მწერალთა სახლის ძველი, მტრედებიანი ხალიჩა თბილისში

მარცხნივ ეს შენ ხარ, ამ აღმოსავლურ ძველ ხალიჩაზე,

ყვავილებით და მშვენიერი ყლორტებით რომ არის შემკული,

შენ, დაბნეულად მოცქირალი და მოღუღუნე.

მარჯვენა ალბათ მე უნდა ვიყო, ან სულაც სხვაა,

მე ხომ ახლა შენს წინ ვდგავარ, მანდ ხომ ჯერ არ ვარ,

მაგ ადგილას, ჩემი თავი რომ ვიგულისხმე. შენ

დაბნეული ჩამომყურებ მკვიდრად ნაქსოვი მტრედებიანი ხალიჩიდან,

ცისფერ ოთახში რომ ჰკიდია, მაჩაბლის ქუჩაზე

და მისი ფარდებიანი ფანჯრიდან ხედი

ზევით, მთებისკენ მიემართება…

ჰო, მარცხენა აშკარად შენ ხარ, ამ ძველ

აღმოსავლურ ხალიჩაზე, ბუმბულებით გაწყობილი,

ნაცრისფერი შესამოსელით. ხალიჩა ხომ ისეთია,

ახლოს მისვლას გთხოვს, რომ ამოიცნო

ვინ ან რა არის წითელ და ლურჯ ყვავილებში,

ფოთლებს, ჩხიკვებს და ბეღურებს შორის.

ამას ვხვდები და აი, უკვე შენს მარცხნივ ვდგავარ,

ნაცრისფერი, ბუმბულა კაბით,

ფეხშიშველი, თავაწეული. აქედან უკვე შემიძლია,

შენ რომ გიყურო და შენც მიყურებ

ხალიჩაზე ამოქსოვილი.

ვდგავართ. და თითქოს სადაცაა უნდა გავფრინდეთ.

ლექსი

ესენი დილას დავკრიფე ტყეში –

ამბობს ქალი და ხელში მაჩეჩებს, –

15 ლარად წაიღე, მოგცემ.

იმასაც ამბობს, რომ ამისთვის

უთენია ადგა თავის ოთხმოცდა მეტი წლის ასაკში

და ტყეში წავიდა,

უთვალავჯერ რომ დახრილიყო,

ამ ერთი ბღუჯა ყვავილების

მოსაგროვებლად

და მე იქნებ ლექსში ვახსენო,

თეთრ, ვარდისფერ და მოლურჯო იებთან ერთად,

მოკრეფას რომ არც თუ მცირე ხანი სჭირდება.