ქმარლანდი

შემოღამდება.

ღია ფანჯრიდან ქარი მოაფრქვევს სიმინდის მტვერს ოთახს, რომელიც

სხვა ოთახებს ჰგავს.

ამ ოთახსაც ჰყავს დასაფარი და მწყალობელი,

ჯადოქრის ცოცხი დღენიადაგ ამ ოთახსაც ჰგვის.

უძლებს ოთახი მლოცველებს და უნიღბო მოგვებს

და მთვარე – როგორც თავმოხსნილი , მომჟავო მდოგვი – დაჰნათის თავზე ოთახის ჭერს,

რომელიც ციდან ჩამოვარდნილ სიჩუმეს , როგორც მეტეორების ნაწილაკებს უბეში იჭერს.

ოთახი – თითქმის ცარიელი და მაინც სრული.

ნახევარსკამი.

ნახევარი თეფში, მაგიდა…

ერთი ქალი და ნახევარღმერთი.

მოაყურადებს სისხამ დილით ვინმე გამვლელი,

როგორ დუღს წყალი ჩაიდანში. ჩაიდნის ორთქლი ,

ჰგავს მთის კისრიდან შემოხსნილ ნისლს.

ოთახი ჩუმი .

ესაუბრება ერთი ქალი თავის წინ დამსხდარ

დალამბულ ლანდებს – უსხეულო თანამეცხოვრეთ…

აქ არის ქმარი, რომელსაც თეთრი ფრთების ნაცვლად , თეთრი ნაჭრისგან

ამოკვეთილი ტანი ჰმოსავს.

აქ არის შვილი,

რომელიც გემოს ვეღარ ატანს ბამბის ნაყინს და ქაღალდის ნამცხვრებს,

რომელსაც ქალი ყოველ დილით ღიღინით აცხობს

და მერე ქმრისთვის მოწითალო ყუთებში აწყობს.

და ოთახიდან  , როგორც სხვათა ოთახებიდან

ჩვეულებრივი, საოჯახო ფუსფუსი ისმის.

ქალს დასტრიალებს მიტოვების მწკლარტე სურნელი

და ძუძუსთავებს  სპილენძისფერ ქვეწარმავლების

ბასრი კბილებით ისე სრისავს, ისე იგესლავს ,

რომ მიტოვების მწკლარტე გემო – უცხო შხამივით

რჩება ქალსაც და სპილენძისფერ, მსუქანა გველსაც.

მერე კი ქალი, ქმარლანდს ისე ულმობლად ფანტავს,

როგორც ტუჩიდან ამოშვებულ სიგარეტის ბოლს.

თითქოსდა ქმარლანდს სამსახურში წასვლა შეეძლოს,

თითქოს ქმარლანდი ლანდშვილს თავის ბაღში ტოვებდეს

და როცა ქალი ჭურჭლის სარეცხ მანქანას ჩართავს –

ჩიტები შიშით აიწყვეტენ ატმის ტოტიდან

და ქარი ისევ მიაძინებს ატამთა რტოებს.