თეატრალური შთაბეჭდილება
მიმაჩნია, რომ ტრაგედიაში უმთავრესია აქტი მეექვსე –
როცა ისინი, ვინც წამებით აღესრულა, გაცოცხლდებიან.
კოსტიუმების და პარიკების გასწორებას შეუდგებიან,
გულიდან დანას გამოიძრობენ,
კისერს თოკისგან გამოიხსნიან,
სახით სცენისკენ, ცოცხლების გვერდით ჩამწკრივდებიან,
აპლოდისმენტებს შეისრუტავენ –
ჯერ ყველა ერთად, მერე ცალ-ცალკე. . .
თეთრი ხელი სასიკვდილო ჭრილობას ლოშნის;
ამ დროს თვითმკვლელი რევერანსისთვის იწყებს მზადებას,
ვიღაც მოჭრილ თავს აქიცინებს. . .
სულ ცოტა ხანში აპლოდისმენტებს უკვე წყვილები შეისუნთქავენ:
გვერდიგვერდ რისხვა და მოთმინება აღმოჩნდებიან,
მსხვერპლი კი ჯალათს გაუღიმებს;
მეამბოხე ურცხვად დადგება ტირანის გვერდით;
მარადისობა ოქროს ფერხაცმლით გაითელება;
მორალს ვუალით აუქშიებენ;
თან უკვე მტკიცე მზადყოფნაა, ყველაფერი ხვალ ხელახლა გაითამაშონ. . .
ცოტა ხანში გარდაცვლილები გამოჩნდებიან –
მესამე ან მეოთხე აქტში, ან სულაც დიდი ანტრაქტის დროს დახოცილები;
უცნაურად აღდგებიან უგზო-უკვლოდ დაკარგულები –
ამ დრომდე სადმე კულისებში გადამალულნი –
კოსტუმებიც კი არ გაუხდიათ, სახიდან გრიმიც არ წაუშლიათ. . .
და ეს ამბები იმაზე მეტად აღმაფრთოვანებს,
ვიდრე პათოსი სულ ცოტა ხნის წინ დასრულებული ტრაგედიის. . . .
განსაკუთრებით მიზიდავს სცენა, როცა ფარდა, ფაქტობრივად, დაშვებულია,
ცალი ხელი ყვავილების გამოსართმევად მოიზლაზნება,
მეორე კი ძირს დაგდებულ ვერცხლის ხანჯალს ეპოტინება,
სწორედ ამ დროს კი ხელი მესამე – უხილავი,
თავისი როლის შესასრულებლად ემზადება – ყელში მწვდება.