„ნუნუ კატუშასი“ –  ვკითხულობ ეკრანზე. ისევ მირეკავს.

რეკოს ცოტა ხანი, არა უშავს. ხმას ჩავუწევ და რეკოს.

ნუნუ კატუშას დაა. კატუშა კიდევ, ბებიაჩემი იყო – 63 წლისა მოკვდა ანუ დედაჩემზე სამი წლით ახალგაზრდა. ნუნუმ კი  80 წელსაც გადაასწრო და წინ მიდის.

სამი კბილი შემორჩა. ორი შვილიდან ერთი დარჩა ცოცხალი და ისიც, სადღაც ჩელიაბინსკურ რუსეთშია გადახვეწილი. ცხრაასი წელია არ უნახავს, ფეხებზე ჰკიდია დედამისი. ჩემი ბექუნა, მაინც იტყვის ხოლმე. დებილია ეგ შენი 50 წლის ბექუნა, გულში ვფიქრობ. ნუნუ კი, არის რა. მიდის. მოდის. წაუტირებს. მაგრამ არის.

ახლა უსახლკაროთა თავშესაფარში ცხოვრობს. თვითონ ასე გადაწყვიტა:

„იცი რა, იქ არის საწოლიც, თბილი პლედიც, საჭმელიც და ჩემი ჭკუის ხალხიც“. თავიდან ეგრე მომიჭრა.

„მაგრამ შენ არ გაბედო და არავისთან  თქვა, იმიტომ, რომ მერე ყველას სინდისი შეაწუხებს, მაინც ვერაფერს იზამენ და მოკლედ, აზრი არა აქვს“.

კარგი ნუნუ. დავპირდი მაშინ.

გაძლებს, ვიფიქრე. ხანდახან შვილიშვილს მიჰყავს ხოლმე თავისთან, სახლში. ეგეთ დღეებში,  პატარა სიხარულებს შორის ტორტის ნაჭერიც გამოერევა ხოლმე. კოწახურის კარამელებიც. მერე მირეკავს და უხარია.

მოხარშული კრემით იყო, მეტყვის. და ვარდისფერი ბეზეებით.

აქ კი, აქ ტორტები არ არის. თავშესაფარში მარტო წიგნია და ფანჯარა. და სხვები, უცხოები. „ეგენი ტურტლიანი უსაქმურები არიან“ –  ჩაილაპარაკებს. მე რა საერთო მაქვს მათთან? და მერე საქმეზე გადავა –  აბა, რა ქენით? მეკითხება.

მე კი, არ მახსოვს, რა უნდა მექნა. რამე უნდა მექნა და არ გავაკეთე? ჩემს უფროსს ხელით ვანიშნებ –  ორი წუთი რა, ბებიაჩემის დას ველაპარაკები. და უფროსი თვალს მიკრავს. აა. ოქეიი. და იცინის და გადის. ესმის რა. გამიგო. მერე გაშლილი ცერა და ნეკა თითები ყურთან მიაქვს. როცა მოვრჩები, უნდა დავურეკო.

„საქმეზე“ გადის. მაგ „საქმის“ ნაწილი მეც ვარ. უკვე მთელი ერთი წელია, მაგ „საქმეს“ ერთად ვაკეთებთ.

ხოდა, ნუნუ. რას მეუბნებოდი?

იქნებ, წინა ლაპარაკისას მოვუყევი რამე და იმ ამბის გაგრძელება სურს? იქნებ სიტყვის მასალად მეუბნება? ოხ, ნუნუ, ვფიქრობ, რა დროს რეკვაა, ვერ ხედავ, გამალებული ვმუშაობ.

ოხ, რა, ნუნუ, არ ვარ საქართველოში, ტყუილად მირეკავ. როუმინგი მაქვს ჩართული და მილიონი დამეხარჯება. ის კი რეკავს. უწყვეტად, ბებრული მოთმინებით, არსად რომ არ ეჩქარება და იცის, ბოლოს უპასუხებენ.

სხვა რა საქმე აქვს? ახლა მისი საქმე რამდენიმე ნათესავთან ჩამორეკვა,  მათი მოკითხვა და დაობებული ამბების გახსენებაა. ამ ამბების გარეშე გაქრება. ამ ამბებშია ბექუნა მის გვერდით,  და ამ ამბებში აქვს თავისი 32-ვე კბილიც. მისი თვალები მახსენდება, გაზაფხულის ბალახისფერი მწვანე. მარტო ეგ თვალები შემორჩა ახალგაზრდული. ის ფოტოც, საჩვენებელი, ყველაზე ახალგაზრდა და ლამაზი სადაცაა. „მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობი დამდევდა ამ დროს, მე კიდევ, ძუძუებში ბამბებს ვიტენიდი“, – იტყვის ხოლმე – მეც კაი ბოზი ვიყავი.

ოო, ბოზი არა, ვეტყვი, რა ბოზობა ეგაა.

მისი სიყვარულიც მახსენდება.  უფ, სულელი ვიყავი, იტყვის ხოლმე და წითლდება, ვიცოდი რამდენჯერ ქრებოდა და ინთებოდა მის ფანჯრებში სინათლე. ახლა იციან ეგეთი რამეები?

არ ვიცი. ვფიქრობ, მე მის ფანჯრებთან დგომა მეკრძალება.