წერილების ციკლი
¹
მკვდარი ბიჭები სამყაროს ცვლიან.
არ მინდა მოკვდე.
შენი ჩრდილების გოლიათებს
აღარ აქვთ ძალა,
ეს შიში არის პატარა და ისეთი ნორჩი
არ მინდა მორჩე,
თუნდაც სამყარო გამოუცვლელ
ტკივილად დარჩეს.
არ მინდა ვჭამდე
ქვებს და სისხლი მდიოდეს თმიდან,
როგორც იმ ქალებს
ავტორები რელსებს რომ ვუწყობთ.
ურჩხულებს ღვიძავთ,
შენზე დიდებს, შენზე მრისხანეს,
გადაყლაპულ ჩემ ქვეყანას
ალბობენ ნერწყვში,
და ვერ იქნება ვეღარავინ ისე მდიდარი
როგორც მე შენით –
შენ თუ ისუნთქებ სულ და მარტივად,
შენ თუ იქნები ისე ნამდვილი
ალბინოს მინდვრებს რომ დააწვე
ფიქრად და ხინჯად.
შენი სული, შენს ჩრდილზე დიდია
ახლა,
შენი თითები ჯებირი ზღვების,
მთების და ჩემი,
მე მინდა ვიყო აღმართებზე ყველა
ის დაღლა
სადაც ჩერდები…
სადაც წყალს სვამ და ხელახლა დგები,
რომ გააგრძელო ნერწყვიანი
სამშობლოს ძებნა.
ურჩხულებს ღვიძავთ.
და ჩემი გული ყოველ ღამე
სარკოფაგდება…
სადახარ ახლა…
დღეს სამშობლოა ჩემი დარდი
შენ და ეს წვიმა –
სუნი რომ ყველგან ერთი აქვს და
გემო ნეკერჩხლის…
²
ჩემი გრძნობები სიკვდილზე შორს
გრძნობენ სიცოცხლეს
მაინც იმავე ტოტებიდან დაიწყე მოჭრა,
სადაც ჩიტივით მისხალ-მისხალ
ვზიდე სიტყვები. ვაშენე ბუდე.
ვა-შენე ჩემი მთის ყვავილის
ნატანჯი სული.
დაბადებიდან შენამდე რომ
გავზარდე თმებით შეკრული კონა
ყველა იმ ქალის სიცოცხლეს უდრის
ვინც მიმტვრევს ტოტებს,
ვინც მიჭრის ხეებს,
რადგან დიდი ვარ როგორც სამყარო.
ჩვილის გულივით ვიყავი ნორჩი
და პოეტურად ამპარტავანი
ისე დამთავრდი,
ჰო.. ისე მორჩი
ჯერ მოხუცივით დაპატარავდი,
შემდეგ ნატკენი მუხლებივით
საერთოდ გაქრი.
გულშიც კი ვეღარ გიტოვებ ხინჯად.
შენი ხელები ჯებირებად აღარ ვარგია
შენი მოჭრილი ტოტებიდან
ჩიტები ცვივა
სისხლიანი და დაფლეთილი
ცვივა ჩიტები.
აღარ ვარგია არცერთი მძიმე
სადაც მოჭრილი წერტილი დავსვი
აღარც ვიბნევი.
ურჩხულებს ღვიძავთ,
გახსოვდეს რომ ურჩხულებს ღვიძავთ.
შენი ცხოვრების მიღწევებში
ყველაზე დიდი აი ეს არის,
მე რომ მიყვარდი –
სამყაროს ხელას.
და ის ტოტები რომ მიჭრიდი
ჩეხდი და სტკენდი.
აი ეს არის რაც უნდა მეთქვა,
რომ პლანეტა ვარ შენ რომ დაკარგე
პოეზია ვარ შენ რომ დაკარგე
ემოცია ვარ შენ რომ დაკარგე
სიყვარული ვარ ერთხელ რომ მოდის.
შენ კი დასმული წერტილების ერთობლიობა.