მუსიე პრიუდომ
ჭკუადამჯდარი, მერია და ოჯახის მამა.
მიმაგრებული საყელური უფარავს ყურებს.
უტყვი თვალებით უერთდება ოცნების ყურეს
და ქოშებიდან გაზაფხულის ეღვრება გამა.
მას არ იზიდავს ვარსკვლავები, არც მთვარე ართობს,
არც – მელოდია ხეივანში მგალობელ დასთა.
ან მობიბინე მდელოს რა აქვს საერთო მასთან?!
მუსიე პრიუდომ ერთ რამეზე ოცნებობს მარტო:
სურს, ქალიშვილი მიათხოვოს კაცს ნამუსიანს,
მდიდარ, ღიპიან ბოტანიკოსს, ვიღაც მუსიეს.
რაც შეეხება ლექსის მწერლებს, მათთან ავია –
ამ უქნარა და დაუვარცხნელ ხეპრეთა ურდოს
უფრო ვერ იტანს, ვიდრე თავის ქრონიკულ სურდოს.
და მის ქოშებზე გაზაფხულის ვარდნი ყვავიან.