი, მშვიდი ჟინჟლის შეგრძნება ღამიდან, რომელიც შენი ფანჯრის მინიდან გიცქერს, შორეული წვეთების სუნი მოაქვს რატომღაც და ნამივით უშფოთველი, მსუბუქი ღამე შენი ფანჯრის მინაზე, საბნის ქვეშ კი დედის ხელი შენს სხეულზე და რწევა და ხმა, დედის ხმა-ააა, ააა, ააა, -და ნეტარი უღონობის მოთენთილი მდგომარეობა, რომელიც დედასაა მინდობილი, მის ხელს, მისგან მოგვრილ რწევას, მის სუნს, ჯერ კიდევ თბილი ნამცხვრიდან ნაგრძნობი ვანილის სუნს რომ მიაგავს და იცი, მხოლოდ შენ გეკუთვნის ეს სუნი, ეს ხმა – ააა, ააა, ააა, – და ნეტარი უღონობის მოთენთილი მდგომარეობაც შენ გეკუთვნის, და დედაც, რომელიც ვითომ გიწყრება, ვითომ, და გეუბნება: – დაიძინე, დეიკო, ახლა  შუქს გამოვრთავ, – და არ გინდა შუქის გამორთვა,  გაშინებს წყვდიადი თქვენს ბინაში, რადგან შუქის გამორთვა შუქის მოკვლას ჰგავს, შუქის მოკვლა – პეპლის მოკვლას, რომელიც ანთებული ჭაღის ირგვლივ ფარფატებს და როცა დედა შუქს გამორთავს თქვენს ბინაში, გგონია, რომ პეპელაც იმწამს ჩაქვრება, მოკვდება პეპელა და შენ დაგეცემა მკვდარი პეპელა წყვდიადიდან და:- „არ მინდა! არ მინდა!“ – ტირი, მაგრამ დედა არ გიჯერებს, დგება საწოლიდან და მერე წყვდიადია თქვენს ბინაში, აღარც უშფოთველი ღამე ჩანს ფანჯრის მინაზე, მხოლოდ მკრთალი შუქი მეზობელი სახლის აივნიდან და იქით იცქირები, ცდილობ, არ იფიქრო პეპელაზე, რომელიც შუქთან ერთად მოკვდა და მერე ისევ გრძნობ დედას ახლოს და მის ხელს საბნის ქვეშ, შენს თეძოზე, ზურგზე, სხეულზე და ხმაც გესმის – ააა, ააა, ააა, – და ვერ ხვდები, როდის იძინებ.

„ქვეშაფსიას ხმა მესმის, ქვეშაფსია თავი გაბია“, -მ გაახსენა უკვე  გავლილი, გარდასული და როგორც კი იქ დაბრუნდა, დაბრუნდა დედა, ანთებული ჭაღის ირგვლივ მოფარფატე პეპელა, ღამე მინაზე, ყველაზე ახლოს კი ის ნეტარი უღონობის განცდა დაბრუნდა, დედას რომ იყო ბოლომდე მინდობილი.

„ნუთუ ახლიდან ვიწყები?“ – გაეფიქრა დეას და მოუნდა, მართლა დაწყებულიყო რომელიღაც სიშორიდან, სადაც  სიკვდილის გარდაუვალ არსებობაზე გპწკენენ ავი ფიქრები, მაგრამ შენსა და სიკვდილს შორის დედა დგას და რადგან დედა ცოცხალია, სიკვდილი შორსაა, ძალიან შორს, დედა კი ახლოსაა, აქვეა, გვერდით, და სანამ შენ, იქამდე – დედა, მაგრამ დედა იცოცხლებს დიდხანს, დიდხანს, ნეტარი უღონობის მოთენთილი, დედას მინდობილი შეგრძნებაც იცოცხლებს დიდხანს, ძალიან დიდხანს და ამიტომაც, არ ღირს სიკვდილზე ფიქრი, ის შორსაა, შენ ახლახანს დაიწყე და ის შორს და თქვენს შორის დედა და  არ ღირს სიკვდილზე ფიქრი, რომელიც ავად იპწკინება, რადგან დედაა ახლოს.

იცოდა, რომ დედა არაა ახლოს, ნეტარი უღონობის, დედაზე მინდობილობის განცდაც შორს იყო, იქით, სადღაც, სათავესთან, მაგრამ ბავშვობის რომელიღაც ეტაპმა, რომელიც ტვინში წამოკივლებულ სიტყვებთან ერთად გაიარა – „ქვეშაფსიას ხმა მესმის, ქვეშაფსია თავი გაბია!“ და იმ უღონო, სისხლნაკლულმა მდგომარეობამ, რასაც ახლა განიცდიდა, ხელშესახებად აგრძნობინა, შემდეგ კი აფიქრებინა: „რა ახლოსაა დასაწყისი და დასასრული, ეგ არაფერი, მთავარია, სიგიჟემდე დავსრულდე“.

სიგიჟემდე დასრულება – ეს სურდა ახლა.

„როგორღაც მოვახერხებ“, – იფიქრა დეამ, „რაც უნდა ის ჩამძახოს, არ გავგიჟდები“, – იფიქრა შემდეგ და იქვე იფიქრა: „რომ გავექცე?“

მუხლები შეიკეცა, გრძნობდა მუხლებს, ემორჩილებოდნენ.

„ეგეც შენ!“ – ნიშნისმოგებით გასძახა დეას ტვინმა ხმას.