მისი მეორე სიყვარულიც. „სიყვარული ეგ იყო თუ იყო, ღამე მეღვიძებოდა და ყელთან მის ჩურჩულს ვგრძნობდი. არადა, არ იყო გვერდით. იცი, რა მემართებოდა?“ და თვალებს ხუჭავს.
მერე მახსენდება, როგორ იჩიჩქნება თავის ნივთებში და ოთახიდან გაზეთილ ქაღალდში შეფუთული ფოტოები გამოაქვს. თორმეტიათასჯერ მაქვს ნანახი. კაი, კიდე ვნახავ. და დაიწყებს ხოლმე მოყოლას ათასცხრაას რომელიღაც წლის შემოდგომის ამბების. როგორ ეცვა თხელი პალტო, როგორ იდგა მაშინ ჯერ კიდევ გაუჩეხავ პარკში და ფეხსაცმელების გაცვეთილ ცხვირებს ოქროსფერი ფოთლების გროვაში ურევდა. მერე როგორ ეჩხუბა მეეზოვე მოგროვილი ფოთლების არევისთვის და ამ დროს როგორ გამოჩნდა „ის“, – მისი სიზმრების უცვლელი გმირი – დიდი, ყვითელი ქრიზანთემებით ხელში. ამ ამბის მოყოლის შემდეგ ხანგრძლივი პაუზა მოჰყვებოდა ხოლმე. მე კი ვფიქრობდი, მე ვინ მაჩუქა ბოლოს ყვავილები?
ოხ, ნუნუ რა, ჯანდაბა!
რას დამირეკე! და ახლა მე ვურეკავ. ვეღარ გამოვძვრები.
კატუშას ნუნუმ უნდა მომიყვეს ამბები, რომელიც ახლა სულ არ მაინტერესებს, მითხრას, როგორი კაბა აცვია, მითხრას, რომ გაახსენდა, როგორი იყო ბებიაჩემი ხუთი წლის ასაკში, რა იდო მათ სუფრაზე 1947 წლის მაისში, როცა განჯიდან დაბრუნდნენ. უნდა ამბები გადაარჩინოს.
მე კიდევ არ მცალია. მე კიდევ მომბეზრდა. საერთოდაც, სხვის ზარს ველი, დიდი ხანია ველი, მოუთმენლად ველი და არ ჩანს და არც მისი ჩურჩული აღარ მელანდება ყელთან და მაგრადაც ვიტირებდი, სამსახურში ასე გაჩხერილი რომ არ ვიყო!
და ესეც რომ არა, რა უნდა მითხრას საინტერესო ნუნუმ, რომელიც 80 წლისაა და თავშესაფარში თავისით წავიდა? ღირსია, მოვუყვე ერთი, როგორი უვარგისი ტიპი შემიყვარდა.
სარეველა და ძონძი, მეტყვის.
კარგი და, მაგ თავშესაფარში როგორ მოხვდი, ჩააწყვე? – მეცინება. თან ტელეფონი მხრით მიჭირავს და ვბეჭდავ. ეს ჩემი მეათასე პრესრელიზია, რაც კი დამიწერია. ამ ჟურნალისტებს კიდევ ყველაფერი უნდა დაუღეჭო.
და მანდ მოხვედრას მთელი ამბები უნდოდა, ხო ნუნუ?
ესე იგი – ამბავი დავწეროთ წარსულში, რომ ღონისძიება აქა და აქ ჩატარდა, თორემ ღმერთმა იცის, რა მობოდავენ. და მერე თუ ყველაზე მთავარი გამოტოვეს, ჩემი უფროსი უკვე ნამდვილ უფროსად იქცევა და დაავიწყდება, რომ სადაცაა დასაწყებ შესვენებაზე საერთო „საქმეზე“ უნდა გავვარდეთ ერთი საათით.
არა, შენ არ გეუბნები ნუნუ. თან ვწერ და. არა, არ მაცდენ.
მაცდენს!
ხოდა, ნინუცა, მეუბნება – ჩავაწყვე! ბლატები მაქვს. და ხითხითებს ბებრულად.
მერე მანდ ბომჟები არ არიან? ვეკითხები.
არიან, მერე რა, თავისთვის არიან, ხმას უდაბლებს – სუნიანები. მე მაგათ არ ვემეგობრები. ჩემი კუთხე მაქვს და სასადილოშიც ჩემთან არ ვაჯენ. მაგრამ იცი რა, რაღაც უნდა მოგიყვე – ხმას უდაბლებს – ორი კვირის წინ, აქ ერთი ძალიან სიმპათიური მამაკაცი მოვიდა…
ნუნუ, მერე დაგირეკავ კარგი?
რას დავურეკავ.
დაიცა, რა ამბობდა? ვიღაც კაცზე… მერე ვკითხავ.
…
ორი თვის მერე: ნუნუ კატუშასი – ისევ ციმციმებს ჩემი ტელეფონი.
ჯანდაბა, რამდენი ხანია, არ დამირეკავს.
ნეტა ავად ხომ არაა? იქნებ მისვლა და დახმარება მთხოვოს?
რომ არ მცალია და არ შემიძლია? იქნებ, წამლის ფული უნდა? დავურეკავ რა მეთვითონ ხვალ!
იქნებ, სხვა მირეკავს მისი ტელეფონით, რომ ნუნუ მოკვდა?
ხო ნუნუ. ვპასუხობ მაინც. ხო. კარგია მანდ?
არა უშავს რა, ამბობს უხალისოდ და ისევ თავიდან ვყვებით ყველაფერს.