– ეს კაცი ემიგრანტი ხომ არ არის? – იკითხა წრიპამ.

სუქო უცნობს მდუმარედ უცქერდა.

– ბაბუაწვერას ჰგავს, – ვთქვი მე.

– მართლაცდა, – დამეთანხმა წრიპა.

– გული მიგრძნობს, ჩვენთან მოვა, – თქვა სუქომ.

– ჩვენთან რა უნდა, კაცო? – შეწუხდა წრიპა.

სუქოს ვარაუდი გამართლდა. ბაბუაწვერა – კაცი ჩვენკენ მოემართებოდა, თანაც, თითქოს ეჭვობდა, მოსვლა მოებედა თუ არა; შეყოვნდებოდა ხოლმე, თვალებს მოგვაცეცებდა, მერე ისევ წამოვიდოდა, შეყოვნდებოდა – წამოვიდოდა, შეყოვნდებოდა – წამოვიდოდა და ასე, სანამ თავზე არ წამოგვადგა. სუქომ, როგორც სუფრის მასპინძელს ეკადრება, ჭიქა ღვინით შეავსო, სტუმარს გაუწოდა, მიირთვითო, – შეიპატიჟა.

– აპა-პაპა, აპა-პაპა! – უცნაურმა კაცმა გალეული ხელები გაასავსავა, თვალებში შფოტი დაუხტოდა, ხმაში ბებრული ხრინწი უწიოდა.

– ხაჭაპური დაგვიგემოვნეთ, – ლანგარი გაუწოდა სუქომ.

– აპა-პაპა, აპა-პაპა! – უფრო მძაფრად შეიცხადა უცნობმა და ერთი ნაბიჯით დაიწია.

– მაშინ დაბრძანდით, ბატონო, მუხლი დაასვენეთ, სტუმარი ღვთისაა! – სკამისკენ მიუთითა სუქომ.

ამას კი დათანხმდა, მორიდებით გადმოდგა ნაბიჯი, სკამს მორიდებით დაელანდა და გაწვრილებული ხმით იკითხა:

– აქ, შემთხვევით, წითურ ფურს არ ჩამოუვლია?

– რომელ წითურ ფურს? – წრიპამ შიშნეულად გაფართოებული თვალები ბაბუაწვერა – კაცს მიაშტერა.

– იმას, მეთორმეტეს, მეთორმეტეს! – თქვა სტუმარმა და დაბეცებული მზერა ქუჩისკენ გააპარა.

– მეთორმეტე ფურის ამბავი არ ვიცი, ორ ფერმაში თერთმეტი სული საქონელი გვყავს, – მივუგე მე.

უცნობს თვალები წამოენთო, მომაშტერდა. იმის გაბურძგულ თმა-წვერში რა უნდა შემენიშნა, მაგრამ მომეჩვენა, რომ დამცინავად ჩაეღიმა, ჩაიქირქილა კიდეც, შემდეგ ჩამოთვალა:

– აინესა, აჟინდა, კუკა, დუგანა, ბაციკუნა, იფოფინე, იანესა, ფროსიე, უცაკუნე, ფროლვა, ათქვირინე, – ერთხანს გაყუჩდა, მერე მკითხა: – მცოდნია?

მაწუხებდა, მაბნევდა მისი მოჩერება:

– და რა, რომ გცოდნია? – მივმართე უცნობს.

– და ის, – საჩვენებელი თითი შემართა თმა-წვერ გაბურძგნულმა, – ის, რომ მეთორმეტე ფური არ გამოჩენილა?

– არ გამოჩენილა, ბატონო, არა! – ხმაში სიბრაზე გაერია წრიპას.

– მეთორმეტე რომ ჩამოივლის, ე, იქ დაიწყება ყველაფერი! – თქვა უცნობმა და დაბეცებული მზერა ისევ ქუჩისკენ გაექცა. ქუჩაზე სიმშვიდე სუფევდა.

