* * * *

ოთხმოცდაათიან წლებს შეტოვებული ბრმა თბილისივით ხარ,

სულ ქარიანივით, სულ ნაცრისფერივით, ოღონდაც ლამაზი.

ყოველთვის მახსოვხარ. გახსენებ უბრალოდ ორიოდ სიტყვითღა,

რომელთა ძახილიც უკვე არც მოთქმაა და ჯერ არც მარაზმი,

უკვე არც სიმწყობრე და ჯერ არც დომხალი, უკვე არც გალობა

და ჯერ არც ღმუილი. ოთხმოცდაათიან წლებს შეტოვებული

ბრმა თბილისივით ხარ, რომელიც გაბოლა

დამწვარმა სისხლმა და თოვლ-ჭყაპით შემურვილ

მკვდრებს ეცეკვებოდა რომელშიც ზამთარი და სადაც უთიეს

ერთმანეთს საშინლად ხანგრძლივი ღამენი დამზრალმა დღეებმა

და ყველა ზედაპირს კრიალი გაჰქონდა, და ედო თუთიის

კუბოთა ნაფიფქი, და ხარბად ლოკავდნენ სიცივის ვეება

მშიერი ენები. შენ მაშინ დროების მიღმა თუ სიღრმეში

განძივით ესვენე, რომელსაც ეძებენ და ზედვე დადიან,

ხსნასავით ბრწყინავდი; და, როცა გახსენებ, თუ ამოვიხვნეშე,

ეს, დღეს იმ დროებას რომ ჰგავხარ, იმიტომ. ოთხმოცდაათიან

წლებს შეტოვებული ბრმა თბილისივით ხარ და ახლანდელობის

კვლავ მიღმა ბინადრობ, ოღონდაც არც ხსნა და

არც განძი არა ხარ ამჯერად, პირიქით: მთვარე ხარ დილების,

ხშირ აბლაბუდაში ბოლომდე ჩაფლული პატარა მანსარდა,

ზღვის ჩრდილი ღრუბლებზე, ყრუ შუამიწეთი,

ცის ფერი ზაფხულში საღამოს ცხრის მერე

უშუქო ქალაქში. და შენი ფანჯრების სინათლე ისეთი

მკრთალია, ვიფიქრებ, სანთელი გინთია ისევე.