თითები

-დაჯექი ინსტრუმენტთან!

მეტყოდა ჩემი ახალგაზრდა მუსიკის მასწავლებელი,

თავადაც გვერდით დამიჯდებოდა

და თვალებით მიხვრეტდა თითებს.

-სწორედ აიღე აკორდები,

სწორი თითებით!

ხმას უწევდა ხანდახან და

მშვენიერი სახე უშნოდ უწითლდებოდა.

ჩემი ბავშვური თითები კი,

ჯოხებივით წვრილი თითები,

ისე რბილად მოძრაობდნენ სითეთრიდან სიშავეში,

როგორც მერე , დიდობაში ვხეტიალობდი

დღესა და ღამეს შორის გადებულ ყოველდღიურობაში,

დღესა და ღამეს შორის გადებულ

ჩემი ქალაქის შესახვევებში,

რომლებიც ხან დღეს ჰკოცნიდნენ,

ხანაც ღამის იდუმალებას!

ჩემი თითებიც ასე ჰკოცნიდნენ

კლავიშების სუფთა გულმკერდს,

კოცნიდნენ, გრძნობდნენ, უყვარდათ და

შიგადაშიგ გზა ერეოდათ.

-სწორი თითებით!

მიყვიროდა მასწავლებელი,

ხელში ეჭირა წვრილი ჯოხი

და ჩემს ჯოხივით თითებს

ჯოხით ემუქრებოდა…

ისინი კი იბნეოდნენ,

ხეტიალობდნენ სითეთრიდან სიშავეში,

ეშინოდათ, უყვარდათ, სძულდათ.