– რას გულისხმობ, რა დაიწყება? – ჩაეძია წრიპა.

– მაგას ნახავთ, მაგრამ ჯერ მეთორმეტე წითური ფური უნდა გამოჩნდეს, – უმისამართოდ ჩაილაპარაკა უცნობმა, გამოგვხედა, თითქოს შეწუხდა, შეფუცხუნდა, მყუდროება რომ დაგვირღვია, შემოგვეხვეწა – თქვენ მიირთვით, მიირთვით, მე ყურადღებას ნუ მომაქცევთო, – და ამის შემდეგ ძალიან უცნაური რამ ჩაიდინა, – გადაიხარა, მწვანე ბალახი მობღუჯა, პირისკენ წაიღო, ბალახი გაღეჭა და ღეჭვა-ღეჭვით ერთხელაც შემოგვეთლიფინა: – თქვენ მიირთვით, მიირთვით!

ნირი გვეცვალა. ერთმანეთს გადავხედეთ. გაბურძგნული კაცი ბალახს ცოხნიდა, ქუჩისკენ გაიხედავდა ხოლმე დროდადრო. სუქო წამოდგა, ჩვენც წამოვიშალეთ.

– კარგად გნახეთ, კარგად, კარგად, – თავის ქანდურით მოგვადევნა უცნობმა. იქაურობას გავეცალეთ, უხმოდ გავაბიჯეთ და ზუსტად ვიცი, სამივემ ავი წინათგრძნობა გამოვიყოლეთ ბაბუაწვერა-კაცთან შეხვედრის შემდეგ. საიდანღაც შაშვის გალობა ისმოდა, მაგრამ როცა გული გაქვს დამძიმებული, შაშვის გალობაც გულსგარეთ გრჩება, გულსგარეთ გრჩება გზისპირზე ჩარიგებული მაგნოლიები და შენი მშვიდი ქალაქის ფანრებიანი, ლამაზი ქუჩა; ყურადღებას აღარ აქცევ მხიარულ ხმებს და ნათელ სახეებს, გზადაგზა რომ გეგებებიან, მეგობრების მხარდამხარ უცხოსავით მიბლაყუნობ და გულ-გვამში შფოთად ჩაბუდებულ სიმძიმეს მიიყოლებ. აი, ასეთი ცუდი რამაა ავი წინათგრძნობა, ბაბუაწვერა – კაცმა რომ ჩაგვისახლა.

ვიარეთ ასე უტყვად, ვიარეთ და წრიპა გაჩერდა.

– ნეტა რა ერქვა, სახელი მაინც გვეკითხა, – თქვა მან. გამოვხედეთ, შუბლშეჭუხნული იდგა.

– თუ ასე გაინტერესებს, გავბრუნდები და ვკითხავ, – ნიშნისმოგებით შეეწიწმატა სუქო.

– ბაბუაწვერა ქვია – ვთქვი მე.

– ბაბუაწვერა. ჰო, ბაბუაწვერა, – ისე ჩაილაპარაკა წრიპამ, გეგონება, სახელის დამახსოვრებას ლამობსო.

– რა მნიშვნელობა აქვს, რა ერქვა, აღარ მინდა იმ კაცის ხსენება, – თქვა სუქომ და ამ დროს ქუჩის ორივე მხრიდან ორ მწყობრ რიგად მომავალი საქონელი შევნიშნეთ. მოსეირნობდნენსავით. მარჯვნიდან აინესას ფერმის საქონელი აინესას წინამძღოლობით მობაკუნობდა, მარცხნიდან – იანესას ფერმის საქონელი იანესას მეთაურობით.

მივაცქერდით. გვიახლოვდებოდნენ. ერთმანეთს თავაწეული ღირსებით, საკუთარი უპირატესობის განცდით ჩალამაზებულებმა  ჩაუბაკუნეს.

– მუოუ, – ჩაიზმუილა აინესამ, როცა იანესას გაუპირისპირდა.

– მუუოო, – ჩაიზმუილა იანესამაც.

გეგონება, გაშლილ ზღვაში ორი ტანკერი შეხვდა და ერთმანეთს სალამი მიაზმუილესო.

სავსე ცურები ჰქონდათ, ლამაზები იყვნენ, ერთი-მეორეს მიჰყვებოდნენ და ჩაიარეს, დაშორიშორდნენ, იანესას მწკრივის ბოლოს ათქვირინე მიირწეოდა.

– ათქვირინეს მაწონი მიყვარს, – აღვნიშნე მე.

– უცაკუნეს მაწონი თუ გაგისინჯავს? – მკითხა წრიპამ.

– კი, კარგია, მაგრამ ათქვირინესი უფრო მომწონს, – მივუგე წრიპას.

– და იფოფინეს მაწონს არც ახსენებთ? – წამოიბრიქა სუქო.

– იფოფინეს მაწონიც მიგემია და თავად აინესას მაწონიც, მაგრამ უცაკუნეს მაწონთან ორივე ნულია, – ჩამოხედა წრიპამ სუქოს.

სუქო ქვემოდან მიაცივდა წრიპას:

– შენ, ძმაო, პირის გემო არ გქონია! – თქვა სუქომ.

წრიპამ მძიმედ ჩაიცინა და სუქოს ჩამოსძახა:

– მაგას მე მეუბნები?!

– სხვას ვის ვუთხრა? შენ ამბობ, იფოფინეს მაწონს უცაკუნეს მაწონი სჯობსო!

– დიახაც, სჯობს! აბა, უცაკუნეს მაწონი სჯობს იფოფინეს მაწონს?

ამჯერადაც გავერიდე მეგობრებს; წავედი ბოძებული ნავთსაყუდელისკენ, ჩემი ნუციკოს ცისფერ თვალებში.

—————

– უნდა ვიმუშაო, დამტოვე! – ვუთხარი ნინოს.

გამომხედა, უტყვად გამეცალა. როცა ცოლს ასე მივმართავ, ჩემს საქმეს თითქოს მეტი იდუმალება ენიჭება. იდუმალება განწყობას მიქმნის; დამტოვე-მეთქი, რომ ვეტყვი, იმას მივანიშნებ, რომ წერა არაა სახუმარო საქმე, შთაგონება მარტოობით იწრთობა; ამიტომ, კეთილი ინებოს და როცა მემუშავება, გამერიდოს, მე საქმე მაქვს – სამადლობელი ტექსტი უნდა დავწერო.

მაგიდას მივუჯექი, კალმისტარი და ფურცლები მოვიმყუდროვე, მზერა ფანჯრისკენ მივმართე, ჩავფიქრდი. ფიჭვნარში წვეული წინადადება – „უფ, რა კარგია ჩვენთან, ზღვის პირას! უფ, რა კარგია ჩვენი ბულვარი!“ მეტისმეტად მარტივი და უღიმღამო მომეჩვენა. ასე ხომ ყველა იტყოდა; რაღაც სხვა უნდა მოვიფიქრო, უფრო ისეთი – ტევადი, წონიანი, ისეთი, რა  – სერიოზული, იქნებ მოდერნისტული, ან სულაც,პოსტმოდერნისტული. იქნებ… მოდერნი, პოსტმოდერნი, – საიდანღაც მომყვება „პოსტმოდერნი“, მომყვება შორიდან, გაუცნობიერებლად, ბურუსშია თითქოს ეს სიტყვა და ჰო, იქ, მაშინ, ოდესღაც, სადაც სულ სხვა მიზეზით საღამოვდებოდა, ალბათ ვიცოდი, რას ნიშნავს პოსტმოდერნი, მაგრამ აქ, ახლა, აღარ მახსოვს.